Περπατούσε πάντα σκεπτικός, μ’ ένα βιβλίο υπό μάλης. Το βιβλίο κάτω απ’ τη μασχάλη, σφιχτά παγιδευμένο, περίμενε να διαβαστεί τις απογευματινές ώρες στο καφέ, τότε που ο κόσμος ήταν λιγοστός, και το φως της ημέρας ίσα-ίσα το επέτρεπε. Παρήγγειλε ενίοτε μια μικρή μπύρα που τη σιγόπινε.
Ήταν μόλις δεκαέξι χρόνων, και στις περιπέτειες των μυθιστορημάτων που έβρισκε στα παλαιοβιβλιοπωλεία ανταλλάσοντας τα με άλλα βιβλία, ανακάλυπτε έναν κόσμο που θα ήθελε να ζήσει, μακριά από το μουντό και μίζερο καθημερινό του περιβάλλον.
Οι λιγοστοί θαμώνες του καφέ την ώρα που το επισκεπτόταν, κάτι συνταξιούχοι γέροι, έπαιζαν παράμερα τάβλι και έλεγαν που και που απίθανες ιστορίες, κάνοντας τον να στήνει αυτί και να τους παρακολουθεί υπνωτισμένος. Όμως τα βιβλία που κουβαλούσε πάντα μαζί του ήταν οι κυριότεροι του σύντροφοι, εκεί δίπλα στη μεγάλη τζαμαρία του καφέ μέχρι να πέσει το σούρουπο.
Οι συνομήλικοι φίλοι του, μικρά αντράκια πια, σχεδίαζαν εξορμήσεις σε κακόφημες γειτονιές με σπιτάκια που έκρυβαν τον αγοραίο έρωτα, κι ας τους πέταγαν έξω ως ανήλικους. Ο φίλος τους δε συμμεριζόταν τις προτροπές να τους ακολουθήσει στην επιβεβαίωση του ανδρισμού, να δείξουν τέλος πάντων ότι μεγάλωσαν πια, και δεν είναι μόνο για θελήματα.
Παρέμενε παρατηρητής της γειτονιάς, της καθημερινότητας που δεν άλλαζε παραμένοντας ίδια, μαύρη και δυσοίωνη. Μόνη διέξοδος τα βιβλία, γραμμένα για άλλους τόπους μακρινούς, που τον μάγευαν και τον καλούσαν κάθε απογευματάκι στο καφέ, εκεί δίπλα στη τζαμαρία, να χάνεται στην ιστορία που του επιφύλασσαν κάθε φορά.
Κι όταν το σούρουπο έπεφτε και βράδιαζε για τα καλά, κινούσε για το σπίτι, πάντα με τα πόδια, τα ψιλά στην τσέπη δεν έφταναν για τη συγκοινωνία, και στο δρόμο σκάρωνε τις δικές του ιστορίες, μισές πραγματικές απ’ την παρατήρηση της ημέρας, μισές φανταστικές επηρεασμένος απ’ τα ατελείωτα διαβάσματα, κι έτσι σιγά-σιγά κυοφορούνταν ένας εκκολαπτόμενος συγγραφέας.
*Ο Αριστείδης Γ. Αρχοντάκης είναι Φυσικός-Συγγραφέας
