Μ.Μ.Ε. και Ζωή Κωνσταντοπούλου

Εγινε το πιο αμφιλεγόμενο πρόσωπο της επικαιρότητας, παρά το αξιόλογο (;) έργο που φέρεται ότι έχει επιτελέσει ως πρόεδρος της Ελληνικής Βουλής. Ισως να φταίνε και τα Μ.Μ.Ε. ενημέρωσης που εσκεμμένα (;) δεν προβάλλουν τη θετική πλευρά της κας Ζωής Κωνσταντοπούλου, παρά μόνο την αρνητική (αυταρχική) εικόνα της.
Εμείς, απλοί πολίτες, δεν αντιλαμβανόμαστε, ας πούμε, το μένος, αλλά και την επιδεικτική ειρωνία της κας προέδρου εναντίον των εκπροσώπων των Μ.Μ.Ε. Λησμονεί, άραγε η ίδια, ότι ο λαός με τη στάση του απέναντί τους τα έχει ήδη κρίνει, κατακρίνει, εγκρίνει ή απορρίψει εδώ και χρόνια; Δείτε την κυκλοφορία των εφημερίδων του κέντρου. Ή, την τηλεθέαση των καναλιών, άλλοτε και τώρα.
Δεν νομίζουμε πως προστίθεται ιδιάιτερη αίγλη στην κα Κωνσταντοπούλου ή ότι επιλύεται κάποιο πρόβλημα, με το να είναι επιτιμητική-μάλιστα επιλεκτική στις επιθέσεις της- απέναντι στους εκφραστές (και διαμορφωτές) της κοινής γνώμης. Ολοι ξέρουμε στα πέντε μνημονιακά χρόνια ποιοι από τους δημοσιογράφους υπηρέτησαν συμφέροντα και ποιοι στάθηκαν ανεξάρτητοι.
Ομως, χαρακτηρισμοί για τα Μ.Μ.Ε., όπως «ερπύστριες» εναντίον του λαού, δεν συνάδουν στην ιδιότητα, τη μόρφωση, την αξιοπρέπεια και τη θέση μιας εκπροσώπου ενός κορυφαίου θεσμού της δημοκρατίας, της Βουλής. Με την τελείως προσωπική και ιδιότυπη συμπεριφορά της, μας παραπέμπει δυστυχώς σε έναν μεγαλοϊδεατισμό άλλων «αλήστου μνήμης» εποχών.
Στο κάτω – κάτω, η αξιοπιστία και το κύρος των Μ.Μ.Ε. έχουν υποστεί σοβαρά πλήγματα τόσο από την ελληνική οικονομική κρίση, όσο κι από την παγκόσμια μεταστροφή του κόσμου σε άλλες πηγές πληροφόρησης-όπως το διαδίκτυο. Είναι δε σίγουρο ότι ο κόσμος θα εξακολουθήσει να ακούει ή να βλέπει τα Μ.Μ.Ε. (που θέλει), να διαβάζει την εφημερίδα (που θέλει), να ακούει το Ρ/Σ που επιθυμεί, να ανοίγει το ιστολόγιο της αρεσκείας του. Η ανεξαρτησία του Τύπου, αλλά και η επιλογή του πολίτη στο τι θα ακούσει ή θα διαβάσει είναι αρχές και αδιαμφισβήτητα αγαθά της δημοκρατίας.
Ο κόσμος, σήμερα, επιθυμεί από τους πολιτικούς μας απτά αποτελέσματα της πολιτικής τους. Που να έχουν, δηλαδή, αντίκρυσμα στην καθημερινότητά του. Κι αυτό δεν πραγματοποιείται με  κομματικές ή υποκειμενικές -και επιδεικτικές- δηλώσεις/ενέργειες εναντίον παντός «μη μεθ’ ημών».