Μ. Τρίτη: Ερχόμενος ο Κύριος επί το εκούσιον πάθος…

“Εν ταις λαμπρότησι των Αγίων σου πώς εισελεύσομαι ο ανάξιος”
Η πορεία προς το πάθος και “τον κρανίου τόπον” συνεχίζεται. Ο Χριστός δε μένει στους αλαλαγμούς και τα χειροκροτήματα της ιουδαϊκής νεολαίας. Η λαϊκή ετυμηγορία ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού και ο Σωτήρας της ανθρωπότητας δε λυγίζει την ακαμψία και τη σκληροκαρδία της άρχουσας ιουδαϊκής τάξης και του ιουδαϊκού ιερατείου. Η απόφασή τους είναι αμετάκλητη. Να θανατωθεί ο Χριστός και μάλιστα με τον πιο σκληρό τρόπο: “Θανάτου δε Σταυρού”.
Αυτή είναι η στάση και η συμπεριφορά όλων των ισχυρών της ημέρας σε κάθε εποχή και σε κάθε περιοχή.
Το φως της πνευματικής αναγέννησης τους θαμπώνει και τους τυφλώνει. Προτιμούν το σκοτάδι της αγνωσίας, της αβεβαιότητας, του φόβου και του θανάτου. Για τούτο και στην καταστροφική τους μανία χρησιμοποιούν τη νύχτα.
Αγωνίζονται και παλεύουν για τη δική τους μόνο βόλεψη και καλοπέραση. Θέλουν όλους τους άλλους να εργάζονται μόνο γι’ αυτούς. Πράγματι “οι άρχοντες των εθνών κατεξουσιάζουσιν αυτών”.
Δεν χρειαζόμαστε αποδείξεις γι’ αυτό. Το ζούμε αυτές τις ημέρες καθώς λίγο πολύ όλοι μας βιώνουμε το δράμα διαφόρων λαών του κόσμου, που κατατρέχονται από τον πόλεμο και τη δυναστεία των ισχυρών της ημέρας (βλέπε πόλεμος της Συρίας, ακαταστασία στην Ουκρανία).
Το δράμα αυτό το διαπράττουν αποκλειστικά και μόνο οι άρχοντες των εθνών.
Όσο τραγική όμως κι αν είναι η Μεγαλοβδομάδα και όσο κι αν προεκτείνεται ο πόνος και το μαρτύριο του Χριστού σε βάθος χρόνου και μέχρι σήμερα δε μπορούμε να αγνοούμε ότι κυοφορεί την Ανάσταση. Εξάλλου είναι βέβαιο ότι “καθήλε δυνάστας από θρόνου… και πλατούντας εξαπέστειλλεν κενούς”.
Οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι η λύτρωσή μας δεν εξαγοράζεται με το χρυσάφι του κόσμου, είναι προσφορά της αγάπης του Θεού στο πρόσωπό μας.
Εμείς έχουμε την ευθύνη να σύρουμε χέρι – χέρι τούτο τον χορό της χαράς και της αγαλλίασης που μπορεί να περνά από τα Ιεροσόλυμα της προδοσίας και να ανεβαίνει τον Γολγοθά του Σταυρού και του θανάτου και να φτάνει ως αντίκρυ τον κήπο των ελαιών και το καινό μνημείο, ως την πόρτα του Αδη, αλλά και ως την έκρηξη της Ανάστασης και της ζωής που εκτείνεται ως την άνω Ιερουσαλήμ, την ίδια τη βασιλεία του ουρανού.
Δεν απογοητευόμαστε, δεν απελπιζόμαστε. Εξακολουθούμε να ζούμε με το όραμα και την προσδοκία της Ανάστασης. “Ανάστα ο Θεός κρίνων την γην και μη κατακυριευσάτο σοι πάσα ανομία”.