«Στενή κι αδιάβατος, τραχεία οδός.
Νίκος Πλουμπίδης, 1902-1954» (*)
Τι ωραίος τίτλος, πλήρως αποδίδων την αγωνιστική πορεία του ανδρός, έως και τον Αύγουστο του ’54 που εκτελέστηκε, πικραμένος, καθώς έλεγε…
Δίκαιη πικρία, αφού είχε τρωθεί η τιμή του. Ο «χαφιές» ήταν για τους αριστερούς, ο «προδότης»!
Και χρειάστηκαν ακόμη τέσσερα χρόνια για να αποκατασταθεί η αγωνιστική του οντότητα, η πολιτική του υπόσταση, η αξία του…
Μετά θάνατον, όμως!!
Ισα που πρόλαβε να υποστηρίξει τις θέσεις του στο δικαστήριο, ν’ αμυνθεί για τις κατηγορίες, κι ας μην έπεισε…
Στα 52 του χρόνια, ο Νίκος Πλουμπίδης εκτελείται…
Γέρνει νεκρός, να πλαγιάσει στην σκιά της Ιστορίας…
Ηλπιζε πως Εκείνη, σε χρόνο δόκιμο, καθώς γίνεται πάντα, θα επαναφέρει στην Κοινή Συνείδηση, την Τιμή, και την Πρόθεσή του.
Εξ’ άλλου, εκείνος ήταν που δήλωνε πριν από την εκτέλεσή του, με απαράμιλλη στωικότητα και μεγαλοσύνη.
«Σας εύχομαι, όλων ευτυχία. Ο θάνατος είναι μια αλλαγή της ύλης. Ετσι είναι».
Το δε ενσυνείδητο μότο του, η βίβλος του αγωνιστή, φωτογραφήθηκε λέει από τον Α. Φλαμπουράρη προκειμένου να το δείχνει σε όλους…
«Η πολιτική, δεν είναι παιχνίδι, ούτε τύχη, ούτε εύκολο πράγμα. Ο ηγέτης για να πετύχει πρέπει να ζει μέσα στο κίνημα, κοντά στα στελέχη, τα μέλη και το λαό. Εκεί θα παίρνει δυνάμεις και διδάγματα. Εκεί θα βλέπει πώς φθάνουν οι κομματικές αποφάσεις στις μάζες και τι δυσκολίες υπάρχουν στην εφαρμογή των αποφάσεων».
…Πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια της έκθεσης πριν από 3-4 ημέρες, με τίτλο, εκείνο που πήρα για τις “Αφορμές” (*) καθώς και το όνομα, και χρονολογία γέννησης και θανάτου.
Κειμήλια εξαιρετικού ιστορικού και συναισθηματικού ενδιαφέροντος, που ο κόσμος περιδιάβηκε βουρκωμένος…
Ντοκουμέντα, φωτογραφίες, ιδιόγραφες επιστολές και σημειώματα, προσωπικά αντικείμενα… και βέβαια η βαλίτσα του με τα ρούχα… τα ρούχα του στη φωτογενή αίσθηση του λευκού…
Πουκάμισο με μονόγραμμα, γραβάτα και ασφαλώς εκείνο το εμβληματικό κοστούμι το λευκό, της δίκης…
Ολα τα εκδύθηκε τραγικά, κι έμεινε κατάσαρκα η «λευκότη» με την οποία πέρασε εκεί όπου η οδός είναι «βατή» για τους ανθρώπους που διάλεξαν την τραχεία οδό, τις δύσκολες διαδρομές σ’ αυτό το βίο της βασάνου, με αγώνες, αντίσταση και διεκδικήσεις.
…Το Ιδρυμα της Βουλής των Ελλήνων, ήταν εκείνο που απέδωσε την τιμή στον άνδρα με τις ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις… Ομιλίες επίσης, εκτός από την Εκθεση, στο Πολιτιστικό Τμήμα της Βουλής…
