«Ο ρυθμός μείωσης των κρουσμάτων είναι χαμηλότερος αυτού που αναμέναμε», δήλωσε προ ημερών η καθηγήτρια κα Βάνα Παπαευαγγέλου, μέλος της επιτροπής επιστημόνων που συμβουλεύει την κυβέρνηση.
Τώρα υποθέτω, πρέπει όλοι να μοιραστούμε ένα χαμόγελο στα χαρακώματα των Χριστουγέννων.
Η γενιά μου δεν έζησε πόλεμο· ήταν από τις τυχερές.
Έζησε μέσα στη χλίδα της Μεταπολίτευσης.
Κάποια στιγμή πριν από 10 μήνες, αναγνώρισε τον υπαρκτό κίνδυνο να ζήσει στιγμές από την κόλαση του Δάντη.
Στο πρώτο απαγορευτικό παίξαμε με ψυχή, συσπειρωθήκαμε γύρω από την ηγεσία που πήγαινε πιο γρήγορα από τον θανατηφόρο ιό, ακούγαμε ευλαβικά τον Τσιόδρα.
Μετά τον Αύγουστο επικράτησε ένας εφησυχασμός, είπαμε όλοι, πολίτες και κυβέρνηση «φτου ξελευτερία», πίεζε ασφυκτικά η οικονομία και η κρίση με την Τουρκία δεν λογάριασαν ότι στον «πόλεμο ξέρεις πότε θα μπεις, αλλά δεν ξέρεις ποτέ, πότε θα βγεις».
Τώρα ζούμε την πιο σκοτεινή στιγμή μιας μεγάλης περιπέτειας.
Καταλαβαίνετε ότι τώρα δεν είναι η ώρα για να παίζουμε την “τυφλόμυγα” με τις ημερομηνίες και το “άνοιξε – κλείσε”.
Τώρα είναι η ώρα της μάχης.
Όσοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συμμετείχαν τότε στην αποθέωση ας αναλογιστούν τώρα τι δεν έβλεπαν, ενώ υπήρχε και όλοι περίμεναν πως δεν θα αργήσει να φανερωθεί με όλη την αγριότητα που ζούμε σήμερα. Το λυπηρό όσο και επικίνδυνο είναι ότι υπάρχουν ακόμη εκείνοι που πιστεύουν ότι όλα έγιναν (και γίνονται) με τον καλύτερο τρόπο.