Εις Απότισιν…
Εις Απότισιν…
Του Επους.
Οριοθετημένου χρονολογικά, γεωγραφικά. Η τιμή της επίγονης Συνείδησης, πτερόεσσα ζυγιάζει τις φτερούγες ανοιχτές, εξικνούμενες σε Μάλεμε, Κάντανο Γαλατά, Κίσαμο… Στη Νήσο… Στα θυσιαστήρια…
Στις Ιστορικές Σκηνές Συντέλεσης… Ζυγιάζει τις φτερούγες της, για ν’ αφήσει Σπονδές…
Μορφή της Απότισης, επιλεκτική. Οι φτερούγες της Τιμής, με την τίλλουσα μυρτιά και την πάχνη του Δροσουλίτη…
Εις Απότισιν…
Των μαχητών… Των μαχητών…, των ανδρών, κληρωτών ολίγων, των αυθορμήτως αγωνιστών του Λαού…
Των συμμάχων… Με πείσμα και σθένος κατά του άξονα… Κατά του φονιά!
Οι φτερούγες της Τιμής, αφήνουν άφθονο το πράσινο σπαρτάρισμα της Μαγιάτικης πόας… Εκεί όπου συνωμοτούν οι χυμοί της γης με τον Ηλιο, το χώμα, το νερό και τον Σπόρο… Για την γονή, για τη Χαρά!
Της Δημιουργίας.
Εις Απότισιν…
Των γερόντων, κάθιδροι, θυμωμένοι, ξεκρεμούν τους σισανέδες, τους γκράδες και το κουράγιο της προσωπικής τους Ιστορίας… Τραβούν απ’ το θηκάρι το μαυρομάνικο και την απειλή, σάμπως να μη ταιριάζει στο γήρας τους; Η Τιμή, τινάσσει τις “θυμωμένες” σταγόνες από το μπρούσκο των πανάρχαιων αμπελώνων του τόπου, και τους μουσικούς ήχους της αξίνας στο ορεινό χώμα…
Εις Απότισιν…
Των Γυναικών… Που στάθηκαν δίπλα στους άνδρες. Με υλικό πολέμου, με νερό, με ψωμί, με δάκρυ…
Με το σχισμένο λινό της τραγουδισμένης προίκας, για να συνάξουν το αίμα…
Και του δικού, και του ξένου!
Οι φτερούγες τινάσσονται γλυκά, εξαίσια και απολύουν τις μεταξωτές αποχρώσεις από την πτυχώνουσα καλύπτρα της Θεοτόκου.
Αλλά και τον αγιασμό από την αγωνιώδη κραυγή της Ηρώς Κωνσταντουπούλου!
Εις Απότισιν!
Των παιδιών. Με ρόπαλα ξύλα και… πέτρες, υπόσχονταν να τιμήσουν τα “όπλα” τους!
Με πείσμα νεανικό. Απόκοτο!
Η Τιμή πτερόεσσα, ρίχνει στο πείσμα τους, την έξοχη ανόρθωση του Τοπολίνου. Την στιγμή που προττάσει το δεκατετράχρονο στήθος του, στο αποσπασμα.
Στην Καισαριανή του ‘44!
Γλιστρούν από τις στιλπνές φτερούγες, και τα νερατζόφυλλα του νερού, για το “γενεσίμιο λούσιμο” της καινούργιας ζωής!
Εις Απότισιν της Μάχης των Μαχών.
Εις τον αιώνα οφειλή.