Κύριε Δ/ντά,
Θέλω μέσω της έγκριτης εφημερίδας σας, και απαιτώ από τις αρμόδιες αρχές, ως Έλληνας φορολογούμενος να έχω την ίδια περίθαλψη που έχουν οι άλλοι συνάνθρωποί μου στις μεγαλουπόλεις, όπως το Ηράκλειο π.χ., και στο νοσοκομείο της πόλης που κατοικώ εδώ και 40 χρόνια.
Συγκεκριμένα, αρχές Αυγούστου, ευρισκόμενος έξω από τα Χανιά, ένιωσα πάρα πολύ έντονο πόνο στο στήθος. Παίρνω τηλέφωνο τον γιατρό μου, κύριο Δημήτριο Καρτάκη, που τον ευχαριστώ που μου έσωσε τη ζωή με τις οδηγίες που μου έδινε, και με ένα πιεσόμετρο είδα ότι οι παλμοί της καρδιάς μου είχαν ανέβει στους 192 και μου λέει: «γρήγορα στο νοσοκομείο».
Κατεβαίνω στο κέντρο υγείας στο Καστέλι και μου λέει η γιατρός ότι η κατάστασή μου είναι πολύ σοβαρή και πρέπει να μεταφερθώ στο νοσοκομείο Χανίων με ασθενοφόρο.
Ασθενοφόρο στο εν λόγω κέντρο δεν υπήρχε και έπρεπε να έρθει ασθενοφόρο από τα Χανιά. Αναλαμβάνοντας την ευθύνη μόνος μου, γιατί ήξερα ότι μέχρι να έρθει το νοσοκομειακό από τα Χανιά θα περνούσαν πολύτιμες ώρες, έρχομαι στα Χανιά και αμέσως καλώ το 166, το οποίο έρχεται στο σπίτι μου και με πάνε στο νοσοκομείο με απίστευτη αγωνία στα μάτια τους και απέραντη αγάπη. Αμέσως μόλις μπήκα στα επείγοντα, ήρθαν από πάνω μου 10 γιατροί, δεν ξέρω πόσοι ήταν, και νοσηλευτές, και προσπαθούσαν με απέραντη αγωνία, βάζοντάς μου ορούς και κάνοντάς μου διάφορες εξετάσεις και αμέσως με κατεβάζουν στην εντατική. Ήρθαν γιατροί και με τακτοποίησαν και μου είπαν ότι την άλλη μέρα το πρωί θα μου έκαναν κάτι σαν ηλεκτροσόκ και η καρδούλα μου σταμάτησε να “χορεύει”.
Γύρω στις 12 η ώρα ένας γιατρός, που δεν γνωρίζω το όνομά του, μου άλλαξε την φαρμακευτική αγωγή και μου είπε να πάω στο σπίτι μου. Μου διευκρίνισε όμως ότι αν συμβεί κάτι να τον πάρω τηλέφωνο, όποια στιγμή και ό,τι ώρα κι αν είναι. Ήταν δε μια νύχτα μαρτυρική που δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Πήγα στο σπίτι μου και τη δεύτερη μέρα ακριβώς με ξαναπιάνει αυτό που με έπιανε. Η καρδούλα άρχισε να “χορεύει” πάλι και οι παλμοί της έφθασαν στο 192.
Πάλι οι γιατροί πάνω από το κεφάλι μου με περισσότερη αγωνία αυτή τη φορά μου έδωσαν φάρμακα, ορούς και ό,τι χρειαζότανε και με κατεβάζουν πάλι στην εντατική. Ολη τη νύχτα στην εντατική, παρόλη την προσπάθεια του γιατρού που ήταν συνεχώς δίπλα μου, δεν έλεγαν να λιγοστέψουν οι παλμοί. Άλλη μια νύχτα μαρτυρίου. Στις 10:00 με 10:20 το βράδυ λέει ένας γιατρός ότι δεν μπορούμε να αφήσουμε τον άνθρωπο σ’ αυτήν την κατάσταση μέχρι το πρωί και γύρω στις 2:20 ήρθε μια γιατρός και έκανε πάλι το ηλεκτροσόκ και η καρδιά μου ξαναβρήκε πάλι τους κανονικούς παλμούς της. Άλλη μια νύχτα μαρτυρίου. Μετά με παίρνουν και με ανεβάζουν στην καρδιολογική κλινική του νοσοκομείου, μου βάζουν χόλντερ, για να με παρακολουθούν και τη δεύτερη βραδιά άρχισαν πάλι να αυξάνονται οι παλμοί. Ήρθαν πάλι οι γιατροί πάνω από το κεφάλι μου, προσπαθούσαν να καταλαγιάσουν την καρδιά μου αλλάζοντας μου, απ’ ότι αντιλήφθηκα, φάρμακα και μου έβαλαν πολλούς ορούς. Πέρασα τρεις βραδιές στο νοσοκομείο μαρτυρικές. Δευτέρα πρωί, αν θυμάμαι καλά, ήρθαν δύο γιατροί και μου εξήγησαν ότι η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή και δεν μπορούν να με κάνουν καλά με τα φάρμακα και πρέπει να με κατεβάσουν στην εντατική πάλι. Ξέχασα να σας πω ότι τη δεύτερη μέρα στο καρδιολογικό πέρασε ο διοικητής του νοσοκομείου μαζί με μια προϊσταμένη και μου είπε ότι θα με δρομολογήσουν να πάω στο Ηράκλειο.
Στη συνέχεια όταν ήρθαν οι γιατροί, τη Δευτέρα το πρωί, και μου είπαν να κατέβω για τρίτη φορά στην εντατική, αρνήθηκα και λέω “δεν ξέρω τι θα κάνετε, θα με πάτε σε ένα νοσοκομείο της χώρας μου να γίνω καλά’’. Εκεί γράφτηκαν μελανές στιγμές που δεν θέλω να αναφέρω και οι γιατροί έφυγαν, υποσχόμενος ο ένας εκ των δύο ότι οπωσδήποτε θα με κάνουν καλά.
Την ίδια μέρα το απόγευμα με πήραν με έβαλαν στο νοσοκομειακό και με συνοδεία ενός γιατρού που τον ευχαριστώ από καρδιάς κι ας είναι πληγωμένη, που συνέχεια επικοινωνούσε με αρμόδιους και βρισκόταν πάνω από το κεφάλι μου με πήγαν στο Ηράκλειο. Τέλος, όταν έφθασα στο Ηράκλειο, στο νοσοκομείο ΠΑΓΝΗ, δεν ξέρω πόσοι στον αριθμό γιατροί και νοσοκόμοι με περίμεναν και με πήγαν σε έναν θάλαμο που κι εκεί με περίμεναν κι άλλοι γιατροί. Μου έβαλαν ένα μηχάνημα πάνω από το στήθος μου και για μια στιγμή μετά από λίγα λεπτά ο γιατρός, που ήταν σχεδόν δίπλα μου είπε “τον εντοπίσαμε τον εχθρό… τον σκοτώσαμε”.
Μετά με ανέβασαν πάλι στην εντατική του ΠΑΓΝΗ που πέρασα κι εκεί 6-7 μέρες πάλι μαρτυρικές, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Κάθε δύο ή πέντε λεπτά ή δεκαπέντε λεπτά ερχότανε ιατρικοί λειτουργοί, μου έπαιρναν αίμα για εξετάσεις, μου έδιναν κουράγιο και ένιωσα ένας διαφορετικός άνθρωπος κι ας ανέβαινα τον Γολγοθά του μαρτυρίου μου. Τέλος όλες τις νύχτες αυτές δεν ένιωσα ποτέ μόνος, γιατί πλάι μου και στο βάθος έρχονταν γιατροί και νοσοκόμες με απίστευτη υπομονή και υπευθυνότητα.
Δεν θυμάμαι ποια μέρα ακριβώς ήρθαν δύο γιατροί και μου είπαν ότι οι παλμοί της καρδιάς σταθεροποιήθηκαν και ότι θα με κατεβάσουν στο χειρουργείο και θα μου βάλουν έναν απινιδωτή και αυτό έκαναν. Δεν ένιωσα τίποτα στο χειρουργείο -και τους ευχαριστώ όλους – και με πήγαν σε έναν θάλαμο. Εκεί ήρθαν πάλι οι γιατροί, με είδαν και με ξαναείδαν, κουβέντιασαν μαζί μου, μου είπαν το πρόβλημά μου και μου έδωσαν οδηγίες για το τι πρέπει να κάνω από κείνη τη στιγμή και στο εξής. Τήρησα τις οδηγίες τους καταγράμμα και την τρίτη μέρα μου έδωσαν εξιτήριο, για να πάω στο σπίτι μου. Μου έγραψαν τα απαραίτητα φάρμακα, επικοινωνούσαν συνέχεια με τους δικούς μου και αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στον δρόμο της ανάρρωσης.
Και ερωτώ: Κύριοι αρμόδιοι, γιατί να μην υπάρχει και στο νοσοκομείο Χανίων αυτό το μηχάνημα που σώζει ζωές; Κοστίζει περισσότερο από μια ζωή; Θέλω να εκφράσω τα θερμά μου ευχαριστήρια σε όλους που συνέβαλαν στην αποκατάσταση της υγείας μου. Ευελπιστώ ότι η παρούσα θα τύχει τη δέουσα ανταπόκριση.
Δημήτρης Κ. Τυραϊδής
συγγραφέας – ποιητής
μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών, μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
