Το ΜΑΧΗΤΕΣ, δικαιούνται έτσι, με κεφαλαία, οι πρωταγωνιστές – αφηγητές. Μόνο ένα πενηντάλεπτο μπόρεσα να δω από το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ της ΝΕΡΙΤ, για να κοινωνήσω τον ιστορικό συγκλονισμό. Εκείνο της Παρασκευής. Το πρόγραμμα της Παρασκευής, μπόρεσα να δω. …Ξημερώνει η επέτειος του ΟΧΙ των Ελλήνων! Της άρνησης της χώρας διά του πρωθυπουργού της, να υποταχθεί στην ιταλική θρασύτητα. “Αντίστασις μέχρι εσχάτων” είναι η εντολή του Μεταξά, όταν το τελεσίγραφο εκπνέει ώρα 05.00 το πρωί κι η εισβολή στην πατρίδα αρχίζει… Με όλα τα γνωστά συνεπακόλουθα… Το τηλεοπτικό πρόγραμμα αφορά την αντίσταση στην Ευρώπη στην επέλαση του μακελάρη του εικοστού αιώνα. Οι αφηγητές, που έχουν ζήσει δραματικά γεγονότα, φτάνοντας πάρα πολύ κοντά στον θάνατο, καταθέτουν άμεσα τον τρόμο και την αγωνία τους, τον μελανό καιρό του πολέμου… …
Με συνέλαβε η γερμανική αστυνομία… Νύχτα με σταμάτησαν, οδηγούσα τη μηχανή. Ελέγχουν τα χαρτιά μου… Δεν μένουν ικανοποιημένοι… Με εγκλωβίζουν, υποχρεώνοντάς με να οδηγήσω… Προσποιούμαι ότι δεν έχω φρένα. Ανατρέπω τη μηχανή, τρέχω σαν τρελλός… Μας έλεγαν στην εκπαίδευση ότι στα πενήντα μέτρα, σχεδόν ποτέ, δεν μας βρίσκει η σφαίρα… Κι όμως, τραυματίστηκα στον πνεύμονα… Αιμορραγώ από το στόμα… Αντέχω… μπαίνω σ’ ένα τούνελ, δεν θα με μυρίσουν τα σκυλιά… Περιμένω να πεθάνω… Μ’ έσωσε το ψύχος, μου ’παν αργότερα οι γιατροί… Δεν είχα εσωτερική αιμορραγία… …Με βασάνιζαν… Με βίαιο κτύπημα, πέφτω κάτω με το πρόσωπο… Αρχισε να αιμορραγεί ακατάσχετα η μύτη μου… Ο εγκέφαλος δεν λειτουργεί. Ζαλίζομαι.. Κενό. Δεν μπορώ να σταθώ όρθιος. Με σέρνουν σ’ ερημικό μέρος να μ’ εκτελέσουν… Πόσο να διαρκεί το παιχνίδι της μοίρας, δευτερόλεπτα. Δηλαδή, αιώνες… Ακούω μια φωνή από το πουθενά πίσω μου…
Ο αξιωματικός τους δίνει εντολή αυστηρή να σταματήσουν αμέσως! Να μ’ αφήσουν ελεύθερου… Είχε έναν γιο στην ηλικία μου… …Τον είδα… Φορούσε καπέλο μαλακό… Μπήκε στα γραφεία τους, του πρόσφεραν καφέ, πούρο… Τον ρώτησαν αν με ξέρει, τα είπε όλα… Ηταν προδότης, ήξερα πως δεν έχω καμιά ελπίδα… “Εδώ ζούνε οι νεκροί” Το ’γραψε ένας Γάλλος στον τοίχο… Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, σ’ αυτά τα κολαστήρια των εγκληματιών, η ζωή έφτανε στον μέγιστο ευτελισμό της… Το σύστημα των SS είναι να σε οδηγούν στον θάνατο σιγά – σιγά και βασανιστικά… Με ελάχιστη τροφή και βαρύτατη εργασία… Λιμοκτονούσαμε… Το σώμα αρχίζει να τρώει τον εαυτό του… Τα κύτταρα δεν αναγεννώνται… Ο εγκέφαλος πλήττεται… Αγνοείς την ημερομηνία, τη νύχτα, την ημέρα… Δεν έχεις όραμα, χαρά, σκέψη, ελπίδα… κενό, πλήρες κενό, θάνατος… Πέθαναν εκατό, τους αντικαθιστούσαν αμέσως, με άλλους εκατό… Είμαστε νούμερα, αριθμοί… …Ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που έχεις δει στο στρατόπεδο συγκέντρωσης; με ρωτούσαν πάντοτε, αφού επέζησα…
Οι γυναίκες, απαντώ ανεπιφύλακτα! Οι νεκρές γυναίκες που είχαν ακόμη δάκρυα στα μάτια… και τα μωρά τους! Τα μωρά τους στα ανοιγμένα σπλάχνα τους, νεκρά κι αυτά, που ψάχναμε κάπου να τα εναποθέσουμε… Επίμετρο: Η ωμότητα των εικόνων που δίνουν οι ΜΑΧΗΤΕΣ είναι βεβαίως ελάχιστο από το “φρικτό όλον” που έζησαν μυριάδες δύσμοιρες ψυχές, και, και ταράζει… Δεν πειράζει. Να μαθαίνει ο κόσμος… Πάντα να μαθαίνει ο κόσμος, συγκλονισμένος
