…Μαχσά…

Θα ’γραφα, πώς δεν θα ’γραφα τη συγκλονιστική σκέψη μου; Γι’ αυτό το κορίτσι που συγκίνησε τόσο την υφήλιο με “κεντρομόλα” ακρίβεια στο αίμα της, το αθώο αίμα των είκοσι και δύο χρόνων της! Ανήγαγε εξάλλου αυτή τη θυσία σε εύλογα εμβλήματα για τους άνισους αγώνες με το βαθύ έρεβος της τυφλής εξουσίας, της θεοκρατικής, στην οποία ναυαγούν απεγνωσμένες δίχως ελπίδα, όλες οι απεγνωσμένες προσπάθειες των δακρύων και των αιμάτων.
Το δάκρυ του πλανήτη και το πιο μακρινό, “έφτασε” στεγνωμένο… Και λοιπόν; Συντηρεί πάντως τη στίλβη του, για ‘κεινα τα κλεισμένα για πάντα βλέφαρα τόσο άδικα, τόσο παράλογα.
Και για τα μαλλάκια της, λίγες τούφες “εβένινου στασιαμού” ενάντια στο μαχαίρι!
Αδιανόητα για τη Δύση τέτοια περιστατικά εγκληματικής ακρότητας! Η περίπτωση γνωστή. Για την πανέμορφη, μελαχρινή νέα. Είχε απειθαρχήσει γενναία στην εντολή για το πώς θα κρύβει τα μαλλιά της, κάτω από τη μαντήλα της· το χιτζάμπ…
Δεν γνωρίζω αν έγινε από απροσεξία. Ενδεχομένως. Γλίστρησε δηλαδή -ίσως- στην «απαράμιλλη στιλπνότητα» το ύφασμα… Το γιασμάκι, η μπούργκα, το γεμενί, το σαρί, η σκέπη ή όπως αλλιώς, η καλύπτρα της κεφαλής τέλος πάντων και του μετώπου, αλλά και μέρος του προσώπου ή ολόκληρου;
Και το πλήρωσε με τη δολοφονία της η μαρτυρική “Ιρανοκούρδισσα” που πέρασε κιόλας στα έρημα Res ως σύμβολα τραυμάτων και αιμάτων για λίγα δικαιώματα αυτονόητα, δίκαια, ελάχιστα δίκαια στον βίο τους.
…Ενθυμούμαι στην τρυφερή μου νεότητα που ήρθα για πρώτη φορά ίσως, σε γνωριμία με έξοχες σημειολογίες που αφορούν τα μαλλιά της Γυναίκας!
Διαχρονικά και Παγκόσμια!
Προφανώς.
Όταν ας πούμε στην ταινία “Αστραπόγιαννος”, έκοψε ο ήρωας από το κεφάλι της λατρεμένης του τη λαμπερή καστανή πλεξούδα της, μπροστά στην οικογενειακή εξουσία του αδυσώπητου πατρός της κοπέλας.
Μεγαλοτσιφλικάς, σκαιός με τα Δίκαια των Κολλίγων κι ορκισμένος εχθρός του παλληκαριού, αγωνιστή έως των προσωπικών του αιμάτων, για τους αδικημένους!
Η κοπέλα αμήχανη, τρέμουσα, ένιωθε όμως πως του ‘δινε την καρδιά της κι εκείνος «δαχτυλίδι και σταυρό» που θα ‘λεγε κι ο Γκάτσος.
Κι όταν φώναξε φέρνοντας τα πλεγμένα μαλλιά στον κόρφο του…
«Αυτός είναι εμένα ο αρραβώνας μου»
η κοπέλα αναφτερούγισε, ταραγμένη γλυκά. Μοναδικής αισθητικής σκηνές.
Άλλο, όμως, αυτό, κι άλλο επίσης με εκλεκτική συγγένεια πάντως, το να δηλώνει σταθερά κι επίσημα η νέα γυναίκα στην ορεινή Κρήτη και αλλού, χάνοντας το ταίρι της, την «αδιαίρετη πνοή» της, πως δεν θα ξαναλούσει πια τα μαλλιά της…
Όπως και το να ξεριζώσουν τα μαλλιά, αφήνοντας απογυμνωμένο θλιβερά το κεφάλι από το “τριχωτό” του· ή το κόψιμό τους σύριζα, δίχως οίκτο· για ν’ ακολουθήσουν τον συντροφικό θάνατο της εθιμικής επανατοποθέτησης τους, στο φέρετρο…
Είναι, είναι… μια αμιγώς «τιμωρός κίνηση» σκληρή και αυστηρή…, προς το περιθώριο… Ποιος Πλούτωνας, και ποιος Άδης, και ποιος Χάρος; Όλοι χειραγωγούν και μετά θάνατον, τραχείς εξουσιαστές το “θήλυ γένος”, μόνο για τον λόγο ότι είναι θήλυ…
Το δεύτερο θύμα -η εικοσάχρονη κοπέλα- εκτός εννοείται των δεκάδων νεκρών στην Τεχεράνη- είναι γεγονός, πλήρως ταυτισμένο με τις προκλητικές δηλώσεις. Ότι δηλαδή θα ενταθεί η καταστολή των ατελείωτων αγώνων των γυναικών του Ιράν κι η πάλη τους με τη φωτιά.
Ναι, Ναι, Ναι.
Έτσι είναι!!!