Μαδαρίτικα αναστορήματα τσ’ Ασηγωνιώτικης Ρίζας

Χτύπησε πάλι ο υπουργός Πολιτισμού του Βασιλείου της Ασή Γωνιάς, ο Σήφης ο Πετράκης, μα τούτη τη φορά επεξέτεινε τη δράση του και πέραν από την Ασηγωνιώτικη Ρίζα και πέρα από την Κρήτη και ’πόφταξε η χάρη του σε τόπους περήφανους και ηρωικούς.
Οταν μου τηλεφώνησε ο φίλος μου ο Σήφης ο Πετράκης που μένει στην Αθήνα, ότι μου στέλνει το νέο του βιβλίο με τον παραπάνω τίτλο, σκέφτηκα, ότι τούτη τη φορά διέπραξε τεράστιο λάθος, γιατί ένα τέταρτο πόνημα από τον ίδιο δημιουργό και για τον ίδιο χώρο, δεν μπορεί να μην είναι μια κακότυπη επανάληψη… Ομως, έπεσα έξω, γιατί το νέο βιβλίο δεν κινείται πάντα στον ίδιο χώρο, αλλά και όπου κινείται μας λέει κάτι καινούργιο για τον τόπο μας και την ιστορία μας.
Με τη μοναδική -ούτως ή άλλως- κρητολαλιά του, γιατί έχει μείνει ο τελευταίος μετά τον χαμό του Νίκου του Ψαρού, κατέγραψε και πάλι ψιθύρους της Ασηγωνιώτικης Ρίζας και ακόμα: Κρότους – κραυγές – θυσίες και ιαχές από τόπους απάτητους από την Τουρκιά, όπως είναι η Μάνη – το Σούλι – τα Σφακιά – η Ρόδος – το Καρπενήσι κ.ά. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι οι περιγραφές του είναι τόσο κατατοπιστικές, που διδάσκουν ελληνική ιστορία – γεωγραφία – λαογραφία – νοοτροπία – παράδοση και άλλα και μας γεμίζουνε εθνική περηφάνεια.
Ολα τα παραπάνω τα έκαμε από αγάπη για τον τόπο του και το έθνος μας και καθόλου για τη δική του προβολή, γιατί είναι τόσο σεμνός που δεν ανέφερε τον έμμετρο χαιρετισμό του στην καθιερωμένη συνάντηση των Μανιατών με τους Ασηγωνιώτες κάθε 17 του Μάρτη στην Αρεόπολη, όπου με λίγους στίχους εξηγεί γιατί γίνεται αυτή, πράγμα που οι περισσότεροι Ασηγωνιώτες που μετέχουν στη συνάντηση δεν το γνωρίζανε:
«Μανιάτες κι Ασηγωνιανοί, δύο φορές το χρόνο,
της λευτεριάς τους ήρωες τιμούνε κι όχι μόνο,
μα και την επανάσταση που άρχισε απ’ τη Μάνη,
κι όχι απ’ το Μέγα Σπήλαιο που ’χουνε λάθος κάνει.
Κι ακόμα, μάχη που ’δωσε στσ’ Ασή Γωνιάς τα μέρη,
της Μάνης ο οπλαρχηγός (για όποιον δεν τον ξέρει),
Πετροπουλάκης στ’ όνομα, λίγο μετά το Αρκάδι,
με Τούρκους υπεράριθμους και πήγεν εις τον Αδη!
Τέλος, απ’ ότι φαίνεται, ήτανε τόση η σπουδή και η απορρόφηση του συγγραφέα στο νέο του έργο, ώστε δεν κατάλαβε τη μεγαλύτερη μετάλλαξη που έχει γίνει στον σημερινό κόσμο… Και εξηγούμαι: Στη σελίδα 45 και στο κείμενο “Δαιμονοϊστορίες” που περιγράφει πολλές ιστορίες που εμφανιστήκανε δαίμονες, καταλήγει: «Εγώ πάντως, αν και γύρισα την Ασηγωνιώτικη μαδάρα μέρα και νύχτα, ποτές μου δεν συνάντησα δαιμόνους, αν και είχα υπόψη μου αυτές τις ιστορίες…». Μα! φίλε μου! ακόμα δεν κατάλαβες ότι οι δαιμόνοι της εποχής που αναφέρεις έχουν μεταλλαχτεί σε δόλιους ανθρώπους; Και γιατί ξέχασες ότι τον καλύτερό σου φίλο τον αποκαλούνε όλοι -και όχι άδικα!- “Σατανά”;
Ας είναι όμως, το πταισματάκι σου αυτό δεν μειώνει ούτε στο χιλιοστό την τεράστια προσφορά σου στον πολιτισμό. Θερμά συγχαρητήρια λοιπόν και να ’σαι πάντα καλά να μας προσφέρεις κι άλλα!