Αναμφίβολα είναι μια από τις πιο γοητευτικές ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις. Συνδυάζοντας το μοντέρνο στοιχείο, με γερές πινελιές ιστορίας, αλλά και πλούτο, δίνει την εντύπωση στον επισκέπτη ότι αυτή η πόλη υπάρχει για να ικανοποιεί τις αισθήσεις, προσφέροντας αμέτρητες δυνατότητες για διασκέδαση αλλά κι ένα πλήθος επιλογών για τους λάτρεις των τεχνών και των θεαμάτων.
Ο λόγος για την ισπανική πρωτεύουσα, τη Μαδρίτη, στην οποία βρέθηκαν οι “διαδρομές” πριν από λίγες ημέρες, σε ένα ταξίδι αστραπή, που όμως ήταν αρκετό για να αισθανθούμε την αύρα του μεγάλου Θερβάντες, να βρεθούμε στα ίχνη του Έρνεστ Χέμινγουεϊ, να καθηλωθούμε από τη δύναμη της “Γκερνίκα” του Πάμπλο Πικάσο αλλά και να γευτούμε τα περίφημα tapas με μια παγωμένη cerveza.
Αφορμή γι’ αυτή την επίσκεψη στάθηκε ένα Press Trip που οργάνωσε η Aegean για Έλληνες δημοσιογράφους προκειμένου να επισκεφθούν τις εγκαταστάσεις του σύγχρονου Κέντρου Προσομοιωτών Πτήσεων και Εκπαίδευσης Πληρωμάτων της Aegean και της CAE, εν όψει της δημιουργίας ενός αντίστοιχου κέντρου στην Αθήνα.
Αν και το πρόγραμμα ήταν αρκετά “σφικτό”, ανάμεσα στο σκληρό εκπαιδευτικό πρόγραμμα των πιλότων και τις ασκήσεις πυρασφάλειας και εγκατάλειψης σκάφους των μελών του πληρώματος της καμπίνας τις οποίες παρακολουθήσαμε, καταφέραμε να εξασφαλίσουμε λίγο χρόνο για να περιηγηθούμε στη Μαδρίτη.
ΠΛΟΥΤΟΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑ
Οδηγοί μας σε αυτή την περιήγηση ήταν οι ξεναγοί Κλάρα και Αποστόλης που γνωρίζοντας καλά την πόλη, μας μίλησαν για το παρελθόν αλλά και το παρόν της.
Η βάση μας ήταν το ξενοδοχείο “Barcelo” ένα εντυπωσιακό πανύψηλο κτίσμα το Torre de Madrid (φωτ.1), που οι Μαδριλένοι αποκαλούν “καμηλοπάρδαλη” και το οποίο βρίσκεται στην Plaza de Espana (πλατεία της Ισπανίας). Παραδίπλα δεσπόζει το Edificio de Espana (φωτ. 2), ένα από τα υψηλότερα κτήρια της Μαδρίτης που σήμερα στεγάζει τα γραφεία του ομίλου επιχειρήσεων RIU του ζάμπλουτου Αμάντσιο Ορτέγκα, γνωστού ως Mr Zara.
Στη μέση, πάντως, της πλατείας κι ανάμεσα στους επιχειρηματικούς κολοσσούς της σύγχρονης Ισπανίας, ορθώνεται το άγαλμα του κορυφαίου Ισπανού λογοτέχνη Θερβάντες (φωτ. 3), μαζί με εκείνα των δημοφιλέστερων ηρώων του: του εμβληματικού ονειροπόλου Δον Κιχώτη και του ταπεινού Σάντσο Πάντσα. Μορφές που με έναν τρόπο μας υπενθυμίζουν ότι η ζωή είναι κάτι περισσότερο από… business.
ΑΝΑΠΛΑΣΕΙΣ – ΤΟΜΗ
Καθώς κατευθυνθήκαμε προς το βασιλικό παλάτι οι ξεναγοί μας μας ενημέρωσαν για την ανάπλαση – τομή που έγινε μέσα στα χρόνια της πανδημίας στο κέντρο της Μαδρίτης. Μέσα σε 3 χρόνια οι δρόμοι και τα πάρκινγκ στην πλατεία της Ισπανίας υπογειοποιήθηκαν και από πάνω διαμορφώθηκαν πεζόδρομοι, ποδηλατόδρομοι και χώροι πρασίνου.
Ειδικότερα για το πράσινο αυτό δείχνει εξαιρετικά πλούσιο και φροντισμένο, ενώ όπως μας ενημέρωσαν η νομοθεσία προβλέπει υποχρεωτικά τη δημιουργία παιδικών χαρών ανά τακτά διαστήματα ώστε να υπάρχουν πολλοί χώροι αναψυχής για τα παιδιά.
Παράλληλα, πλέον, στο κέντρο της Μαδρίτης μπορούν να κυκλοφορήσουν μονάχα αυτοκίνητα νέας γενιάς (ηλεκτρικά κ.λπ.), ενώ οι μεταφορές γίνονται μαζικά μέσα από το εκτεταμένο δίκτυο του μετρό (διαθέτει 12 γραμμές), των ταχύτατων τρένων (όταν πρόκειται για μεγαλύτερες αποστάσεις) και βέβαια μέσω λεωφορείων.
Μια ακόμα αξιοσημείωτη παρέμβαση ήταν αυτή που έγινε στην οδό Gran Via έναν κεντρικό εμπορικό δρόμο που διανοίχτηκε στις αρχές του 20ου αιώνα. Από την εποχή του Μεσοπολέμου υπάρχει ακόμα στην Gran Via το κεντρικό κτήριο της Telefonica (φωτ. 4), όπου ο Ε. Χέμινγουεϊ έστελνε τις ανταποκρίσεις του από τον ισπανικό εμφύλιο τον οποίο κάλυπτε δημοσιογραφικά.
Ωστόσο, ο δρόμος διατηρεί ακέραιο τον ιστορικό αρχιτεκτονικό του χαρακτήρα καθώς ως κίνητρο για την ανακαίνιση των κτηρίων από τους σημερινούς ιδιοκτήτες δίνονται φορολογικές απαλλαγές υπό την προϋπόθεση ότι θα ακολουθούσαν συγκεκριμένες αρχιτεκτονικές κατευθύνσεις που δεν θα αλλοιώνουν τη φυσιογνωμία της πόλης.
Ίσως οι πολιτικές αυτές να εξηγούν την αρχιτεκτονική αρμονία του κέντρου της Μαδρίτης, μιας πόλης που έγινε πρωτεύουσα μόλις το 1562 κι ενώ βομβαρδίστηκε ανελέητα από τον δικτάτορα Φράνκο κατά τον ισπανικό εμφύλιο (1936-1939), σήμερα δείχνει ακμαία, λαμπερή και καλόγουστη.
ΒΑΣΙΛΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΡΙΣΤΕΣ
Φτάνοντας έξω από το παλάτι (φωτ. 5) που φέρει την υπογραφή του Ιταλού αρχιτέκτονα Σακέτι, δεν μπορεί κανείς να μην αισθανθεί δέος γι’ αυτό που αντικρίζει. Αρκεί και μόνο το ό,τι πρόκειται για ένα κτήριο με 2800 δωμάτια! Το δε πάρκο του παλατιού εκτείνεται σε μια έκταση 35.000 στρεμμάτων(!), που είναι επισκέψιμα από τους πολίτες.
Το παλάτι, που είναι διπλάσιο σε μέγεθος από τα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ, ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1710 και χρειάστηκε να περάσουν περισσότερα από 25 χρόνια για να αποπερατωθεί.
Μέχρι το 1930 κατοικούνταν, ωστόσο, στις μέρες μας κάποιες από τις αίθουσές του προσφέρονται για επίσημες τελετές και κάποιες άλλες έχουν “καταληφθεί” από τουρίστες που το επισκέπτονται κατά χιλιάδες.
Άλλωστε η Μαδρίτη είναι μια πόλη που ζει από τον τουρισμό. Συνολικά η Ισπανία δεχόταν, προ πανδημίας, 85 εκατομμύρια τουρίστες τον χρόνο. Παρόλα αυτά για να γευτούμε ένα cafe con leche σε ένα από τα πιο τουριστικά καφέ που βρίσκεται στην Plaza de Oriente, χρειάστηκε να παραγγείλουμε σαν τον… Γιώργο Κωνσταντίνου στην περίφημη σκηνή με το profiterole. Ο λόγος είναι ότι η πλειονότητα των Ισπανών δεν μιλάει αγγλικά, επαναπαυμένη από το γεγονός ότι η γλώσσα τους μιλιέται σε 22 χώρες (συνολικά 600 εκατομμύρια ανθρώπους), ενώ αρκετοί παραμένουν ακόμα αυτάρεσκα προσκολλημένοι στις δάφνες του αυτοκρατορικού – αποικιοκρατικού παρελθόντος της χώρας…
Η ΠΑΛΙΑ ΠΟΛΗ
Περνώντας μπροστά από την «παλαιότερη και ατυχέστερη Όπερα της πόλης», την Teatro Real, η οποία άρχισε να χτίζεται το 1818, έμεινε υπό κατασκευή για αρκετές δεκαετίες για να καεί αλλά και αργότερα να ανατιναχθεί κατά τον εμφύλιο (φωτ. 6), κατευθυνθήκαμε προς την παλιά πόλη της Μαδρίτης κάνοντας μια στάση για να θαυμάσουμε τον επιβλητικό καθεδρικό ναό (φωτ. 7). Έναν ναό ο οποίος αποπερατώθηκε μόλις το 1992 αλλά οι εργασίες ανέγερσής του κράτησαν πάνω από 110 χρόνια, για να συναντήσει τελικά τη χλιαρή αποδοχή των σημερινών κατοίκων της πόλης που τον βρίσκουν πολύ… μοντέρνο.
Αφήνοντας πίσω τα ξεχωριστά κτήρια αυτά μπήκαμε στη «συνοικία των τεχνών και των γραμμάτων», όπου τα σχολεία συνηθίζουν να πραγματοποιούν εκπαιδευτικούς περιπάτους μαθαίνοντας την ιστορία της πόλης.
Διασχίζοντας τα γραφικά στενά βρεθήκαμε μπροστά από το Restorante Sobrino de Botin (φωτ. 8), ένα θρυλικό εστιατόριο που, όπως πιστοποιεί το ρεκόρ Γκίνες που κοσμεί τη βιτρίνα του, λειτουργεί ασταμάτητα από το 1725, ενώ μνημονεύεται, μεταξύ άλλων, στο μυθιστόρημα του Χέμινγουεϊ “Κι ο ήλιος ανατέλλει”.
Συνεχίζοντας με τα πόδια ο δρόμος μας έβγαλε στην περίφημη Plaza Mayor (φωτ. 9) που χρονολογείται από τον 17ο αιώνα και στο παρελθόν φιλοξενούσε μεγάλες αυτοκρατορικές εκδηλώσεις, λιτανείες αλλά και δημόσιες εκτελέσεις αιρετικών και άλλων ανεπιθύμητων για την εκκλησιαστική και βασιλική εξουσία της εποχής, προσώπων.
Σήμερα, πάντως, στην καρδιά της άλλοτε αυτοκρατορικής Μαδρίτης, τη θέση των αιμοβόρων θεαμάτων έχουν πάρει συναυλίες κι άλλα πολιτιστικά δρώμενα, ενώ ένα μεγάλο τμήμα των επιβλητικών κτηρίων που περιστοιχίζουν την Plaza Mayor ανήκουν στον άλλοτε Πορτογάλο “βασιλιά” της ποδοσφαιρικής Real, Κριστιάνο Ρονάλντο, ο οποίος τα εκμεταλλεύεται ως ξενοδοχείο.
Στο Centro de arte Reina Sofia
Ξεχωριστή στιγμή κατά την παραμονή μας στη Μαδρίτη υπήρξε η επίσκεψή μας στο Centro de arte Reina Sofia (φωτ. 10). Ένα μουσείο σύγχρονης τέχνης που αρχικά τον 18ο αιώνα υπήρξε νοσοκομείο κάτι που εξηγεί και τα πολλά μικρά δωμάτια που διαθέτει, τα επιβλητικά παλιά σιδερένια κάγκελα στα παράθυρά του κ.ά. Ακόμα όμως κι αν ο χώρος δεν ικανοποιεί τα σύγχρονα στάνταρ μιας πινακοθήκης και μόνο το γεγονός ότι σε αυτόν φιλοξενούνται έργα των Πικάσο, Νταλί, Μιρό κ.ά. είναι αρκετό για να προσδώσει μια μοναδική αίγλη στην πινακοθήκη της βασίλισσας Σοφίας.
Το “διαμάντι” βέβαια της συλλογής του μουσείου δεν είναι άλλο από την “Γκερνίκα” (φωτ. 11) του Πάμπλο Πικάσο. Το εμβληματικό αυτό έργο – καταγγελία του πολέμου, το οποίο δημιουργήθηκε κατόπιν παραγγελίας του Δήμου της Μαδρίτης προς τον Ισπανό καλλιτέχνη, προκειμένου αυτός να δημιουργήσει κάτι για τη διεθνή έκθεση του Παρισιού του 1937. Στον πίνακα αποτυπώνεται όλη η φρίκη του πολέμου, με τον Πικάσο να παίρνει το ερέθισμα για τη δημιουργία του από τον βομβαρδισμό της βασκικής πόλης Γκερνίκα από τους Γερμανούς το 1937. Μάλιστα, το έργο βρισκόταν για χρόνια στις ΗΠΑ, όπου είχε φυγαδευτεί για να γλυτώσει από τη μανία του δικτάτορα Φράνκο, όμως επιστράφηκε στην Ισπανία από το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Ν.Υ. το 1981 και εκτίθεται στο Centro de arte Reina Sofia από το 1992.
Η “βασίλισσα” της πόλης
Μια μητρόπολη της Ευρώπης σαν τη Μαδρίτη, με πλούτο και αίγλη, δεν θα μπορούσε να μην εκπροσωπείται στο σύγχρονο ποδοσφαιρικό μάρκετινγκ μέσα από μια ισχυρή ομάδα. Κι αυτή η ομάδα δεν είναι άλλη από τη Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία πρωταγωνιστεί εντός και εκτός συνόρων της Ισπανίας, έχοντας -σαφώς- υποσκελίσει την έτερη ποδοσφαιρική δύναμη της πόλης, τη σκληροτράχηλη Ατλέτικο Μαδρίτης.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το βράδυ της περασμένης Τρίτης όπου η Ρεάλ αντιμετώπιζε στο γήπεδό της την πανίσχυρη Μάτσεστερ Σίτι, στους δρόμους της Μαδρίτης συναντούσες παντού οπαδούς της “βασίλισσας”, όπως και… αστυνομία λόγω της παρουσίας Βρετανών οπαδών της Σίτι.
Μάλιστα, το ματς έγινε στο ιστορικό “Σαντιάγο Μπερναμπέου” (φωτ. 12) το οποίο αυτή την περίοδο ανακαινίζεται. Στο πλαίσιο της ανακαίνισης, θα σχηματιστεί γύρω από το στάδιο ένα μεταλλικό κέλυφος, ενώ θα κατασκευαστούν και ξενώνες μέσα από το οποίους οπαδοί της Ρεάλ θα μπορούν -με το αζημίωτο- να βλέπουν τα παιχνίδια σαν να βρίσκονται στο… σπίτι τους.
Σημείο αναφοράς για τη “βασίλισσα” της πόλης αποτελεί επίσης και η Plaza de Cibeles – πλατείας της Κυβέλης (φωτ. 13) όπου οι Μαδριλένοι γιορτάζουν τις επιτυχίες της Ρεάλ, σε αντίθεση με τους οπαδούς της Ατλέτικο που συγκεντρώνονται στις δικές τους επιτυχίες στην Plaza de Neptuno – πλατεία του Ποσειδώνα (φωτ. 14).
