Βλέποντας και διαβάζοντας τις τελευταίες μέρες την αποθέωση που έκαναν τα ντόπια και τα ξένα Μ.Μ.Ε. στον Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, σκέφτομαι πως εκτός από τους καταραμένους καλλιτέχνες υπάρχει και η καταραμένη βλακεία. Που κυκλοφορεί ασύλληπτη.
Όπως ίσως θα γνωρίζετε, ο πραγματικά σημαντικός αυτός ηθοποιός βρέθηκε στο διαμέρισμά του, νεκρός, με τη σύριγγα της ηρωίνης στο χέρι και άλλα εβδομήντα σακουλάκια ηρωίνης μέσα στο σπίτι. Μόλις μαθεύτηκε το νέο, άρχισε η συνηθισμένη ανάλυση δημοσιογράφων και μπλόγκερς για τους “καταραμένους καλλιτέχνες” που φεύγουν γρήγορα και άδικα από κοντά μας. Αντίστοιχα σχόλια έκαναν “τουιτάροντας” και πολλοί καλλιτέχνες (αν δεν τουιτάρεις, στις μέρες μας, σημαίνει πως δεν λυπάσαι αρκετά). Ο ηθοποιός Τζιμ Κάρεϊ, μάλιστα, έγραψε: “Για τους πιο ευαίσθητους από μας, ο θόρυβος μπορεί να είναι υπερβολικός”. Εννοούσε τον θόρυβο της κανονικής ζωής, που πληγώνει τόσο τον ευαίσθητο καλλιτέχνη ώστε να τον οδηγήσει στην αυτοκαταστροφή.
Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να αναφωνήσω: “τι λες, ρε Τζιμ; Σοβαρά; Ένας άνθρωπος με γυναίκα και τρία μικρά παιδιά πεθαίνει στο διαμέρισμά του με την σύριγγα στο χέρι, επειδή είναι ευαίσθητος; Η τόσο μεγάλη ευαισθησία του δεν φτάνει για να σκεφτεί τα τρία παιδιά του που θα μεγαλώσουν χωρίς πατέρα, ε; Τόσοι και τόσοι σπουδαίοι καλλιτέχνες που έζησαν μέχρι τα βαθιά γεράματα και δεν φόρτωσαν με ανείπωτη θλίψη τους δικούς τους ανθρώπους ήταν κατά βάσιν αναίσθητοι, σωστά Τζιμ;”.
Εδώ τελείωσε ο φανταστικός μου μονόλογος προς τον Τζιμ Κάρεϊ, γιατί θέλω να πω δυο λόγια και για τα Μ.Μ.Ε. Που αδυνατούν, φαίνεται, να σκεφτούν ότι τα παρακολουθούν πολλά μικρά παιδιά, καθώς και έφηβοι. Ομάδες ανθρώπων δηλαδή που επηρεάζονται έντονα, και είναι ιδιαίτερα επιρρεπείς στη δημιουργία ειδώλων και στην τάση να μιμούνται τα είδωλά τους. Που όταν ακούνε για το πόσο χαρισματικός, υπέροχος, ευαίσθητος, “καταραμένος” ήταν ο Χ καλλιτέχνης, δημιουργούν μέσα τους μια ρομαντική εικόνα για την απόλυτη ανευθυνότητα που κάποιοι καλλιτέχνες δείχνουν απέναντι στους εαυτούς τους και σε όσους τους αγαπούν.
Το παιδί θαμπώνεται από την ωραιοποιημένη εικόνα και δεν του είναι εύκολο να σκεφτεί ότι για κάθε Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν υπάρχει ένας Κλιντ Ίστγουντ, που στα 84 του συνεχίζει να παίζει και να σκηνοθετεί μικρά αριστουργήματα. Για κάθε Τζιμ Μόρισον υπάρχει ένας Μπόνο, που όχι μόνο κάνει πολύ πιο μεγάλη καριέρα, ακουμπώντας με τα τραγούδια του την ψυχή πολύ περισσότερων ανθρώπων, αλλά προσπαθεί και να προσφέρει για να σωθούν οι αδύναμοι όπου γης. Για κάθε Τζίμι Χέντριξ -που, μετά από τεράστια ποσότητα ναρκωτικών χαπιών και αλκοόλ πνίγηκε μέσα στον εμετό του- υπάρχει ένας Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ που έζησε μέχρι τα 85 του, απέκτησε 20 παιδιά, και έχει κάνει όλους τους σπουδαίους μουσουργούς από την εποχή του έως και σήμερα, να υποκλίνονται μπροστά του.
Επίσης, για κάθε διάττοντα αστέρα (πιθανώς υπερταλαντούχο) που διαλύει ότι ακουμπάει, υπάρχουν όχι ένας, αλλά χιλιάδες άνθρωποι που πηγαίνουν καθημερινά στις λιγότερο εντυπωσιακές και προβεβλημένες δουλειές τους και φροντίζουν να επιστρέφουν το βράδυ στο σπίτι και στα παιδιά τους. Επειδή δεν ζουν μόνο για πάρτη τους. Αυτοί είναι οι μάγκες. Ο σπουδαίος ηθοποιός Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν και οι υπόλοιποι “καταραμένοι” που ανέφερα παραπάνω, δεν ήταν.
*O Πολυχρόνης Κουτσάκης είναι συγγραφέας και Επίκουρος Καθηγητής στο Πολυτεχνείο Κρήτης. Το τελευταίο μυθιστόρημά του είναι το «Καιρός για Ήρωες»
