Η παραπληροφόρηση σκοτώνει την ιστορική γνώση και πραγµατικότητα. Σήµερα έχοµε την επιστήµη και την έρευνα των γεγονότων, την µαρτυρία και την ανάλυση για να προσεγγίσουµε, να κρίνουµε, να βγάλουµε τα συµπεράσµατά µας, να πράξουµε και να πορευτούµε για ένα καλύτερο κόσµο που τόσο τον έχουµε ανάγκη. Απαλλαγµένο από τη φρίκη και το φόβο του πολέµου, που δε λέει να σταµατήσει.
Ο φασισµός του δεύτερου παγκοσµίου πολέµου άφησε ρέπια και πληγές που ακόµη αιµορραγούν. Το αίµα δε στέγνωσε ακόµη, κι απάνω σ’ αυτό άλλες πληγές ανοίγουν και δεν ξέρουµε που θα φτάσουµε. Ο φασισµός όργωσε µε τα παλιοσίδερά του ολάκερη την Ευρώπη. Ιδιαίτερα στον τόπο µας, διέπραξε τεράστια εγκλήµατα, ακόµη και σήµερα ορατά και µετρήσιµα.
Στην Κρήτη εξαιτίας του Κράιπε δεν άφησαν οι ευγενείς ιππότες της Βέρµαχτ λίθο σε λίθο. Ο Μοροµάνουσος παρακάλεσε το Νοµάρχη Μαρκιανό, να µη στείλει στους φούρνους του Νταχάου τον αδερφό του, που είχε 4 µικρά κοπέλια, κι’ ήντα θα γενούνε.
Το συγγενή µας Λευτέρη Πετροµανωλάκη, κι αυτόν τον έστειλαν στα κρεµατόρια. Η θεία µας η Βαγγελίτσα κάθε µέρα τον περίµενε να γυρίσει. Και πότιζε µε τα δάκρυά της τα βασιλικά της αυλής της. Άσπριζε τα µπεντένια και τσι τροχάλους ν’ άρθει ο µοναχογιός της. Πέθανε µε τα δάκρυα και την ελπίδα της προσµονής. Χιλιάδες µανάδες, πατεράδες, αδέρφια.
Χιλιάδες ψυχές αµάχων και µαχητών της λευτεριάς στους τοίχους. Στα µπουντρούµια. Καταστροφές αµέτρητες και απλήρωτες ως τα σήµερα. Και δεν φτάξαν όλα τούτα και κείνα και τ’ άλλα γνωστά και άγνωστα. Ένας ανελέητος εµφύλιος προστέθηκε να αποτελειώσει την καταστροφή από τους ‘προστάτες’ και τους ελεεινούς υποταχτικούς των. ∆ιχασµός και φασισµός που αποκρατεί ως τα σήµερα µε κάθε λογής αθλιότητες.
Στα Ρούστικα όταν η οικογένειά µου ήταν εξόριστη, τη δεκαετία του ’40 και πενήντα θυµούµαι µια ζωγραφιά στο Καφενείο του Πολόπετρου. Τότε δεν καταλάβαινα. Αλλά πολύ αργότερα όταν ήρθε ο νους στην κεφαλή µου, αντιλήφθηκα! Στην αίθουσα του καφενείου, τετράγωνη όπως ήταν, στο επάνω µέρος περίπου ένα µέτρο πλάτος η ζωγραφιά έδειχνε ένα χωριάτη µε ένα γάιδαρο φορτωµένο ξύλα. Στη συνέχεια, παρουσιάζονταν χαρακτηριστικά των πρωτευουσών όλων των χωρών που είχαν υποτάξει καταλήγοντας στην πύλη του Βρανδεµβούργου του Βερολίνου! Άλλη µία µαρτυρία, φωτογράφισα, στο σπίτι του παπά Μιχάλη. Και τη διασώζω. Die Treue ist Das Mark Ehre. Αργότερα πολύ όταν µάθαµε Γερµανικά, νιώσαµε τη φρίκη των Ναζί. Η πίστη είναι το γνώρισµα της τιµής!
Στο χωριό Καλή Συκιά ως γνωστόν διέπραξαν τα ειδεχθέστερα των εγκληµάτων. Όλα αποκαΐδια. Στον Άγιο Κων/νο γκρέµισαν τη Vila Barozzi και µε τα λίθινα µέλη της έχτισαν µια στρατώνα για να στρατωνιστεί η διλοχία του Braunchirts. Με εγγαρεία των κατοίκων.
Ο Πρόεδρος Παντελής Βερυκάκης και ο Γραµµατέας Νίκος Μετζάκης µε τεράστιους αγώνες απαλλοτρίωσαν το ερειπωµένο, κατά γης κτήριο µε προορισµό να γίνει Μουσείο-Πολιτιστικό Κέντρο, της περιοχής του Καµπανού. Αναγνωρίστηκε µε ΦΕΚ, διατηρητέο µνηµείο νεότερης Ιστορίας. Κτήριο κρατικό. Με διοικητικό Συµβούλιο και Κρατικό Καταστατικό ΦΕΚ. Μουσείο Κρητικής Αναγέννησης, στεγάζοντας τα σπαράγµατα και τα εγκατεσπαρµένα στους τροχάλους λιθανάγλυφα της Vila Barozzi, συγκεντρωµένα για διάσωση και αναφορά µε διαδραστικούς πίνακες στη Μεγάλη άνθιση της σπουδαίας περιόδου που αναφέραµε. Για ενηµέρωση ντόπιων και ξένων. Με τεράστιους αγώνες από τον υπογράφοντα το άρθρο µε δικαστικούς αγώνες, µε προσπάθειες εξεύρεσης χρηµάτων το κτήριο αποκαταστάθηκε. Στο ταµείο του ∆ιοικητικού Συµβουλίου πάλι µε αγώνες µπήκαν 37.000€. µε σκοπό την αποκατάσταση της Κρήνης Barozzi.
Την αποτοίχιση των σπαραγµάτων και λιθανάγλυφων, εγκατεσπαρµένων και τεµαχιζοµένων, συνεχώς, και διάσωση σε ένα ανοιχτό Μουσείο ∆ιδασκαλίας και Γνώσης. ∆ιαχειριζόµενο από το Ιστορικό Τµήµα του Πανεπιστηµίου που βρίσκεται λίγο πιο κάτω στην περιοχή. Μουσείο που θα κινεί το ενδιαφέρον, την τουριστική κίνηση της περιοχής, µε την ενίσχυση των µικροεπιχειρήσεων. Ναι σε όλα αυτά από την πρώτη εκλογή του ∆ηµάρχου. Νοµίζοντας ότι ένας ξεσκολισµένος θα είχε οράµατα για τον πολιτισµό. Θα ήταν συνεπής γι’ αυτά που υποσχέθηκε. Θα ήταν ειλικρινής και θα διαχειριζόταν ευσυνείδητα αυτά για τα οποία ορκίστηκε και ψηφίστηκε. Το δηµόσιο, ιστορικό ιερό κτήριο δόθηκε σε ετερόκλητα ασύντακτα άτοµα, το οποίο ασύδοτα το χρησιµοποιούν και το κακοποιούν, ασυντήρητο. Για να φανεί «καλός» και να πάρει ψήφους, µε ξένα κουφέτα.
Τα κουφώµατα π.χ. σάπισαν. Ξαναγυρίσαµε δηλαδή, από εκεί που ξεκινήσαµε. Με ασέβεια. Το Μνηµείο έξω από το Μουσείο το χρηµατοδότησε µε προτροπή η θεία µου Μαρία χήρα Στέλιου Μανούσακα. (Έργο του είναι ο Σχολικός κήπος παραδοµένος στην καταστροφή, όπως και το κτήριο του Σχολείου, στα ποντίκια). Θα αναφέρω επίσης ότι η διλοχία των Γερµανών είχε εστιατόρια το καφενείο του Γιαµαλάκη απ’ όπου και οι τοιχογραφίες που έχω διασώσει φωτογραφικά. Όταν ο άνθρωπος κουβαλά από κληρονοµικότητα το φασισµό, ό,τι κι αν κάνει για να φανεί «δηµοκρατικός» κάποτε θα του βγει το κακό. Όσο κι αν µπουγαδιάζεται και ξεριπίζεται αυτή η αρρώστια θα εκδηλωθεί και θα προκύψει ο ψηλός ο πυρετός.
Και την κακιά αρρώστια θα θέλει µε εκδίκηση να τη µεταδώσει και στους αποδέλοιπους γύρω του. ∆εν µπορεί να συνειδητοποιήσει, ακόµη κι αν κάµει κάποια στιγµή αυτοκριτική, αυτογνωσία, αυτοανάλυση ότι κουβαλά µέσα του ένα ολοκληρωτικό τρόπο ζωής. Έχει πάρει αυτόν τον συγκεκριµένο δρόµο και είναι αδύνατο να τον αλλάξει, να τον υπερβεί. ∆εν µπορεί να αµφισβητήσει ούτε τον εαυτό του, ούτε τις γνώσεις του. Θα πορεύεται µέχρι το τέλος στην ίδια στράτα. Έτσι πρέπει να δούµε όλους αυτούς τους άρρωστους που «επιλέγει» ο λαός χωρίς σκέψη αλλά κι χωρίς αιδώ για να τον εκπροσωπήσουν, στα κοινοβούλια, στις τοπικές αυτοδιοικήσεις. Και το τίµηµα της επιλογής, το πληρώνουν όλοι. Και αυτοί που δεν έχουν την πλειοψηφία. Η οποία δεν εισακούεται. Έτσι από αντίδραση. Κι ας λέει κάτι σωστό. Έτσι πορευόµαστε σ’ ένα φασιστικό τρόπο ζωής που δεν µπορούµε να τον αντιληφθούµε. Είµαστε µέσα ταυτισµένοι όλοι µας και τον αποδεχόµαστε.
Και δεν έχουµε τον ορθολογισµό για να κρίνουµε. Για να κρίνουµε πρέπει να αποστασιοποιηθούµε. Να βγούµε έξω από τις δοµές που οριοθετούν και περιφράζουν το σύστηµα. Το να σκέφτεσαι είναι µεγάλο. Το να σκέφτεσαι σωστά ακόµη µεγαλύτερο. Κατάφεραν οι ολοκληρωτισµοί να αφαιρέσουν τη σκέψη, µε πολλά µέσα. Ο πατέρας µου Μανώλης Ηλιάκης µε άλλους νέους όταν έπεφταν οι ουρανίτες, κουβάλησαν στο Μοναστήρι του Προφήτη Ηλία Ρουστίκων το ιστορικό αρχείο Κρήτης, από τα Χανιά. Πρωτοβουλία του καθηγητή Τωµαδάκη. Μετά την απελευθέρωση και γι’ αυτή του την πράξη τιµήθηκε µε εκτόπιση να ζει µικροφαµελίτης, επί 10 έτη σε µια τρώγλη. Ο φασισµός µας χτύπησε στο ξεκίνηµα της ζωής µου.
Ο φασισµός πάλι στο τέλος της ζήσης µου µε ξαναχτυπά, διότι υπερασπίζω το δίκιο του φτωχού, του αναγκαιµένου του κατατρεγµένου του αδικηµένου. Όπως έπραξα σ’ όλη µου τη ζωή βοηθώντας κάθε ένα που είχε πρόβληµα, τιµώντας το λαϊκό λειτούργηµά µου. Προσφέροντας. Σήµερα οι οπαδοί του φασιµού άρρωστοι και φανατισµένοι, χτυπούν όπου να ‘ναι, όποιον να ‘ναι, µε τον αγκυλωτό σταυρό και όλα τα τραγούδια-εµβατήρια.
Αδίσταχτοι ψηφίζουν αντιπροσώπους στη βουλή. Αδιάντροπα χρησιµοποιούν, κακοποιούν, ιδέες και ιδανικά που δεν τους ανήκουν. Παραπλανούν. ∆υστυχώς, άρρωστοι, χωρίς να σκέφτονται τις συµφορές που έφερε ο δεύτερος πόλεµος µε ένα παράφρονα, ασµένως ψηφίζουν αυτούς τους µιαρούς. Επιµένουν να ενθουσιάζονται και να κουβαλούν τα σύµβολα της καταστροφής να άδουν τις αθλιότητες του Γ΄ ράιχ να βλέπουν γύρω τους εχθρούς για να εκδικηθούν, να αιµατοκυλήσουν, ανελέητα, µε µίσος. Να ανοίξουν κρεµατόρια. Κρύβονται και δρουν ύπουλα µε οπαδούς.
Όλοι εχθροί, ύποπτοι, και αν δεν είναι θα τους καταστήσουµε επικίνδυνους µε µέσα και γεγονότα φανταστικά, κινδυνολογίες και ιδεολογήµατα, καταστροφολογίες για να επιβάλουµε το φασιστικό ιδεώδες της σωτηρίας της κάθαρσης της επικράτησης του δίκαιου, της ειρήνης της ελευθερίας, αφού κατακάψουµε όλους τους κακούς, στους φούρνους του Mauthausen και στα άλλα ευγενή κρεµατόρια.
Που δεν προλαβαίνουν να καίνε. Γιατί ξεχνάµε τους δοσίλογους και τους κουκουλοφόρους, τους φανερούς και κρυφούς συνεργάτες της εκδίκησης και της ιδιοτέλειας. Και τους σηµερινούς όφιδες που ο λαός έχωσε στη βουλή για να αυθαδιάζουν, να ηθικολογούν να µνηµονεύουν τας ενδόξους εποχάς του Μεταξά του Μανιαδάκη, του Μπαϊραχτάρη των Βασανιστών και δολοφόνων κάθε χρώµατος.
Την επτάχρονη τυραννία, µε την απώλεια της Κύπρου. Τους βασανιστές και τροµοκράτες. Όλα ευγενικά παιδιά του Χίτλερ είναι και έχουν στο κινητό τους τη σβάστικα και τον καλπασµό των Βαλκυριών. Και όποιος διαβάζει, βλέπει και καταλαβαίνει, τους ουρανίτες ιππότες που αιµατοκύλησαν το νησί.
