Μακεδονία και… Μακεδονομάχοι

Τα πράγματα τελικά είναι απλά και ξεκάθαρα, απλώς δεν θέλουμε να τα δούμε. Οι εταίροι πιέζουν να περάσουν τα τελευταία μέτρα που… θα αφορούν την υπόλοιπη ζωή μας… και η κυβέρνηση φέρνει ένα πολυνομοσχέδιο που ουσιαστικά εμπεριέχει τον αυτοεξευτελισμό της χώρας και των πολιτών της.
Συγχρόνως ξεκινάει και η συζήτηση για το Σκοπιανό για να στραφεί το ενδιαφέρον του πολίτη προς τα εκεί και να μην αντιδράσει στα του πολυνομοσχεδίου.
Και πράγματι, σ’ αυτήν την χώρα του παραλογισμού το ζήσαμε κι αυτό, όπου παρά την αρχική επιθυμία της κυβέρνησης να στραφεί το ενδιαφέρον προς τα εκεί, την ενόχλησε η μαζικότητα του συλλαλητηρίου στη συμπρωτεύουσα, γι’ αυτό άλλωστε το έθαψε η κυβερνητική τηλεόραση. Τις προηγούμενες μέρες στις κινητοποιήσεις που γίνονταν ενάντια στο πολυνομοσχεδίου η συμμετοχή ήταν ασήμαντη.
Το παράδοξο βρίσκεται, στο ότι ενώ ο πολίτης δηλώνει απροθυμία να ξεσηκωθεί εναντίων των μνημονιακών πολιτικών, που τον φτωχοποιούν και τον εξευτελίζουν, δείχνει πρόθυμος να συμμετέχει σε συλλαλητήρια, αμφιβόλων επιδιώξεων και στόχων.
Να υπενθυμίσω εδώ ότι το Μακεδονικό Ζήτημα προέκυψε και υπάρχει από την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπου διεκδικούσαν εδάφη της ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής, με την ονομασία Μακεδονία: η Ελλάδα, η Σερβία και Βουλγαρία. Μέρος εδαφών 35% αυτής της Μακεδονίας ευρίσκεται σήμερα στα Σκόπια, ένα μικρότερο στην Βουλγαρία 10% και το μεγαλύτερο μέρος άνω του 50% στη χώρα μας. Το 1959 επί Τίτο, η κυβέρνηση Καραμανλή αναγνώρισε μια Περιφέρεια της Γιουγκοσλαβίας σαν Δημοκρατία της Μακεδονίας… αυτό άλλωστε επιβεβαιώθηκε και το 1992 όταν η χώρα μας δέχθηκε το κρατίδιο των Σκοπίων με το όνομα Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Σε αυτά τα σύνθετα ονόματα υπάρχει ο όρος “Μακεδονία”. Ενώ πάνω από 120 χώρες, μεταξύ αυτών ΗΠΑ, Ρωσία και Κίνα, έχουν αναγνωρίσει το κρατίδιο, όχι με σύνθετο όνομα, αλλά σκέτο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ.
Αυτό δεν μας προβληματίζει; Δεν μας ανησυχεί ότι το 1992 με το πακέτο Πινέιρο επί πρωθυπουργίας Μητσοτάκη, παρουσιάστηκε μια ευκαιρία επίλυσης του προβλήματος, δεν άφησαν όμως και τότε οι… γνωστοί μακεδονομάχοι. Σήμερα διαπιστώνουμε, ότι τότε χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία. Αλήθεια ο κόσμος που μαζεύτηκε στη Θεσσαλονίκη… πέραν κάποιων ακροδεξιών πατριδοκάπηλων… τι επιδιώκει και τι θέλει τελικά: Να συνεχίσει να ονομάζεται το κρατίδιο σκέτο Μακεδονία; Ή μήπως θέλει να συμπορευτεί με τον κ. Καμμένο και κάποιους ακροδεξιούς κληρικούς; Φοβόμαστε αλήθεια ότι κινδυνεύει η εθνική μας ασφάλεια από το μικρό κρατίδιο που διαθέτει ελάχιστο στρατό;
Αυτό που μένει είναι να υπάρξουν αυστηρές δεσμεύσεις περί αλυτρωτισμού. Η εθνική μας κυριαρχία κινδυνεύει από τις πολιτικές που μας επιβάλουν οι εταίροι – δανειστές, να ξεπουλήσουμε όλες τις υποδομές μας και τον εθνικό μας πλούτο. Δεν βλέπω όμως να διοργανώνονται συλλαλητήρια γι’ αυτό τον υπαρκτό και ορατό πλέον κίνδυνο.
Βεβαίως κανείς δεν αρνείται ότι μια μερίδα πολιτών κατέχεται από φοβίες για τα μελλούμενα και σ’ αυτό συμβάλει και μέρος του πολιτικού μας προσωπικού που θυσιάζει τα πάντα για την κομματική του επιβίωση. Και αυτούς τους πολίτες που τελικά είναι πολλοί, είναι απαράδεκτο, μέλη της κυβέρνησης, να τους κατηγορούν σαν ακροδεξιούς ή ακόμα χειρότερα σαν νοσταλγούς της Χούντας. Δηλαδή όταν επιβραβεύατε τους στρατηγούς τύπου «ας φωνάξουμε ζήτω οι ειδικές δυνάμεις», δεν το γνωρίζατε και τους κάνατε επίτιμους δημότες Σφακίων; Δεν γίνεται… είναι αναίδεια, να χαρακτηρίζει ο πρωθυπουργός το μαζικό συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης «εθνικιστικό παραλήρημα».
Μα τότε κ. Πρωθυπουργέ συνεργάζεστε και συγκυβερνάτε με «εθνικιστικούς παραληρηματίες».
Γιατί δεν κατηγορείτε πρωτίστως τον κυβερνητικό σας εταίρο που τα υποκινεί;