Διακρίνουμε στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας μια «ειρήνη χωρίς ειρήνευση». Η «πολιτική κουζίνα» με την «Μακεδονική σαλάτα», ανακατεύεται καλά, αλλά παραμένει άγευστη και ξινή. Πάρτε το παράδειγμα των σχέσεων Βουλγαρίας – Ελλάδας. Μια σχέση αίματος, μετά την είσοδο της Βουλγαρίας στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε., είναι πια μια στρατηγική συμμαχία των Βαλκανίων.
Οι Βούλγαροι εξάγουν τα προϊόντα τους από τα λιμάνια της Θεσσαλονίκης, της Αλεξανδρούπολης, της Καβάλας, οι ελληνικές επενδύσεις στη γείτονα χώρα αγγίζουν τα 2,5 δισ. Οποίος τραγέλαφος, λοιπόν, από την μακεδονομαχία; Αναζητούμε ξεκάθαρες και βιώσιμες λύσεις.
Λύσεις που συναινετικά μπορεί να υποστηρίξει η ελληνική κοινότητα πρωτίστως και δευτερευόντως η κοινότητα της FYROM.
Θεωρώ μια τραγικοκωμωδία (ένα κρυφτούλι παιδιών) τις διαρροές του ΥΠ.ΕΞ. για τη θέση της Εκκλησίας. Πιο ευφυής ο κ. Τσίπρας, ανασκεύασε αμέσως, διότι ο Καραμανλής έλεγε ότι «εξωτερική πολιτική με συλλαλητήρια δεν γίνεται». Παρά ταύτα σε μια ευνομούμενη πολιτεία συλλαλητήρια θα γίνουν.
Τι θέλω να πω; Καταχρηστικά εμπορευόμαστε ψευδοπατριωτισμό όταν έχουμε την οικονομική ισχύ. Καταχρηστικά και της ιστορικής αυθαιρεσίας, «χύνουμε το γάλα από την καρδάρα», λόγω μιας εικονικής εθνικής εγωπάθειας. Καταχρηστικά διαρρέουν οι Σκοπιανοί σενάρια ονοματολογίας.
Ο Ταλλεϋράνδος έλεγε «ευτυχώς που ανακαλύψαμε την γλώσσα για να κρύβουμε… την αλήθεια». Ας κοιτάξει ο κ. Ζάεφ να συναινέσει πρώτος ο πρόεδρος Ιβάνοφ.
Αστεία πράγματα…
