Μπορεί να γίνει το οτιδήποτε σήμερα χωρίς την παραγωγή ενέργειας; Ούτε μπορεί να υπάρξει μία στοιχειώδης παραγωγική ανασυγκρότηση δίχως βιοτεχνικές ζώνες, βιομηχανικές περιοχές και οχλούσες δραστηριότητες.
Ομως όλα αυτά απαιτούν συγκεκριμένους χώρους, με όλες τις απαραίτητες υποδομές (οδικό δίκτυο, αποχέτευση). Τουλάχιστον στον σχεδιασμό αυτών των χώρων, στη χωροθέτησή τους, με βάση -πρώτα από όλα- την προστασία του περιβάλλοντος, θα έπρεπε να είχαμε ασχοληθεί σοβαρά πριν από 25 – 30 χρόνια.
Τότε που κάθε βουνοκορφή δεν ήταν “φυτεμένη” με εξοχικές κατοικίες, που ο κάμπος της Αγιάς ήταν ακόμα… κάμπος, που και στο παραλιακό μέτωπο υπήρχαν διαθέσιμοι χώροι. Από τότε, όμως, όλες οι κυβερνήσεις, οι Περιφέρειες, οι Δήμοι (με ελάχιστες εξαιρέσεις)… αγρόν ηγόραζον.
Οι χρήσεις γης, η χωροθέτηση, ο πολεοδομικός σχεδιασμός παρέμενε ζητούμενο μέχρι και πριν λίγα χρόνια. Πλέον, μέσα στο χωροταξικό χάος που επικρατεί από άκρη σε άκρη σε όλη την Κρήτη, είναι αδύνατο να βρεθεί χώρος για την παραγωγή ενέργειας, τη δημιουργία βιομηχανικών ζωνών, τη λειτουργία λατομείων, ακόμα και την εγκατάσταση κυνοκομείων.
Από παντού υπάρχουν αντιδράσεις και όχι αδικαιολόγητες. Η λογική «μακριά από μένα και όπου να ναι…» σε όλο της το μεγαλείο.
Οσο για τις σημερινές τοπικές Αρχές, ακολουθούν τον δρόμο των προκατόχων τους τις περισσότερες φορές, αφήνοντας τη «δύσκολη δουλειά» για το κράτος με τα Ειδικά Χωροταξικά και τα fast track.
Ετσι για να ολοκληρωθεί το κακό. Και όλα αυτά γιατί, όταν έπρεπε, οι κυβερνώντες, σε τοπικό και σε εθνικό επίπεδο, έβλεπαν το πρόσκαιρο και όχι το μακροπρόθεσμο, αναζητούσαν την εύκολη και όχι τη σωστή λύση, λειτουργούσαν με βάση το παρόν και όχι το μέλλον.
