Kουρνιασμένη” στο βουνό του Πηλίου, η Μακρινίτσα είναι ένας παραδοσιακός οικισμός του Δήμου Βόλου της Περιφέρειας Θεσσαλίας. Χωριό με μακρά ιστορία, εντυπωσιακή αρχιτεκτονική, που δένει αρμονικά με το τοπίο. Το “μπαλκόνι του Πηλίου” την χαρακτήρισε ο Ελευθέριος Βενιζέλος όταν την επισκέφτηκε το 1934 και όχι άδικα.
Από τη Μακρινίτσα αγναντεύεις τον Βόλο και το μάτι σου χάνεται στον Παγασητικό κόλπο. Τα πετρόχτιστα κτήρια δεν είναι “ξένα” με το βουνό του Πηλίου αλλά γίνονται ένα. Μπετόν στη Μακρινίτσα είναι σχεδόν απίθανο να συναντήσεις. Ισως σε αυτό να βοήθησε και ο τρόπος με τον οποίο έχεις πρόσβαση στο χωριό, το οποίο έχει χαρακτηρισθεί από το 1980 ως διατηρητέος παραδοσιακός οικισμός απολύτου προστασίας.
Στη Μακρινίτσα δεν έχει άσφαλτο ή πλακόστρωτα σοκάκια. Εχει καλντερίμια, πελεκημένα πάνω στο βράχο. Ο διαβάτης θα χρειαστεί να είναι προσεκτικός, ιδιαίτερα όταν έχει χιόνι ή πάγο. Αλλιώς μπορεί να ζητήσει τη βοήθεια από κάποιο… γαϊδουράκι που πρόθυμα θα τον μεταφέρει.
Κάπως έτσι αναπαλαιώθηκαν και πολλά από τα σπίτια και αρχοντικά της περιοχής. «Αγοράσαμε μια παλιά παραδοσιακή αγροικία πριν από πολλά χρόνια για προσωπική χρήση αλλά και για να το μετατρέψουμε σε ξενώνα», μας ανέφερε η κα Ρένα, ιδιοκτήτρια ενός από τους πολλούς και αξιόλογους χώρους φιλοξενίας του χωριού. «Η αναπαλαίωση ήθελε πολύ κόπο και χρόνο. Φανταστείτε μόνον ότι για να έρθουν τα υλικά μέχρι εδώ από τον κεντρικό δρόμο, έπρεπε να μεταφερθούν με τα χέρια ή με γαϊδουράκια», συμπληρώνει.
Αυτό μάλλον είναι ένα από τα μυστικά της επιτυχίας του χωριού, το οποίο πέτυχε να έχει τουριστική ανάπτυξη με σεβασμό στο φυσικό τοπίο και στην παραδοσιακή αρχιτεκτονική. Χτισμένο αμφιθεατρικά, το χωριό έχει ως σημείο συνάντησης την κεντρική του πλατεία με τα εντυπωσιακά πλατάνια και τα μεγάλα αρχοντικά. Για να φτάσει ο επισκέπτης εκεί μπορεί να ανέβει με το αυτοκίνητό του από τον περιφερειακό δρόμο, να σταθμεύσει έξω από το χωριό και να ξεκινήσει τη βόλτα του. Εναλλακτικά, μπορεί να επιλέξει να ανέβει από πιο χαμηλά, ακολουθώντας ένα από τα καλντερίμια. Η ανάβαση είναι βέβαια κουραστική αλλά η ανταμοιβή είναι μεγάλη.
ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ
Ανεβαίνοντας τα καλντερίμια της Μακρινίτσας, το χωριό σού αφηγείται μόνο του την ιστορία του. Συναντάς αναπαλαιωμένα παραδοσιακά κτήρια, αγροικίες, αρχοντικά, εκκλησίες. Μια από αυτές είναι και η Μονή “Παναγίας της Μακρινίτισας ή της “Θεοτόκου της Οξείας Επισκέψεως” η οποία ιδρύθηκε από τον τοπάρχη Δημητριάδας, Κων. Μελισσηνό στις αρχές του 13ου αιώνα και από αυτήν πήρε το όνομά του το χωριό.
Εργάτες γης του μοναστηριού ήταν οι πρώτοι κάτοικοι. Το μετάξι, το στάρι, το κρασί και το μέλι γρήγορα έφεραν την οικονομική ανάπτυξη και στο χωριό ξεκίνησαν να χτίζονται εντυπωσιακά αρχοντικά.
Η ΜΑΚΡΙΝΙΤΣΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ
Πολλά τοπικά προϊόντα θα βρει κανείς στα μαγαζάκια που λειτουργούν στο κέντρο του χωριού. Βότανα, χυλοπίτες, κρασί και φυσικά άφθονο τσίπουρο! «Αν είστε από την Κρήτη πρέπει να δοκιμάσετε χωρίς γλυκάνισο», συνιστά η κα Καίτη ιδιοκτήτρια ενός εκ των μικρών καταστημάτων. Μαζί με την πόρτα της επιχείρησής της, σου ανοίγει και την καρδιά της. Σου μιλά για την καθημερινότητα, τα προβλήματα και τις ομορφιές του τόπου της. «Όμορφα είμαστε εδώ. Δεν ξέρω αν είμαστε πιο όμορφα από την Κρήτη γιατί ακόμα δεν έχω έρθει αν και θέλω πολύ. Πώς να έρθω άλλωστε; Εδώ είμαστε όλο το χρόνο. Στην Μακρινίτσα δεν έχουμε τουριστική σεζόν. Χειμώνα – καλοκαίρι, δόξα τω Θεώ, έχουμε επισκέπτες. Βγαίνει το μεροκάματο», μας εξηγεί.
Μυρωδιές και χρώματα μέσα στο μαγαζί της και εκείνη ενθουσιασμένη με τα βοτάνια της. Μιλά για το ιπποφαές, την καλέντουλα και το γκίγκο μπιλόμπα. «Το βότανο της μνήμης και της εξυπνάδας!».
Οι τοπικοί Συνεταιρισμοί και οι μεμονωμένοι παραγωγοί έχουν φροντίσει ώστε να υπάρχουν τυποποιημένα τοπικά προϊόντα στις προθήκες των καταστημάτων αλλά και να σερβίρονται στις τοπικές επιχειρήσεις εστίασης.
Η ζωή στη Μακρινίτσα πάντως θέλει και κόπο. Αυτό θα στο πουν και οι κάτοικοι που θα συναντήσεις περαπτώντας στα καλντερίμια της.
Πρόθυμα θα σου πιάσουν την κουβέντα, καθώς ξεχιονίζουν τις αυλές τους. «Ομορφα είναι εδώ. Ησυχα. Εμένα δεν μου αρέσει στην πόλη» μας λέει ένας από αυτούς για να συμπληρώσει: «Μην νομίζεις πως είναι εύκολο να ζεις εδώ. Φτιάχνεις το σπίτι αλλά για να το συντηρήσεις θέλει κόπο, ειδικά το χειμώνα με τα χιόνια. Είναι και λίγο μοναχικά. Τα παιδιά δεν έρχονται συχνά, δουλεύουν βλέπεις στην πόλη…».
ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ…
Κλείνοντας πίσω σου την πόρτα του σπιτιού που σε φιλοξενεί, κατηφορίζοντας το καλντερίμι για να βρεις την άσφαλτο και να πάρεις το αμάξι, κοντοστέκεσαι. Κοιτάς πίσω σου τη Μακρινίτσα που απλώνεται στην πλαγιά του Πηλίου. Παίρνεις μια βαθιά ανάσα να κρατήσεις για πάντα τη μυρωδιά από το θυμάρι και από τα ξύλο που καίνε τα τζάκια του χωριού. Κάνεις ησυχία για να ακούσεις αυτή τη μελωδική σιωπή της φύσης. Φεύγεις όμως με το παράπονο. Που δεν είναι άλλο από το γιατί στη Μακρινίτσα και όχι στην Κρήτη; Γιατί εκεί να έχουν αντιληφθεί τον σωστό τρόπο τουριστικής ανάπτυξης και εδώ να επιμένουμε ακόμα στην τέντα, την πλαστική καρέκλα, το μπετόν και την πισίνα. Ισως η απάντηση να είναι σκληρή μα απλή: Τη Μακρινίτσα δεν την άλλαξε ο τουρισμός και το γρήγορο χρήμα. Αυτή άλλαξε τον τουρισμό…
Η Μακρινίτσα με μια ματιά
• Χτίστηκε το 1204.
• Οι μόνιμοι κάτοικοι ξεπερνούν τους 600.
•Το υψόμετρο της κεντρικής πλατείας είναι στα 850 μέτρα.
• Eχει 60 περίπου παραδοσιακές κρήνες από τις οποίες οι 40 έχουν χαρακτηριστεί ιστορικά διατηρητέα μνημεία.
• Aπέχει 17 χιλιόμετρα από τον Βόλο.
• Tο 1969 γυρίστηκαν στο χωριό αρκετές σκηνές της ταινίας “Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά”, με πρωταγωνιστές την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ.
Καλημέρα σας , Θέλω να ρωτήσω για το όνομα Μακρινίτσα μήπως το πήρε από την Αγία Μακρίνα ; αδελφή του Μεγάλου και Αγίου Βασιλείου από την Καππαδοκία ;