Αύγουστος καυτός και ζωηρός. Τ’ Αυγούστου το φεγγάρι λένε, πιο φωτεινό, πιο λαμπερό.
Η πανσέληνος τ’ Αυγούστου ασκεί πάνω σου μια γοητεία, την ένοιωσα κείνη τη νύχτα στις 12 του Αυγούστου, μπήκε απ’το παράθυρό μου μ’ όλη τη γοητεία και τη λαμπρότητα της. Με προκάλεσε, ήθελα να τη φέρω κοντά μου. είχα την αίσθηση πως κάτι έχει να μου πει. Μου ξύπνησε την περιέργεια, εντάθηκε η αγωνία μου.
ΓΙήρα απ’ το συρτάρι ένα μικρό θαύμα της τεχνολογίας, το μικρό τηλεσκόπιο. Τα χέρια μου έτρεμα/απ’ το δέος, μα προσπάθησα να τα σταθεροποιήσω και να φέρω κοντά μου ένα κομμάτι του μακρόκοσμου. Τι μεγαλείο! Έκσταση! Το παρατηρούσα ώρα αρκετή αυτό το ολόγεμο φεγγάρι. Το θεωρούσα ολοστρόγγυλο και τέλειο. Με έκπληξη διαπίστωσα πως είναι τρωτό. Με^τη λαμπρότητα του κάποια μαύρα στίγματα, ήταν κρατήρες. Κάπου διάβασα πως πριν εκατομμύρια χρόνια, ίσως και περισσότερα έπεσαν πάνω του μετεωρίτες. Είναι σαν να το λαβώσανε. Μα αυτό συνέχισε την πορεία του, έτσι φαίνεται εξωτερικά πως δεν είχε πάθει άλλη ζημιά, μα ποιος μπορεί να ξέρει τι αλλαγές συντελέστηκαν στο πυρήνα του.
Αένε ακόμη πως πέρα μακριά σε ασύλληπτες αποστάσεις υπάρχουν δισεκατομμύρια γαλαξίες, αστέρια, ήλιοι και φεγγάρια. Όλα ζουν κινούνται και υπάρχουν στον αιώνιο χρόνο. Στον άχρονο χρόνο. Παράξενο! μέσα σ’ αυτό το μακρόκοσμο και στα αμέτρητα σύμπαντα συνειδητοποίησα πως υπάρχω κι εγώ. Συνυπάρχω. Ένοιωσα ένα μικροσύμπαν σ’ ένα μεγαλύτερο σύμπαν σ’ αυτή την κουκίδα τον πλανήτη γη.
Μόνη μου το σκέφτηκα, πως αυτός ο ευφυής νους που τα δημιούργησε τα στήριξε σε κάποιους νόμους, τους συμπαντικούς νόμους. Το ένοιωσα σαν νάταν αυτονόητο και αυταπόδεικτο πως αυτή η συμπαντική σοφία που διέπει το μακρόκοσμο, διέπει και το μικροσύμπαν.
Εγώ είμαι το μικροσύμπαν. Κι εσύ… κι εσείς… ο καθένας και συλλογιέμαι αν είμαι ένα αστέρι, που γεννιέται και πεθαίνει, έτσι γίνεται με τ’ αστέρια. Γεννήθηκα και θα πεθάνω, μα στην πορεία μου, θα σκορπίσω λάμψη, θα με δει, θα με παρατηρήσει κάποιος;
Αν είμαι ένα φεγγάρι, είμαι; Είμαι γιατί άλλοτε κρύβομαι πίσω απ τα σύννεφα, άλλοτε είμαι ορατή .Έχω κι εγώ τις εκλείψεις μου, με σκιάζουν μεγαλύτερα αστέρια. Γίνομαι και πανσέληνος, ασκώ κι εγώ τη γοητεία μου, σκορπίζω λάμψη. Στη σκέψη αυτή τρόμαξα. Ένας αδιόρατος φόβος με κυρίεψε. Κι αν ένας μετεωρίτης πέσει πάνω μου τι είδους κρατήρες και ρωγμές θα υποστώ; Κι ευχήθηκα μην πέσει πάνω μου μετεωρίτης άγνωστης προέλευσης σε ανύποπτη στιγμή.
Είμαι μια φωτεινή τελίτσα, είμαι και μια κουκίδα μπλε, πράσινη, μαύρη, ένας μικρός πλανήτης μια μικρή γη.
Και πάλι ένας αδιόρατος φόβος με σκίασε.
Κι αν κάποιος εμπρηστής, τρελός, πυρομανής βάλει φωτιά στα δάση μου; Κι έχω πανέμορφα δάση γεμάτα ιδέες, όνειρα κι ελπίδες. Κι αν με κάνει αποκαΐδια και χωρίς τα δάση μου οι καταιγίδες πλημμυρίσουν και πνίξουν ότι έχω αφύλαχτο, την καρδιά μου, την ψυχή μου; Κι ευχήθηκα πάλι μη βρεθεί κάποιος εμπρηστής σε ανυποψίαστη στιγμή. Φτάνει μια σπίθα να γίνω παρανάλωμα. Μη βρεθεί κάποιος περαστικός και πετάξει τη φωτιά του, κάποιος που αγνοεί πως η φύση εκδικείται.
Είμαι ένα μικροσύμπαν με μια αυτοτέλεια και μία αλληλεξάρτηση, είμαι ένα αστέρι άλλοτε φωτεινό κι άλλοτε αόρατο, είμαι μια σελήνη που εσείς μπορείτε να δείτε μόνο τη μια πλευρά μου, αυτή που είναι εύκολο να δείτε, πίσω απ’ αυτήν κρύβονται κι άλλα μυστήρια. Προσπαθήστε να δείτε και τη σκοτεινή πλευρά μου, μπορεί να δείτε κι άλλο μεγαλείο, εκτός απ’ τη λαμπρότητα της πανσελήνου μου.
Είμαι ένας μικρός πλανήτης μια μικρή γη. Κινούμαι, ζω, υπάρχω μόνη μου και μαζί με σας. Σας χρειάζομαι και με χρειάζεστε. Μα δεν μπορώ να διανοηθώ την ύπαρξή μου χωρίς το ζωογόνο ήλιο. Γίνετε κι εσείς ήλιοι κι αγκαλιάστεμε με την αγάπη σας. Μόνον έτσι θα αντανακλάται η ακτινοβολία σας και θα περνά μέσα από μένα σ’ άλλα μικροσύμπαντα. Έχω τεράστιες εκτάσεις, που αν τις καλλιεργήσετε σωστά, τις φροντίσετε με αγάπη και γνώση, θα σας ανταποδώσουν στο ακέραιο ότι εσείς θα σπείρετε.
Τα μάτια μου είναι θάλασσες. Μην ταξιδεύετε σ’ αυτά όταν έχουν φουρτούνες, θα πνιγείτε και δεν θα φταίω εγώ.
Η ψυχή μου είναι ατέρμονος ωκεανός. Τολμήστε μια κατάδυση και θα ανακαλύψετε θησαυρούς. Εκεί υπάρχουν και ναυάγια που πάντα κρύβουν πορφύρες και χρυσάφι. Μα ξέρετέ το, είμαι ένας μικρός πλανήτης μια μικρή γη. Πρέπει να υπάρχω και να ζω. Ίσως έχω ένα λόγο ύπαρξης. Τα πάντα στο σύμπαν, στο μακρόκοσμο και στο μικροσύμπαν έχουν λόγο ύπαρξης για την αρμονία και την ισορροπία.
Χρειάζομαι τον ήλιο το ζωογόνο, χρειάζομαι τα δάση μου πούναι γεμάτα όνειρα και ελπίδες, χρειάζομαι τα ποτάμια μου τις χειμαρώδεις σκέψεις μου μη μου τα στερεύετε, χρειάζομαι τις θάλασσές μου καθαρές και τους ωκεανούς μου αμόλυντους.
