Μαλακοπή, Καισάρεια, Προκόπι, Σινασός: οι ρίζες μας ζουν στην Ανατολή!

Χρειάστηκαν, δυστυχώς, 10 ολόκληρα χρόνια από την έναρξη τούτης της δίσεκτης περιόδου για την Ελλάδα μας, για να ανακαλύψω το αντίδοτο στην απελπισία: δύο προσκυνήματα!! Το ένα στις ρίζες μας, το άλλο στον προορισμό μας.
Αν και « ἀπό Θεοῦ ἄρχεσθαι » και τα Ιεροσόλυμα είναι ο οδοδείκτης της ζωής μας, εμείς ευλογηθήκαμε πρώτα να γνωρίσουμε τη δύναμη της ρωμέικης πίστης και αξιοσύνης στα βάθη της Ανατολίας.  Η αφορμή για τούτο το προσκύνημα στάθηκε η χειροτονία εις διάκονον στην αγιοτόκο Καππαδοκία, την Κυριακή των Αγίων Πάντων – 23 Ιουνίου 2019- του π.Ιακώβου, αδελφού της Μονής Γουβερνέτου, ενός εξαίρετου νέου, πτυχιούχου της Σχολής Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κρήτης και καλλικέλαδου μουσικού, αγαπητού τα μάλα στην κοινότητα της κρητικής παραδοσιακής μουσικής, γνωστού και αναγνωρίσιμου ως Θεοφάνης Γκανάς, από τη Μαλεσίνα της Λαμίας. Η οργάνωση της εκδρομής από το ταξιδιωτικό γραφείο Πλυμάκη (για το διάστημα 19-24 Ιουνίου), ήταν σημαντικότατο εχέγγυο για την επιτυχία της, έτσι που αρκετοί φίλοι να παραβρεθούμε σε τούτη τη σημαντική στιγμή της ζωής του και συνάμα, ως αντίδωρο να βιώσουμε κάτι από το μεγαλείο της περιοχής που λέγεται Καππαδοκία!
Από τον 3ο, λοιπόν, έως και τον 14ο αιώνα, στο Κόραμα της Καππαδοκίας και τους ηφαιστειογενείς βράχους του, αναζητούσαν καταφύγιο από τους Ρωμαίους, Πέρσες, Άραβες, Μογγόλους  εχθρούς, οι χριστιανοί και η πίστη τους λάξευσε στο απαρηγόρητο τούτο τοπίο εκκλησίες απαράμιλλης αρχιτεκτονικής εφευρετικότητας και ζωγραφικής τέχνης, ένα χιλιόχρονο άγιο όρος πριν το Ἃγιον Ὄρος! Μπαίνοντας στη «Σκοτεινή Εκκλησία» της Αναλήψεως του Σωτήρος, όπου διατηρούνται σε εξαίρετη κατάσταση τόσο τα χρώματα όσο και οι οφθαλμοί των εικονιζομένων προσώπων, αισθάνεσαι το μωβ-μπλε του φόντου, το σκούρο πορφυρό των ιματίων και τη φωτεινή ώχρα των φωτοστέφανων να συνομιλούν με την κυτταρική σου μνήμη και εισέρχεσαι ἀπαλῷ τῷ τρόπῳ στη μεγαλοπρέπεια της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και στην καταφανή διαπίστωση πως «οὐδείς Θεός μέγας ὡς ὁ Θεός ἡμῶν»! Τη νοιώθεις να αναδίδεται από την πέτρα, την πίστη αυτών των προγόνων κι όποιος νομίζει πως είναι ο χώρος που σε υποβάλλει, πλανᾶται πλάνην οἰκτράν: είναι τα δάκρυα της μετανοίας και οι καρποί της πίστεως αυτών των ανθρώπων, που μεστωμένοι ευωδιάζουν ακόμη και σήμερα και εις το διηνεκές…
Ποιά ‘κρίση’ μπορεί να συρρικνώσει το μεγαλείο τούτης της φυλής που εξαγίασε όποιον τόπο άγγιξε; Ποια ‘κρίση’ μπορεί να διαγράψει την αρχοντιά των Σινασιτών, που έβαζαν φύλακα στα παράθυρα των σπιτιών τους τον Τίμιο Σταυρό κι είναι αυτός που τα διαφυλάσσει ως τα τώρα; Ποια ‘κρίση’ μπορεί να με πείσει πως αλλοιώνεται και σβήνει η ταυτότητά μου, όταν το «Γιουνάν» γεννά αισθήματα φιλίας και συμπόρευσης στους νεαρούς οδηγούς μας στα Φάρασα, τόσο που να επιμένουν να φωτογραφηθούν μαζί μας, μα κυρίως με τους ρασοφόρους; Ποια ‘κρίση’ μπορεί άκριτα να διαγράψει από παππού μας τον Iskender, όταν στην κεντρική πλατεία του Προκοπίου – με την πρώτη ανακοίνωση των δημοτικών εκλογικών αποτελεσμάτων της Κων/πολης- χορεύανε το «Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα» για να γιορτάσουν τη νίκη του ποντίου Ιμάμογλου ( ‘Παπάζογλου’ κατά τη μετάφραση της δεινούς ετυμολόγου Βασιλικής, συνταξιδιώτισσας από το κλεινόν άστυ ), ο οποίος ερωτηθείς αν μιλά ελληνικά, απάντησε πως «ομιλεί ρωμέικα»; Μόνο η δική μου άγνοια για το βάθος χρόνου που διατρέχουν οι ρίζες μου, μπορεί και θα με οδηγούσε στην απελπισία!
Και τότε ήρθε τούτο το προσκύνημα στην κατάλληλη ώρα και με τους κατάλληλους συνοδοιπόρους για να ανοίξει ένα παράθυρο στην Ελπίδα, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Κρήτη, μα τόσο κοντά πολιτισμικά που λες πως δεν πέρασε μια μέρα από τότε, που στολίζανε με ρόδακες τις προσόψεις των σπιτιών στα Χανιά και στο Προκόπι! Όμως μια εκδρομή δεν είναι μόνο επίσκεψη στη μνήμη, είναι και οι άνθρωποι με τους οποίους μοιράζεσαι τη μοναδικότητα των στιγμών, ε! και σ’ αυτό το κομμάτι της είναι ανεπανάληπτη! Και εξηγώ: ο καθ’ όλα αγαπητός μας   π. Ευάγγελος Παπανικολάου μετά της αθηναϊκής «συνοδείας» του, προσετέθη στον προσφιλή γέροντα μας Ειρηναίο και της κρητικής «συνοδείας» και το μείγμα αποδείχτηκε πνευματικά… εκρηκτικό! Δεν υπήρξε εκκλησία που να μην έψαλε η ψυχή μας με όση δύναμη της δίναν τα χείλη μας, δεν υπήρξε ναός που να μην αποτίσουμε φόρο τιμής και δέηση «υπέρ ζώντων τε καί τεθνεώτων» μυστικά ή φανερά – Κύριος οἶδεν τον τρόπο! – δεν υπήρξε πιο πρωτοχριστιανική χειροτονία από τούτην του  π. Ιακώβου, που τελέστηκε στο χείλος ενός φαραγγιού στην υπόσκαφη εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, κάτω από έναν λαμπρό καταγάλανο ουρανό και σε υψόμετρο μεγαλύτερο του Ομαλού! Και ήταν εκεί, κάτω από τον καππαδοκικό ήλιο, που ασκεπής και ευθυτενής ο Πατριάρχης του Γένους, Βαρθολομαίος, στάθηκε με το μεγαλείο του προφήτη και αρνούμενος οποιαδήποτε προσφορά για σκίαστρο – παρά το βαρύτιμο των αμφίων του και το μεσημβρινό της ώρας- και τέλεσε το μυστήριο ἐμβριμώμενος σφόδρα,  μιας και το όνομα ‘Ιάκωβος’, του ήταν εξαιρετικά αγαπητό λόγω του Αγίου Ιακώβου Τσαλίκη και της βαθιάς αγάπης που τους συνέδεε, ευχόμενος στον νεοχειροτονηθέντα στο μέλλον «να αναπαύει τους ανθρώπους».
Αλλά μια εκδρομή, όσο προσκυνηματική κι αν είναι, θέλει και το… αλατοπίπερό της! Κι απ’ αυτό είχαμε! Ο Χαραλάμπης με τον «κάτη» του και την «Κλημεντίνη», η Μαργαρίτα με τα «δυο πράσινα μάτια με μπλε βλεφαρίδες», η αφεντιά μου με τον «Αμάραντο», οι γεροντάδες με τα πνευματικο-ιστορικά τους, πλαισιώσαμε με τον πιο ευφάνταστο τρόπο τον ξεναγό μας και τις δικές του περιγραφές, τόσο που το μικρόφωνο ‘πήρε φωτιά’! Όπου κι αν καθίσαμε να πιούμε κάτι, καθίσαμε αντάμα, όπου κι αν χρειάστηκε να πληρώσουμε είσοδο το κάναμε με αξιοπρέπεια χωρίς γογγυσμούς, όπου κι αν σταματήσαμε εκείνοι που δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν δεν διαμαρτυρήθηκαν στο ελάχιστο και στο τέλος με πλήρη συμφωνία, συγκεντρώσαμε ένα καλό φιλοδώρημα για τον υπομονετικότατο οδηγό μας και τον εξυπηρετικότατο ξεναγό. Και ξέρετε τι αποδεικνύει την επιτυχία του προσκυνήματος; Το γεγονός ότι κανένα από τα παιδιά που συνοδεύαν την εκδρομή μας, δεν έπληξε! Ούτε καν ο αεικίνητος Πάρης!!
Υπάρχει και κάτι τελευταίο που έκανε τούτο το ταξίδι μοναδικό: ο τρόπος που έκλεισε! Επιστρέφοντας στην Αθήνα και αφού κατευοδώσαμε τους εντοπίους, οι πατέρες σε …μυστική συνεργασία με τη Μάρω, μας επιφύλασσαν μια έκπληξη: να εκμεταλλευτούμε την τρίωρη αναμονή της πτήσης για τα Χανιά, με επίσκεψη στον όσιο Εφραίμ της Νέας Μάκρης και την Ιερά Μονή Παντοκράτορος ( Ταώ ) Πεντέλης! Προλάβαμε ανοιχτή και τη δεύτερη, παρά το προχωρημένο της ώρας και αφού προσκυνήσαμε τα άγια, ευωδιάζοντα λείψανα των υπό των Τούρκων αναιρεθέντων Πατέρων, ετελείωσε λαμπρώς η περιδιάβαση στο καθαγιασμένο παρελθόν, κοινό σ’ όλους τους χριστιανικά και ορθόδοξα εγκαταβιούμενους τόπους, με τη μόνη ίσως διαφορά ότι εδώ στην Ελλάδα η αγιότητα είναι φανερή και προσκυνούμενη ενώ στις αλησμόνητες πατρίδες αφανής και αναμένουσα…
Όμως, εις την επόμενη ‘καππαδοκική’ εξόρμηση τα σπουδαία!
Μετά τιμής.