Μαλλιοκούβαρα και μαλλιοτραβήγματα…

Είναι γεγονός πως το τραβάει ή ψυχούλα μας να… στριμωχνόμαστε!
Παντού και πάντα!
Σε γάμους, σε πανηγύρια, σε κηδείες και μνημόσυνα σκουντιόμαστε, σπρωχνόμαστε, τσαλαπατιόμαστε ανελέητα για να φτάσουμε πρώτοι να συγχαρούμε ή να συλλυπηθούμε.
Σπανίως βέβαια σ’ αυτές τις περιπτώσεις φτάνουμε στα άκρα, αφού κάνουμε υπομονή, γιατί στο τέλος της διπλής-τριπλής γραμμής -για να μην μιλήσουμε για την τέταρτη, την οποία εμβολίζουν κάθε λίγο και λιγάκι όσοι έρχονται από εμπρός ή απ’ τα πλάγια- περιμένουν οι περίλυποι ή αντιθέτως χαρούμενοι  συγγενείς και δεν θέλουμε να τους κακοκαρδίσουμε!
Τι γίνεται όμως σ’ άλλες περιπτώσεις;
Α, εκεί δεν χαριζόμαστε σε κανένα!
Ας πούμε λοιπόν πως βρίσκεσαι αξημέρωτα και χωρίς να έχεις πιει το πρωινό σου καφεδάκι σε ουρά αναμονής έξω από κάποια τράπεζα!
Με το μάτι στυλωμένο στις κλειστές πόρτες του, που βεβαίως κάποια στιγμή ανοίγουν και τότε αρχίζουν τα… μαλλιοκούβαρα όταν τρία ή τέσσερα άτομα μπουκάρουν ταυτόχρονα σ’ εκείνα τα στενά, τζαμένια κουτιά που προορισμό έχουν να παγιδέψουν και να καθυστερήσουν τυχόν παρείσακτους στο χώρο…
Αντί γι’ αυτούς ωστόσο, εγκλωβιζόμαστε… εμείς!
Σφηνώνουμε στο θάλαμο για τα καλά, τα κουμπιά της εξόδου δεν υπακούν γιατί είναι μισάνοιχτη ακόμα, κι η πάλη ξεκινά…
Ο ένας φωνάζει πως θα του πάρουν τη σειρά και σπρώχνει εμπρός, ο άλλος ανοίγει την πόρτα και τη σέρνει επί… πτωμάτων, ένας τρίτος βρίσκεται μαγκωμένος στο μεσοδιάστημα, κι ένας τέταρτος που χώθηκε την τελευταία στιγμή απειλεί Θεούς και δαίμονες.
Κάποτε  βέβαια το… κουβάρι ξετυλίγεται!
Πατάμε όλοι πόδι μέσα, μαζικό τροχάδην για να βγάλουμε αριθμό προτεραιότητας, κάποιοι επιλέγουν τη κονταρίδα, μας αφήνουν πίσω και τότε βγαίνουν τα πολλά, τα… νεύρα!
Οι τρίχες της κεφαλής σηκώνονται, τα χέρια απλώνονται απειλητικά, ακούγονται εκατέρωθεν λόγια του τύπου: «Ποιος είσαι εσύ; Ξέρεις ποιος είμαι εγώ! Μην μου κάνεις εμένα τον σπουδαίο!!» και άλλα πολλά τέτοια  χαριτωμένα, που ενίοτε καταλήγουν  σε…μαλλιοτραβήγματα!!
Δικαιολογημένοι όμως!
Γιατί είν’ η τρίτη φορά που ήλθαμε  μέσα στην εβδομάδα  -λόγω του ότι κάποιο λάθος κάναμε τις προηγούμενες με τα δικαιολογητικά- και επιπλέον για να βρίσκεσαι πρωί-πρωί εδώ, στους χαλεπούς καιρούς μας  πιο πολύ… δίνεις παρά παίρνεις!
Όταν τελειώσουν οι εργασίες φεύγει ένα βάρος από πάνω μας,  μια που η υπόθεση που μας βασάνιζε καιρό συνήθως ταχτοποιείται
-πιθανόν να πληρώσαμε λιγότερα ή να πήραμε περισσότερα απ’ ό,τι υπολογίζαμε, πράγμα που μας χαροποιεί- ήρεμοι πλέον αναζητούμε τους… συμπάσχοντες!
Κάποιοι  είναι εδώ ακόμα, εφησυχασμένοι κι αυτοί!
Δίνονται οι απαραίτητες εξηγήσεις σε ήπιο, συναδελφικό κλίμα.  Κοντά στη… στενόχωρη έξοδο ζητάμε συγγνώμη ο ένας απ’ τον άλλο -δεν φταίμε εξάλλου εμείς, αυτή φταίει με τις ιδιοτροπίες και τη στενοκοπιά της!!-  και μπαίνουμε παρέα μέσα…
Πολιτισμένα, χωρίς φωνές, δίχως νεύρα και βιασύνες…
Έξω απ’ το κτήριο αποχαιρετιζόμαστε σαν παλιοί, καλοί φίλοι κι ούτε… γάτα ούτε… ζημιά!!