Κύριε διευθυντά,
Οσο αναλογίζομαι τα των τελευταίων ημέρων διαδραματιζόμενα και μέχρι πρότινος χαρακτηριζόμενα ως αδιανόητα, τόσο πιο πολύ πείθομαι πως τελικά αυτός ο πόλεμος ήταν το πιο πιθανό από τα δυνατά σενάρια.
Μετα τα τελευταία δυο χρόνια της οικονομικής ακινησίας (που ισοδυναμεί αν το αναλύσουμε με έναν ακόμα πόλεμο για κάποιους που είτε έχασαν περιουσίες, ή απλά δεν είχαν τα αναμενόμενα υπερκέρδη), επήλθε ένα τέλμα. Την αναστροφή της μειονεκτικής αυτής θέσης για τις αγορές μπορούσε να την ανατρέψει μια άλλη κρίση, ακόμα μεγαλύτερη κι απ’ την υγειονομική, η οποία έπρεπε να παρουσιαστεί ως μη απευκταία.
Οι ζωές, ασφαλώς, των αμάχων αλλά και των μαχόμενων εκατέρωθεν δεν αποτελούν κι ούτε αποτέλεσαν στη διάρκεια της ιστορίας ποτέ εμπόδιο ή αφορμή για ανθρωπιστικότερες σκέψεις, αντιθέτως, παρέχουν εκβιαστικά το δραματικό υπόβαθρο για τις μετά Χριστόν αναλύσεις και τα ζωντανά οδοιπορικά στα μέρη της τραγωδίας.
Θα μπορούσε το σενάριο να πηγαίνει ως εξής: Η ισχυρή Ευρώπη χωρίς να λέει ναι, δεν λέει και όχι. Που σημαίνει, κάνουμε λίγο τα στραβά μάτια, αν αγριέψουν λίγο τα πράγματα στην Ουκρανία, ενώ φυσικά είμαστε μαζί με τις Η.Π.Α που προειδοποιούν για φοβερές και τρομερές κυρώσεις.
Δηλαδή, δαγκώστε λίγο εσείς, να γαβγίσουμε λίγο εμείς, να καθυστερούν συνεδριάζοντας οι Μακρόν, Τζόνσον και Σολτς, για να δοθεί τελικά ο ρόλος του ειρηνοποιού στον Ερντογάν.
Ολο αυτό, ενώ οι πόλεις βομβαρδίζονται, οι άνθρωποι σκοτώνονται η προβοκάτσια δίνει και παίρνει, αυξάνοντας τον διχασμό και τη δυσπιστία. Τεράστιες ποσότητες πολεμικού υλικού καταναλώνονται στα πεδία, κάνοντας την ανάγκη για επανεξοπλισμό (για άμυνα υποτίθεται) να διογκώνεται, πολύ περισσότερο δε, εν τω μέσω μιας υποβόσκουσας απειλής για γενίκευση της σύρραξης και χρήση πυρηνικών.
Ευκαιρία πλουτισμού; Ίσως.
Το σίγουρο είναι, πως όλα αυτά εντείνουν το αίσθημα ανασφάλειας διαφόρων κρατών που δεν βλέπουν πια τόσο μακρινό το σενάριο μιας εμπλοκής τους με γείτονα, (στην κατηγορία αυτή ανήκει και η χώρα μας), και αυξάνεται η ανάγκη επανασυσπείρωσης ή επαναπροσδιορισμού συμμάχων, αναμεσά στους τώρα ισχυρούς στρατηγικά παίκτες.
Οσον αφορά στην καθημερινή ζωή χιλιάδων πολιτών πολλών κρατών, καλλιεργείται όλο και περισσότερο μια ψυχροπολεμική αίσθηση απειλής, με δήθεν ελλείψεις, χωρίς ποτέ να έχει διακοπεί η αλυσίδα παραγωγής, η εκτίναξη του πληθωρισμού, η ανεργία, όλα δηλαδή τα χαρακτηριστικά μιας κοινωνικής κρίσης.
Ομως μετα την αλλαγή συνόρων και την ισοπέδωση της φυσικής μορφής των μέχρι τώρα ιστορικών γνωστών πόλεων και την ανθρωπιστική κρίση που θα υπάρξει σαν επακόλουθο, το σίγουρο είναι πως θα παρατηρηθεί μια τεράστια αύξηση οικονομικών δραστηριοτήτων για την ανοικοδόμηση του χάους. Μαζί, φυσικά και μια υπέρογκη διαθεσιμότητα εργατικού δυναμικού που θα χτίσει ξανά τα χαλάσματα. Επανεκκίνηση δηλαδή της οικονομίας, των τραπεζικών προϊόντων, επαναπατρισμός πολυεθνικών κ.λπ.
Αν αυτό δεν είναι επένδυση σε χρηματιστήριο, δεν ξέρω τι μπορεί να είναι!
Επιπρόσθετα, οι δρόμοι της ενέργειας θα εξακολουθήσουν να δουλεύουν αμφίδρομα, από το πετρέλαιο της Μ. Ανατολής στο φυσικό αέριο της βόρειας Ευρώπης, με τους αγωγούς και τις στρόφιγγες ν’ ανοιγοκλείνουν, καθορίζοντας τις πολιτικές αποφάσεις, ενώ παράλληλα θα ευλογείται η πράσινη ενέργεια που θα την πληρώσουμε ακόμα πιο ακριβά από την γκρι.
Ενα τελευταίο ερώτημα που προκύπτει, είναι βεβαίως το γιατί, με τη σημερινή αναμφισβήτητη παντοκρατορία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και όταν τα Tweets δίνουν και παίρνουν, από τα τελευταία νέα των Καρντάσιανς, μέχρι και αναρτήσεις πρωθυπουργών κρατών, γιατί σ’ αυτόν εδώ τον πόλεμο που είναι ο πρώτος ουσιαστικά μ’ αυτήν τη δυνατότητα, αργήσανε τόσο να ενεργοποιηθούν τα αντανακλαστικά των πολιτισμένων Ευρωπαίων, αλλά και γιατί δεν λαμβάνουμε τόσες μέρες μετά, αξιόπιστες και διασταυρωμένες ειδήσεις από τον πόλεμο.
Οσο για την πρόβλεψη ότι η Ευρώπη δεν θα ‘ναι πια ποτέ η ίδια, μου θυμίζει μια άλλη ρήση, αυτήν μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Υπάρχουν ανατριχιαστικές ομοιότητες δεν νομίζετε;
Ίσως αντί να περιμένουμε να δούμε αν επαληθευτούν οι ρήσεις, να αναλύαμε το σε βάρος ποιου γίνονται τελικά αυτές οι επιθέσεις και ποιος επωφελείται. Και θα αποτολμήσω μια απάντηση. Ωφελείται αυτός που η τσέπη του γεμίζει!
Γι’ αυτόν, ο πόλεμος συμφέρει!
Κατερίνα Φραγκάκη – Κουλαξουζίδου
Είναι εδραιωμένη η πεποίθηση στην κοινωνία ότι οι πόλεμοι προκαλούνται από τις πολεμικές βιομηχανίες γιά να πουλήσουν όπλα! Γιά το χρήμα δηλαδή!
Σε όποιο βαθμό και αν αυτό ισχύει, δεν αναιρείται το γεγονός ότι οι πόλεμοι προκαλούνται και γιά άλλους λόγους, ενίοτε μη κατανοητούς από τους ανθρώπους!
Γενικά μπορούμε να πούμε ότι οι κοινωνίες οδηγούνται σε πόλεμο όταν φτάνουν σε αδιέξοδα!
Αγαπητέ Μιχάλη, η Ρωσία δεν βρισκόταν μπροστά από κάποιο αδιέξοδο, αυτός ο πόλεμος ήταν εντελώς αχρείαστος, είναι καθαρά εθνικιστικός και κατακτητικός. Ο πόλεμος, όπως όλες οι πράξεις βίας, μπορεί να έχει διάφορες αιτίες, δεν είναι πάντως μόνο τα λεφτά που κυβερνούν τον κόσμο, όπως πολλοί πιστεύουν, υπάρχουν πολλά κίνητρα για τις πράξεις του ανθρώπου, προς το καλό, προς το κακό.
Γιώργο συμφωνώ, αλλά το ερώτημα τώρα είναι πως η ανθρωπότητα θα βγει από αυτή την κατάσταση!
Γιά τους Ουκρανούς βέβαια τι να πούμε;
Θα θυμούνται και θα υποφέρουν γιά πολλά- πολλά χρόνια!
Μιχάλη, κανείς δεν μπορεί να ξέρει πως θα συνεχίσει και που θα τελειώσει αυτή η απίστευτη τραγωδία, γιατί όλα εξαρτούνται από τις σκέψεις και αποφάσεις ενός μόνο, εντελώς απρόβλεπτου, “ανθρώπου” που λειτουργεί με καθαρά προσωπικά του κριτήρια.
Ο Πούτιν ξεκίνησε για κάτι όπως πίστευε μικρό που μετά αποδείχτηκε πολύ μεγαλύτερο από τις δυνάμεις του, αυτό θα τον θυμώσει και θα τον κάνει άκρως παράλογο και επικίνδυνο.
Αξιότιμοι κύριοι,το παραπάνω κείμενο αποτελείται από πασίγνωστες θεωρίες που κατά καιρούς ακούγονται,οι οποίες συνήθως αποτυγχάνουν να στοχεύσουν την βασικώτερη εξήγηση των όσων συμβαίνουν στις διεθνείς σχέσεις,που είναι τα συμφέροντα και ο φασισμός-εθνικισμός.Τα όσα φύλλα συκής προβάλλονται από τους εκάστοτε δρώντες είναι στυγνή προπαγάνδα και επιχειρούν να υποβάλλουν σε “πλύση εγκεφάλου” την παγμόσμια κοινή γνώμη.Η ανθρωπότητα έχει κάνει εδώ και χιλιάδες χρόνια τις επιλογές της.Μεταξύ του “ο έχων δύο χιτώνας……”, “να στρέψουμε και το άλλο μάγουλο όταν κάποιος μας χτυπήσει” και της παγκόσμιας ισχύος διά των λεγεώνων οι άνθρωποι επέλεξαν το τελευταίο.Στον δε κήρυκα των παραπάνω ιδεών επιφύλαξαν μαρτυρικό τέλος στην κορυφή του Γολγοθά.Ο Γιοσιχίρο Φουκουγιάμα έγραψε πριν από μερικά χρόνια για το τέλος της ιστορίας,μάλλον τόχει μετανοιώσει διαπιστώνοντας, ότι η εν λόγω είναι ατελείωτη και επαναλαμβανόμενη με διαφορετικά προσωπεία.Η ιστορία πάντως δίδάσκει ότι κάπως λειτουργεί ένας παγκόσμιος συναγερμός που συνασπίζει τις δημοκρατικές δυνάμεις του πλανήτη και την πανανθρώπινη αλληλεγγύη κατά της απολυταρχίας και του αυταρχισμού προκαλώντας του καταστροφικές ήττες.΄Ολοι ενθυμούμαστε ότι οι Αθηναίοι πλήρωσαν την αλαζονεία έναντι των Μηλίων με την καταστροφή στις Συρακούσες,οι οποίες είχαν προετοιμαστεί αναλόγως βλέποντας το πάθημα των Μηλίων.Η Ουκρανία και η αντίσταση του ουκρανικού λαού αρχίζει να θυμίζει τα γεγονότα την Σικελίας.Ας ευχηθούμε ο εισβολέας να πληρώσει τόσο υψηλό τίμημα ώστε να αποτελέσει παράδειγμα προς αποφυγήν για άλλους επίδοξους μιμητές…..(ξέρουμε εμείς)και η ΕΕ μετά το ισχυρό ταρακούνημα να βρεί επιτέλους ενωμένη τον δρόμο που την οδηγεί στην υπεράσπιση των δικών της αξιών και συμφερόντων……Με εκτίμηση
Αξιότιμε κ. Καγιαλέ, συμφωνώ σχεδόν σε όλα που γράψατε. Μόνο σε ένα έχω διαφορετική άποψη, το στερεότυπο πως η Ιστορία επαναλαμβάνεται το θεωρώ λανθασμένο. Κάποια γεγονότα μοιάζουν βέβαια, αλλά ποτέ δεν είναι ίδια και πάντα διαδραματίζονται σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες με διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Για την θεωρία του Φουκουγιάμα πως έφτασε το τέλος της Ιστορίας θα μπορούσαν να ειπωθούν πολλά πέρα του πως δεν είχε δίκιο, προσωπικά νομίζω πως εν μέρει είχε δίκιο όταν εννοούμε με Ιστορία την Ιστορία του ανταγωνισμού των πολιτικών συστημάτων. Η φιλελεύθερη Δημοκρατία έχει αποδειχτεί ως ο νικητής, με την έννοια πως όλοι ξέρουμε πως αυτή αντιπροσωπεύει την πανανθρώπινη Αλήθεια, άσχετα πως δικτάτορες δεν την αφήνουν να εδραιωθεί σε όλο το κόσμο.
Aξιότιμε κ.Καγιά,κατ΄αρχήν χαίρομαι για κάθε ανταλλαγή απόψεων μαζί σας.΄Εξ΄όσων έχω αντιληφθεί έχετε πολυετή διαβίωση στο εξωτερικό,η οποία ως γνωστόν αυξάνει τη άδολη φιλοπατρία,βοηθάει στην αντικειμενική αξιολόγηση των υπέρ και κατά της φυλής μας σε σύγκριση με τις ευρωπαϊκές κοινωνίες και δικαιώνει τον μεγάλο ποιητή ΄Ομηρο ο οποίος στο τεράστιο διαχρονικό έργο του διέγνωσε για τον Οδυσσέα:”Πολλών δ΄ανθρώπων ίδεν άστεα και νόον έγνων”. Η φιλελεύθερη δημοκρατία δεν δύναται δυστυχώς να καταγάγει οριστική νίκη.Ο αγώνας της είναι ένα αιώνιος ποδηλατικός γύρος της Γαλλίας, όπου στο τέλος μιας διαδρομής περιμένει η επόμενη.Είναι μία μάχη όπου ο νικητής δεν μπορεί να εισέλθει θριαμβευτής, στο τέλος του αγώνα στο Παρίσι, φορώντας το κίτρινο τρικό….Δυστυχώς ο λαϊκισμός,ο αυταρχισμός,ο απολυταρχισμός και εν τέλει ο φασισμός των δύο άκρων απαιτούν διαχρονική εγρήγορση από τις φιλελεύθερες δημοκρατικές κοινωνίες ώστε να μην δωθεί κανένα περιθώριο σε διεστραμμένους παντός τύπου.Εν κατακλείδι τα δημοκρατικά κοινοβολευτικά κράτη πρέπει να τους ταράξουν στην θεσμικότητα και στην νομιμότητα….Τέλος εύχομαι στους συνέλληνες χρόνια πολλά για την μεγάλη ημέρα της εθνικής μας αναστάσεως….Με εκτίμηση
Αξιότιμε κ. Καγιαλέ, η συζήτηση για το τέλος της ιστορίας είναι μάλλον θεωρητική και στην ουσία δεν λέει και πολλά. Σε αυτό που σίγουρα συμφωνούμε είναι πως η δημοκρατία είναι το φως και ό, τι άλλο το σκοτάδι. Είμαστε αφάνταστα τυχεροί που ζούμε στο φως.
Για να μείνουμε στο φως χρειάζεται στα σχολεία μας πιο πολύ δημοκρατική παιδεία, εννοώ πως τα παιδιά πρέπει να μαθαίνουν πως λειτουργεί η δημοκρατία, ποιοι είναι οι εχθροί της και πως πρέπει να την προστατεύουμε. Πρέπει να μάθουν πως όλα έχουν ένα κόστος, πως πρέπει να επιλέγουμε και πως η κάθε επιλογή έχει και κόστος. Πρέπει να μάθουν πως δεν υπάρχει παράδεισος στη γη και πως αυτοί που μας τον υπόσχονται μας οδηγούν στην κόλαση.