Αλγεινός, πλην όμως κοινός τόπος πως ο κόσμος μας γίνεται μέρα με τη μέρα όλο και πιο σκληρός, επιβεβαιώνοντας δυστυχώς τους αρχαίους Ρωμαίους που υποστήριζαν ότι “Homo homini lupus”.
Ο άνθρωπος είναι λύκος για τον συνάνθρωπο!
Ο εγωισμός, η αναλγησία και το συμφέρον κυριαρχούν σχεδόν παντού, εκτοπίζοντας σταθερά την ανθρωπιά, την ενσυναίσθηση, την αλληλεγγύη. Και η νέα γενιά, το μέλλον της κοινωνίας μας; Για κάποιους η εικόνα απογοητευτική. Προσηλωμένοι στις οθόνες κινητών και υπολογιστών, επαναπαυμένοι σε μια επισφαλή και σαφώς εφήμερη ευμάρεια, οι νέοι μας φαίνεται να κωφεύουν στις κραυγές αγωνίας της σύγχρονης κοινωνίας…
Ή μήπως όχι; Σε πρόσφατη επίσκεψη μαθητών του σχολείου μας σε κοινωνικές δομές του δήμου για την επίδοση ενίσχυσης που μαζεύτηκε έπειτα από φιλανθρωπική δράση, έκδηλη ήταν η συγκίνηση των νέων μας μπροστά στη συνειδητοποίηση του μεγέθους του ανθρώπινου πόνου και δυστυχίας. Τα πρόσωπά τους ζωντανός καθρέπτης των βαθύτερων, των καλύτερων, των ανώτερων συναισθημάτων τους-μας, σε καμία περίπτωση ψυχρά ή αδιάφορα. Αυθόρμητη και άμεση κι η προσφορά, η θέληση, η απόφασή τους να προσφέρουν περαιτέρω, να μαζέψουν κι’ άλλα χρήματα, ρούχα, τρόφιμα, να δουλέψουν εθελοντικά προκειμένου να βοηθήσουν ενεργά τους συμπολίτες μας που το χρειάζονται.
Μάλλον πως τελικά υπάρχει ακόμα! «Τι;» θα με ρωτήσετε εύλογα. Μα φυσικά αυτό που (ανά)ζητείται απ’ όλους μας. Ελπίς…
*Η Γιούλα Κανιτσάκη είναι φιλόλογος
