Τα λόγια είν’ φτωχά για να υμνήσω,
μάνα μου τη μορφή σου τη σεπτή«
και τ’ άνθη δεν αρκούν για να τιμήσω,
το Μάη, «της μητέρας τη γιορτή».
Γι’ αυτό σαν ποιητής θα επαινέσω
με στίχους, την ευθύνη της βαριά!
και σαν τον καλλιτέχνη θα σμιλεύσω
στο νου μου! τη γλυκιά σου τη θωριά.
Το σώμα σου, «ναός του μυστηρίου»
του άλυτου ως τώρα, της ζωής
και η καρδιά σου άγγελος Κυρίου
και έδρα της υπέρτατης στοργής.
Η αγκαλιά σου, ήσυχο λιμάνι
απάγγειο στις φουρτούνες της ζωής,
το χάδι σου, πολύτιμο βοτάνι,
γιατρειά στον πόνο κάθε μιας λογής….
Ανέκαθεν, στης Γης όλα τα πλάτη,
χαρίζεις τη ζωή! και τη χαρά!
γι’ αυτό κι οι λογικοί και οι φευγάτοι…
τιμούν την ιερή σου προσφορά!
