Με γέννησες, μ’ ανάθρεψες, μου ’δειξες να πετάω
σε φαρδύ ουρανό που λέγεται ζωή.
Σε ψηλό κλαδί μ’ έμαθες τον πόνο να κρεμάω
για να μην φτάνω τη σκιερή του τη μορφή.
Κοντά σου αγαλλίαζα, σ’ όριζα αρχηγό μου,
πίσω σου σα μικρό παιδί έτρεχα να κρυφτώ.
Ομως εχθροί, ακόνιζαν τα νύχια τους εμπρός μου
και μ’ έσπρωχναν στα λάθη μου μόνη μου να θαφτώ.
Εσύ όμως, όλα τα διόρθωνες με μαγικό ραβδί,
άστρα στο προσκέφαλο τα βράδια μου κεντούσες,
στα γόνατά μου κάρφωνες ιπτάμενο χαλί
και κάτι ψιθύριζες σαν να παραμιλούσες…
Ο ψίθυρος αυτός ήταν ουράνια προσευχή
στον άνεμο να μας καλο-ταξιδεύει,
μάνα εσύ, κόρη εγώ, πάντα μαζί,
χωρίς τη σκέψη χωρισμού να μας παιδεύει.
Τώρα πετούμε προς τη δύση σου,
βλέμμα θολό και λέξεις μπερδεμένες,
κορμί γυρτό που δεν κουβαλά όμως τη λύπη σου,
γιατί το τέλος σου μας βρίσκει ενωμένες.
Εγκαταλείπεις πια τη θέση τ’ αρχηγού,
μα εγώ δεν γίνομαι αρχηγός σου,
δεν έχω τη λάμψη σου, τη λάμψη διαμαντιού
και νιώθω ανάξια να γίνω οδηγός σου.
Ψιθυρίζω τώρα εγώ ουράνια προσευχή
στον άνεμο να σε καλο-ταξιδέψει
αντίο δεν λέω, μονάχα μια ευχή:
Με δυο άσπρα φτερά ο ουρανός να σε φιλέψει!
