Μάνα είναι μόνο μία…

Μία βεβαίως!
Μία και μοναδική…
Αυτή που με  πόνο μας  έφερε στο κόσμο, για χρόνια μας  έπλενε,  μας τάιζε, μας έντυνε, μας κουβαλούσε λιχουδιές και καλούδια, μας κοίμιζε τα βράδια με γλυκά νανουρίσματα…
Αυτή, που μέρα τη μέρα, χρόνο το χρόνο με προσωπικές θυσίες έκανε πάντα ό,τι καλύτερο για μας…
Η πιο πιστή μας φίλη….
Συνοδοιπόρος στα πρώτα βήματά μας, στις πρώτες δυσκολίες κι ανησυχίες…
Συνεχώς κι αδιαλείπτως στο πλάι μας, μας προστάτευσε ποικιλοτρόπως, μας  προίκισε μ’ αρχές και καλές συμβουλές, μας θωράκισε από κάθε κίνδυνο, και διακριτικά αποσύρθηκε όταν ένοιωσε  ότι ήμασταν  πλέον αρκετά γεροί και δυνατοί, για να βγούμε στο σκληρό το κόσμο…
Αυτή η ίδια είναι που μπορεί να περάσουν και δυο εβδομάδες για να τη πάρουμε τηλέφωνο!
Η μαμά μας, που θεωρούμε αγγαρεία να της κουβαλήσουμε μια σακούλα ψώνια απ’ το κοντινό σούπερ-μάρκετ, να την πάμε στο γιατρό, να της φτιάξουμε ένα πιάτο σούπα…
Η καλή μας η μανούλα που ώρες-ώρες προτιμάμε να μην σκεφτόμαστε!
Γιατί έγινε τώρα στα γηρατειά της… μεγάλο βάρος!
Κι όλο σχεδιάζουμε διάφορα, ακόμα  και να την αφήσουμε στο ίδρυμα για να ησυχάσουμε μια και καλή απ’ αυτήν!
Αλλά κι εκεί πέρα, μόνη στο άδειο δωμάτιο, πάντα θα μας έχει στο λογισμό της!
Θα μας περιμένει με λαχτάρα…
Θ’ αγωνιά για εμάς, κι ακόμα κι αν τη σκότωνες και κουβαλούσες τη καρδιά της, αν τύχαινε και σκόνταφτες, πάλι «Παιδάκι μου τι έπαθες;» θα σου έλεγε…
Γιατί όπως και να το κάνουμε;
Μάνα είναι μόνο μία!!