Μάνα, το μάννα τ’ ουρανού…

“…Δέντρο του παραδείσου στη ρίζα του ψηλού βουνού φύτεψα την ευχή σου…
Κι απ’ την ευχή που φύτεψα βγήκε στο φως μια βρύση κι απ’ τα σκοτάδια γύρισε πουλί να κελαηδήσει…”.
Για τη ΜΑΝΑ ο εισαγωγικός στίχος του Μάνου Ελευθερίου, που στη δωρική μελωδία του Μίκη, “κλείστηκε” σταθερά, με σκοπό να διαρκέσει…
Δεύτερη Κυριακή του Μάη και, και τα τραγούδια και, οι αγάπες, τα λόγια και οι ευχές, η τρυφερότητα και ο σεβασμός, σχηματίζουν ένα μπουκέτο, μυρωδικό και δροσερό και όμορφο, για να το ακουμπήσουμε μ’ ευγνωμοσύνη στα κουρασμένα χέρια της μανούλας μας… Οσοι έχουμε…
Οσοι δεν έχουμε, μπορούμε να πάμε εκεί που κείτεται και να τη “γιορτάσουμε” με τα ίδια λουλούδια, με τα ίδια λόγια, με τα ίδια μύρα της μοσχολιβανιάς και των αισθημάτων μας.
“Μάνα το μάννα τ’ ουρανού”, λοιπόν, κατά τον Ελευθερίου και κείνο τον λόγο τον μέγιστο του Μίλλερ, που θεωρεί ότι τους ηρωικότερους πολέμους στη Ζωή, η Μάνα είναι εκείνη που τους διεκπεραιώνει…
Με την Αγάπη, την αφοσίωση, τη θυσία της…
Λίγους στίχους, λοιπόν, πασίγνωστους, “τραυματισμένους” στην επιλογή μου, έτσι από μνήμης, ώστε να φέρουμε στη θύμηση την καρδιά και τη γλώσσα μας, τη λέξη… Τη λέξη τη λατρεμένη και αγιασμένη, που, γλυκά κι ευλαβικά “οσιοθωπεύει” το νόημα των στίχων, ανεβάζοντάς το στις αιώνιες και ιερές ιδιότητες της Μητρότητας! ΜΑΝΑ, λοιπόν. Για τη φέρουσα και τίκτουσα τη Ζωή!
“Για τη Μάνα που κλαίει στο χώμα, στο μνήμα σαν την Παναγία”!
Για τη Μάνα που την τσακίζει ο στεναγμός νυχθημερόν και η ανεκπλήρωτη λαχτάρα να ’ρθει το σπλάχνο της “Το παιδί της περιμένει και ανησυχεί”…
Και κείνο το παιδί, που φεύγει κι όμως της δίνει οδηγία κι εντολή φιλοξενίας, υπερβαίνουσας το πένθος…
“Μάνα κι αν έρθουν (οι) φίλοι μας κι αν έρθουν οι (γ)ειδικοί μας, μη των επείς κι απόθανα…”.
Ο ριζίτικος ύμνος, μια συγκλονιστική ιεράρχηση των ζητουμένων, μεν την “ξένια πρόθεση”, την “ξένια τιμή” μπροστά!!
Ομως και το ξενιτεμένο παλληκάρι δέεται στον ουρανό!
Να στείλει στη Μάνα ένα πουλί, “ένα χελιδονάκι να πάει στη μάνα υπομονή δεμένη στο μαντήλι”.
Και πάλι το παλληκάρι με ανείπωτη θλίψη διαπιστώνει περίλυπο, δίχως ελπίδα, ίσως…
“Μάνα δεν φυτέψαμε ούτε ένα λουλούδι κι ακριβά πληρώσαμε δύο σπυριά ζωή…”.
Κι ο Κωνσταντής;
Με το βάρος της ευθύνης να φέρει πίσω την Αρετή, τη μοναχοκόρη της από τα ξένα;
Υπερβαίνει τον θάνατο ώστε να εκπληρώσει την υπόσχεδη ο ντελικανής!
Νέα εκδοχή, πάντως, έντεχνη, θέλει τον Κωνσταντή να πηγαίνει στο σπίτι βρεγμένος κι η μάνα να τον γλυκομαλώνει, ενώ του φοράει τα στεγνά κι ας ειν’ η μια της κόρη γοργόνα σε βαπόρι…
Ετούτη η εμβληματική ικεσία πάντως υπερβαίνει τους καιρούς… Ολους τους καιρούς…
“Μάνα μου την Ανοιξη φέρε μου πάνω στο Σταυρό…” και οι συνειρμοί αγγίζουν το Υψος του Μέγιστου και Πανάγιου πένθους!
Ομως, ν’ ανασάνουμε και να κλείσω ευχάριστα το μικρό μου αφιέρωμα με τις allegro εκδοχές της χαράς. “Θα πάρω μια βαρκούλα μανούλα μου στον Κάτω Γαλατά…” και συ, εσύ,
“Σύρε να πεις τση μάνας σου να κάμει κι άλλη γέννα…”.
“Μανούλα μου μανάκι μου, πονεί το κεφαλάκι μου…”.
“Θ’ αρρωστήσω μάνα, απ’ αγάπη, μάνα γιατρός δεν μ’ ωφελεί, μα ένα της φιλί…”.
Κλείνω, κλείνω τις “αφορμές”! Τα πράγματα διαβαθμίζονται επικίνδυνα! Ο Ερωτας αρχίζει να “κερδίζει” έδαφος! Λοιπόν, τέλος!
Στη Μάνα, τη Μητέρα, τη μαμά, τη μανούλα όπου γης και όπου καρδιάς, Χρόνια Πολλά!
Ποιητική: Ν. Γκάτσος (έφυγε στις 13/5/1992). Λ. Παπαδόπουλος, Δημοτική, Χ. Βασιλειάδης, Γιάννης Θεοδωράκης, Θαλασσινός Ερρίκος.