Μάνα παιδιών ξενιτεμένων

Στην ξενιτιά τηλεφωνά μια μάνα στα παιδιά της,                                                                                δάκρυα τρέχουνε βροχή και λουχτουκιά η καρδιά της.
Παιδάκια μου, κομμάτια μου, σπλάχνα μου και ζωή μου,                                                                 πότες θα ξανασμίξουμε να γιάνει η ψυχή μου.
Πότες θα επιστρέψετε από τα μαύρα ξένα,                                                                                   απού τα φύλλα της καρδιάς μου τάχουν μαραμένα.
– Μάνα τα ξένα μας σε ζουν και μην τα καταριέσαι,                                                             βρήκαμε όσα δεν είχαμε και μη στεναχωριέσαι.
Κάνε κουράγιο μάνα μας σαν όλες τις μανάδες,                                                              πούχουν παιδιά στην ξενιτιά καούρες και μπελάδες.
Κάνε μανούλα υπομονή κι ώρα πλησιάζει,                                                                            η στοργική σου αγκαλιά θα μας σφιχταγκαλιάσει.
Ως τότες μες στη σκέψη μας σ΄έχουμε νύχτα – μέρα,                                                         μαζί με την Ελλάδα μας την δεύτερη μητέρα.
Στη σκέψη σου κοιμούμαστε, στη σκέψη σου ξυπνούμε,                                                                 στη σκέψη σου αναπνέουμε, στη σκέψη σου δειπνούμε.
Θυμούμαστε  τα χάδια σου, τα νανουρίσματα σου,                                                   της συμβουλές σου τις σοφές, τα κανακίσματα σου.
Τις προσευχές σου στο Θεό και εις την Παναγία,                                                      να΄χουνε όλα τα παιδιά ψωμί χαρά κι υγεία.
Μα τούτανά μας δίνουνε κουράγιο και ελπίδα,                                                               μέχρι που να γυρίσουμε μάνα μας στην Πατρίδα.