Μάνα, το μάννα τ’ Ουρανού…

…Δέντρο του παραδείσου στη ρίζα του ψηλού βουνού φύτεψα την ευχή σου…
Κι απ’ την ευχή βγήκε το φως μια βρύση απ’ τα σκοτάδια γύρισε πουλί να κελαηδήσει…
Για τη Μάνα ο εισαγωγικός λόγος στίχος του Μάνου Ελευθερίου, που στη δωρική μελωδία του Μίκη, “κλείστηκε” σταθερά, με σκοπό να διαρκέσει…
Για τη Μάνα λοιπόν τα τραγούδια και οι αγάπες, αρχές του Μάη, και αρωματίζονται από τα μύρα που απολύουν οι Μυροφόρες γυναίκες…
“Μάνα το μάννα τ’ ουρανού” λοιπόν, κατά τον Ελευθερίου, και κείνο τον λόγο τον μέγιστο του Μίλλερ, που θεωρεί ότι τους ηρωϊκώτερους πολέμους στην Ζωή, η Μάνα είναι εκείνη που τους διεκπεραιώνει…
Με την Αγάπη, την αφοσίωση, τη Θυσία της…
Λίγες στροφές “τραυματισμένες” πασίγνωστε στην αναφορά μου, στην επιλογή μου, έτσι για να φέρουμε στη θύμησή μας τη γλώσσα μας, τη λέξη… Από μνήμης εννοείται οι στίχοι, έτσι όπως ανακαλούνται, δίχως σειρά!
“Για τη Μάνα που κλαίει στο χώμα, σαν την Παναγιά”
Για την Μάνα που “αναστενάζει και μέρα νύχτα ανησυχεί, και περιμένει το παιδί της…”
Κι εκείνο το παίδί, που το χάνει, κι όμως της δίνει οδηγία φιλοξενίας υπερβαίνουσα το πένθος, το θάνατο.
“Μάνα κι αν έρθουν οι φίλοι μας κι αν έρθουν οι (γ)εδικοί μας, μην τους επείς κι απόθανα”…
Ο ριζίτικος ύμνος, μια συγκλονιστική ιεράρχιση των ζητουμένων, με την “ξένια πρόθεση” μπροστά! Και το ξενιτεμένο παλληκάρι, όμως, δέεται στον ουρανό! Να στείλει στη Μάνα ένα πουλί, για να της φέρει υπομονή δεμένη στο μαντήλι!
Και πάλι το παληκάρι με θλίψη ανείπωτη, διαπιστώνει περίλυπο και απογοητευμένο, δίχως ελπίδα ίσως…
“Μάνα, δεν φυτέψαμε ούτε ένα λουλούδι κι ακριβό πληρώσαμε δυο σπυριά ζωή…”
“Μάνα μου την Ανοιξη φέρε μου πάνω στο Στυαρό…” ως κορυφαία εμβληματική ικεσία πόνου…
Ομως, ν’ ανασάνουμε και να κλείσω ευχάριστα το μικρό αυτό αφιέρωμα – ας πούμε – με τις alegro εκδοχές της χαράς!
“Θα πάρω μια βαρκούλα μανούλα μου στον κάτω Γαλατά… Κι εσύ, κι εσύ, σύρε να πεις τση Μάνας σου να κάμει κι άλλη γέννα…”
Μανούλα μου η αγάπη μου μ’ αρνήθηκε η αγάπη μου ολελελελε μάνα μου”…
“Θ’ αρρωστήσω μάνα απ’ αγάπη μάνα γιατρός δεν μ’ ωφελεί, μα ένα της φιλί…”
Κλείνω, κλείνω… Τα πράγματα διαβαθμίζονται επικίνδυνα! Ο Ερως, αρχίζει να “κερδίζει” έδαφος! Στην Μάνα, τη μαμά, τη μανούλα μας, την όπου γης Μητέρα…, Χρόνια Πολλά!
Ποιητική: Λειβαδίτης, Γκάτσος, Ελευθερίου, Γιάννης Θεοδωράκης, Λ. Παπαδόπουλος, Ερ. Θαλασσινός και Δημ. Ποίηση βέβαια!