Τώρα που καταλάγιασε ο πολύς – και δικαιολογημένος – κουρνιαχτος για τη γιορτή της μάνας, θα ήθελα κι εγώ να καταθέσω μια γνώμη για μια ξεχασμένη παράμετρο αυτής της γιορτής. Τιμή και σεβασμός βέβαια στις μάνες όλου του κόσμου. Είναι η πηγή κάθε ζωής και δίνουν και τη δική τους ζωή ακόμα για τα παιδιά τους. Αυτό, όμως, είναι η ανταπόδοση από πλευράς τους του δώρου που τους έκανε ο Θεός και η φύση να μπορούν να δίνουν ζωή και να συνεχίζουν – αυτές και μόνο – τη διαιώνιση του ανθρώπινου είδους. Τα παιδιά τους είναι σάρκα από τη σάρκα τους και η αγάπη που νοιώθουν γι αυτά περίπου αυτονόητη. Δεν άκουσα όμως κουβέντα για τις άλλες μάνες – αυτές που στερήθηκαν αυτό το δώρο του να νοιώσουν στα σπλάχνα τους να σπαρταραει μια καινούργια ζωή. Και όμως έκαναν την υπέρβαση και υιοθέτησαν ένα “ξένο” παιδί στο οποίο χάρισαν την αγάπη τους και το ανατρέφουν σαν δικό τους. Ε, λοιπόν δεν είναι “σαν δικό τους”, είναι δικό τους. Και αν πρέπει μια φορά τιμή στις βιολογικές μάνες, σε αυτές πρέπει εκατό, χίλιες φορές τιμή.
Κι εγώ λοιπόν θα τους αφιερώσω λίγους φτωχούς στίχους που να δείχνουν την ευγνωμοσύνη μου σε αυτές για την αληθινή μητρική αγάπη προς τα παιδιά τους.
Υπάρχουν μάνες της κοιλιάς
Μα και μάνες της καρδιάς
Κι οι δυο το ίδιο αγαπούν
Και άς μην κοιλοπονουν
Και για τις δυο είναι θησαυροί
Κι αν είναι κόρες ή είναι γιοί
Ο κόσμος όλος είναι αυτά
Ήλιοι γι’ αυτές, όχι παιδιά
Που φωτίζουν την ψυχή τους
Και γεμίζουν τη ζωή τους
