Μανώλης Καλομοίρης / Ο… “Εθνικός Ήχος” της Πατρίδας

Μουσικός ήχος, εννοείται, Μουσικός! Χρόνια είχα ν’ αναφερθω στον δημιουργό. Χρόνια. Από τότε, που παρουσίασα τις μουσικές προόδους των παιδιών του Ωδείου της Μητρόπολης, στην Ενόραση. Βραδάκι θερινό, δροσερό, μελωδικό…
Είχα μιλήσει τότε με τόση θέρμη, για τον “σαχ” του πενταγράμμου, ώστε αμέσως μετά, ένοιωσα “τυψεις”, αφού έκανα στην… άκρη, τους Μητρόπουλο, Ξενάκη, Σκαλκώτα, Κουνάδη… Ομως, ο Καλομοίρης είναι κυρίως, που ανέδειξε όλες τις “αρχέγονες φωνές” της Φυλής, τις οριοθέτησε, τις διαμόρφωσε, τις εδραίωσε ως πολιτιστική δύναμη, μέγιστη, ως, “Εθνική Μουσική” των Ελλήνων! …Γεννημένος σαν σήμερα 14 Δεκεμβρίου 1883 στη Σμύρνη…, θα πρέπει να “ΣΠΙΘΙΖΕ” ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΟΥ το ΧΡΥΣΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΟΥ ΠΡΟΙΚΙΣΜΕΝΟΥ… Να ξέρετε, πως το αλμανάκι μου δεν λαθεύει ποτέ, χάρη του χρωστώ, που με ενημέρωσε πάλι, για τούτο το Σμυρνιόπουλο. Που, “δαίμονες μουζικάντηδες” συνοστίζονταν στα έσω του, παιχνιώτες ιδιαίτερα επιδέξιοι, και τον οδηγούσαν στους “Μουσικοδρόμους” ορθάνοιχτους και ευρείς!!
Έτσι εξηγείται και το ότι, τίποτα δεν άκουγε από μικρός. Ιατρική, γκρίνιαζε η μανούλα του… Πώς αλλιώς;;
Αστικό παιδί, λαμπρές σπουδές! Κι επιδόθηκε, αποδύθηκε μάλλον μπορώ να πω η μάνα, σε μια διελκυνστινδα με τη Μουσική, ώσπου το… σκοινί το τράβηξε με το μέρος της η “σειρήνα” που είχε κερδίσει τον έρωτα του μικρού Μανώλη. Κι απερίσπαστος, λοιπόν, έκανε, και τι δεν έκανε! Σπουδές, ταξίδια, συνθέσεις…! Ωδεία σ’ όλη τη χώρα, και το Εθνικό, ασφαλώς. Συνεργασίες, τόσες συνεργασίες… Παλαμάς, Σικελιανός, Σολωμός, Γρυπάρης, με τις λογοτεχνικες τους σκεψεις, επηρρέασαν τον σημαντικό συνθέτη. Πολύτροπος, θερμός, αφοσιωμένος… Δημοτικιστής επίμονος, συγγραφέας παιδικών βιβλίων, πρωτοπόρος! Συμφωνικά έργα, Χορωδιακά, Μουσική δωματίου, Όπερες…
Ο “Μουσικός γλωσσοπλάστης” όπως ονομάστηκε στην Ιστορία της Μουσικής Τέχνης, διείσδυσε πανευτυχής στις θεσπέσιες πολιτείες της έμπνευσής του, και τράφηκε από «του κόσμου τες γλυκάδες» θα ’λεγε κι ο Αλεξανδρινός, όταν τον συγκινούσε ο Δημοτικός λόγος.
Ας ΣΚΥΨΟΥΜΕ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ, για ένα λεπτό σιωπηλοί… Μισόν αιώνα ακριβώς στον ουρανό, από το 1962, σκεφτείτε τι θα ’χει γράψει ακόμη… Το αξίζει, λοιπόν.