Μανώλης Σκουλάκης: Θλίψη για τον άνθρωπο, τον επιστήμονα, τον πολιτικό…

Εφυγες Μανώλη μου και όλοι οι συνειρμοί στη μνήμη και τη Συνείδηση του κόσμου, έφεραν πάλι στο φως τ’ αποτυπώματα της διαδρομής σου…
Στα οποία άνθισαν όλοι οι “ορισμοί” του καλού…
Με τα χαρίσματα που σε διέκριναν.
Εκείνα κράτησαν, την ακεραιότητά σου αλώβητη σ’ ένα χώρο, εξ’ ορισμού ευάλωτο στην ηθική αλλοίωση και τη φθορά…
Τον πολιτικό χώρο…
Εντιμος, συνεπής, εργατικός, προσηνής… Αμεσος και δοτικός. Να προσφέρει, να προσφέρει!!
Ενας άνθρωπος ευφυής, ένας πολιτικός άνδρας ανεπιτήδευτος κι αυθεντικός, που συνομίλησε με τη Λαϊκή μάζα, τη βάση του, πάνω στο δικό της αλφαβητάριο…
Γι’ αυτό λατρεύτηκε!
Ειπώθηκαν αυτά στο περίπου, κατά την έξοδό σου στην Μητρόπολη των Χανίων, και θα ξαναειπωθούν, πιστεύω…
… Με τον Μανώλη, είμαστε φίλοι, δεκαετίες… Συνάφειες του κρασιού και της χαράς, στο σπίτι του, στο σπίτι μου… και βεβαίως ως γιατρός να σπεύδει ανήσυχος στο πονεμένο προσκεφάλι των αγαπημένων μας… όλοι το γνωρίζουν…
Εγώ, δεν μπορώ να ξεχάσω τις δύο Εντατικές της οικογενειακής μου ιστορίας…
Στο καρδιολογικό του παλιού νοσοκομείου, το 1991… Ανεβοκατεβαίνει σκάλες, συνομιλεί με τους καρδιολόγους, παρηγορεί… Κι ύστερα τον Μάρτη του 2003, βαρύ τροχαίο στην παγωμένη νύχτα…
Φεύγει τρέχοντας στα Χανιά από την αποκριάτικη βραδυά, ενώ τίποτα δεν ήξερα ακόμη…
Κι όταν τρεις το ξημέρωμα με πήγαν στο καινούργιο νοσοκομείο, εκείνος με τον πανάξιο γιατρό και άνθρωπο Γιώργο Αρχοντάκη, με υποδέχονται στην αυλή, για να καταλαγιάσουν τον πανικό μου…
Κι ευχάριστα βιώματα όμως…
Στο Αννουσάκειο, του οποίου τον “Προνοιακό ρου” άλλαξε με το έτσι θέλω, επιμελούμαι το βιβλίο που εξέδωσε το Ιδρυμα, του αρέσουν οι φωτό, θέλει τις πρωτότυπες… Μαζί είμαστε και στο ψηφοδέλτιο του Αντώνη του Σχετάκη που ζήτησε και έλαβε ξανά την εμπιστοσύνη του Καστελλιού, για τον Δήμο στα 1994.
Αγλαΐζει τον συνδιασμό του Αντώνη, με το κύρος και τη δημοφιλία του, είμαστε χαρούμενοι! Αλλά κι όταν ο Νικόλας μου θήτευσε Μανώλη μου ως μετακλητός στο υπουργείο σου, σε θέματα Τύπου και ΜΜΕ (για πολύ καιρό), είχε να το λέει, πως έβγαλε μια Σχολή, κοντά σ’ ένα τέτοιον άνθρωπο!
Εξάλλου κι εγώ είχα την τιμή σε βραδιά αφιερωμένη σε σένα, να είμαι ομιλήτρια στα Περβολάκια… Ο κόσμος, που συνέρρεε, “δεν είχε που να σταθεί”!! Τόσο ήταν πολύς!…
Ετσι και ο “πάνδημος συγκλονισμός” Μανώλη στις καρδιές του κόσμου, που ήρθε να σ’ αποχαιρετίσει “δεν είχε που σταθεί”!!
Η πλημμυρισμένη Τριμάρτυρη, κι η βουρκωμένη θεσμική εκπροσώπηση, σύμπασα σε εύρος Εθνικό, μιλεί τον λόγο τον επαινετό για τον πολιτικό και τον άνθρωπο…
Τα παιδιά σου πονεμένοι παραστάτες αλλά υπερήφανοι, ευχαριστούν το πλήθος, κι η ταφή σου, εύλογα στο γενέθλιο χώμα του Πλατάνου, απ’ όπου η πορεία σου, ξεκίνησε ελπιδοφόρα…
Ξεκουράσου τώρα στο ζεστό “στρώμα” σου, αν και, η καιόμενη “τήκουσα λαμπάδα” της ζωής σου έσβησε, φωτίζοντας και ζεσταίνοντας τη συλλογική ανάγκη… Σ’ ευχαριστούμε…