Τ’ αϊδόνι οντέ τραγουδεί
τ’ άλλα πουλιά σιωπούνε
πάντα τ’ ακούνε με χαρά
και όνειροπολούνε.
Η ομορφιά τσι άνοιξης
γιάντα με ξελωΐζει
και περασμένες εποχές
όλο μ’ ανακηκλίζει.
Στου ήλιου την ανατολή
αναβοπαιγνηδίζεις
τσι πόνους και τα βάσανα
με μιας μου τα ξωρίζεις.
Να ‘μουνε θέ μου μια σταλιά
και τ’ ουρανού βροχούλα,
που να βρεθώ στα χείλη σου
μια μοναχή στιγμούλα.
Χριστέ μου στα μαρτήρια
έχεις βαριγκομίσει
γιατί ανθρώπινο κορμί
σου ‘χει ο θεός χαρίσει.
Με τσι αγγέλους έσμιξα
μου ‘δωνκαν τα φτερά τους
γι’ αυτό και σε παράσειρα
να ‘ρθεις κι εσύ κοντά τους.
Το αίμα που εχύθηκε
το κόσμο για να σιάξει
το μόνο που κατάφερε
είναι να τον ριμάξει.
