«Τα καλοκαίρια νοσταλγώ τσ’ αυγές και τα βραδάκια,/ τα ηλιοβασιλέματα, στα ήσυχα σοκάκια./ Τότες που είχαν οι αυλές λουλούδια ανθισμένα,/ και μυρωδιές σκορπίζανε στα σπίτια τ’ ασπρισμένα./ Δεν θα ξεχάσω τα παιδιά που δεν εσταματούσαν,/ πάνω κάτω να τρέχουνε κι όλο ετραγουδούσαν…» μας λέει η ποιήτρια, και μπρος σου ζωγραφίζεται μ’ όλα της τα χρώματα κι αρώματα η σκηνή του τότε, η νοσταλγική που δεν φεύγει απ’ την μνήμη!
Τότε που ήσουν κι εσύ ένα φωνακλούδικο παιδί, που πήγαινε πάνω-κάτω στο καλντερίμι, και χαιρόταν τα πάντα γύρω του, χωρίς να νοιώθει ότι κάτι του λείπει ή ότι κάπου υστερεί…
Σε μια κοινωνία άλλη…
Πιο δοτική και πιστή στη παράδοση και στις πανάρχαιες, ανθρώπινες αξίες!
«Ανθρώποι μιας άλλης εποχής καλοδιαταγμένοι/ που στον πόνο και στην χαρά ήτονε αδελφωμένοι./ Μας μείνανε κληρονομιές, ιδανικά μ’ αξίες,/ γι’ αυτά όλο αγωνιζότανε κι έγραψαν ιστορίες», συνεχίζει η Μαρία Ν. Γρυφάκη στο ποίημα της “Τα καλοκαίρια νοσταλγώ”.
Που δεν είναι βέβαια, το μόνο θέμα με το οποίο ασχολείται στο εκλεκτό βιβλίο της του 2010 “Μαντινάδες – Ρίμες και τσ’ αποσπερίδας τσουτσουρισματα”!
Έχουμε ήδη διαβάσει μια σειρά διηγήματα που αναλύουν την ψυχοσύνθεση του Κρητικού, που αναδεικνύουν ελαττώματα και χαρίσματα, όλα γραμμένα με φροντίδα, με πίστη στο κρητικό ιδίωμα, με τόση τέχνη που λες και τ’ άκουσες μόλις τώρα κάτω απ’ την κληματαριά, πίνοντας την τσικουδιά σου παρέα με γείτονες και φίλους…
Ίσως κάπου εκεί κατά την Κάντανο -στον τόπο καταγωγής της συγγραφέως- τον οποίο παλαιότερα υπηρέτησε σαν αντιπρόεδρος της Κοινότητας.
Εναν τόπο αδικημένο, πονεμένο, που η Μαρία πονάει βαθιά, κι έχει γράψει γι’ αυτόν στο σελίδα 71: «Την άνοιξη διαλέξανε π’ ανθίζουν τα λουλούδια,/ οι Γερμανοί να κάψουνε τα σπίτια και τσ’ αθρώπους./ Η Κάντανος φουνάρισε κι’ ετρέχανε τα λάδια,/ κολύμπες εγινήκανε σε λιόφυτα και στράτες./ Την άνοιξη διαλέξανε π’ ανθίζουν τα λουλούδια»!
Καλό είναι να λέγονται και να ξαναλέγονται τα πάθη του τόπου μας, για να μην ξεχνούν οι νεότεροι!
Η ποίηση εξάλλου, δεν είναι μόνο για να τέρπει ή να εκφράζει συναισθήματα, αλλά και για να υπενθυμίζει, πρωτίστως να περνά ιδέες και μηνύματα…
Γνωρίζοντας από κοντά τη συγγραφέα αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις απέναντι σου έναν άνθρωπο καλόγνωμο, με διάθεση προσφοράς, μ’ ανησυχίες κι αναζητήσεις, και μ’ αστείρευτη αγάπη για την αγνή φύση που δεν χάνει ευκαιρία να υμνήσει μ’ ευαισθησία και λυρισμό.
Μας λέει η ποιήτρια στη σελίδα 59, στο ποίημά της με τίτλο «Εις τση ψυχής το πέλαγος»: «Εις τση ψυχής το πέλαγος ψάχνω ένα λιμάνι,/ για να ρίξω τσι άγκυρες κι απόις’ να βγω σεργιάνι./ Είναι πέλαγος η ψυχή απού μας ταξιδεύει,/ και με κύματ’ αμέτρητα ξέρει να μας πλανεύει./ Μας πηαινοφέρνουν όνειρα πολυταξιδεμένα,/ που ’χουν παρέα μυστικά φεγγαροστολισμένα./ Θέλω να κοιμηθώ βαθιά και να με νανουρίζουν,/ τα κύματα τση σκέψης μου που με γλυκοκοιμίζουν./ Αμέτρητες πολλές στιγμές παραχαϊδευμένες,/ μας φέρνουνε ώρες καλές και ονειροπαρμένες./ Παλιές καινούργιες εποχές μαζί συμπορπατούνε, /στα μονοπάτια τση ζωής που δεν θα ξεχαστούνε.»
Μικρά δείγματα γραφής του πλούτου ψυχής της αγαπητής μας Μαρίας…
Να της ευχηθούμε καλή συνέχεια και πάντα δημιουργική και άξια!!
Εξαιρετικο βιβλιο