“Μαντινάδες” της Μαρίας Καλογεράκη

Η μαντινάδα είναι ένα είδος ποίησης που βγαίνει από την ψυχή του Κρητικού και θέλει μ’ αυτή να εκφράσει ό,τι υψηλότερο και ιερότερο από τα συναισθήματά του για τη γη και τον ουρανό, για τον άνθρωπο και το Θεό, τα ορατά και τα αόρατα, τα υπαρκτά και τα ανύπαρκτα· και ακόμα για τη ζωή και το θάνατο, την προσκαιρότητα και την αιωνιότητα, τον κάτω και τον απάνω κόσμο και βέβαια για τον έρωτα, την αγάπη, τις σχέσεις, την οικογένεια, τους φίλους και τους εχθρούς, τη χαρά και τη λύπη, τα δακρυσμένα και λυπημένα, αλλά και χαρούμενα και γελαστά μάτια και πρόσωπα και έναν ακόμα ορμαθό ιερών συναισθημάτων, τα οποία πληρώνουν και ομορφαίνουν τη ζωή μας. Το βιβλίο της Μαρίας Καλογεράκη που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις “Διανόηση” της Αθήνας, είναι ένα σύνολο ποιημάτων “Κρητικής Μαντινάδας”, που δεν αφήνει κανένα ασυγκίνητο, ούτε σπιθαμή συναισθηματικής γης και ζωής μας. Πρώτη θέση στο βιβλίο κατέχουν μαντινάδες για τον Έρωτα και ακολουθούν άλλες πολλές για το χωρισμό και τη μοναξιά, το γάμο και τη βάφτιση, τις ομορφιές του φεγγαριού, της φιλίας, των μερακλήδων, της Κρήτης, της Λευτεριάς, της ξενιτιάς, των Χριστουγέννων και πολλών άλλων διακριτικών και διακεκριμένων οραμάτων και οραματισμών, αλλά και σε πρόσωπα επώνυμα και ανώνυμα και άλλων συνθετών Κρητικής μαντινάδας απ’ όλη την Κρήτη. Χαιρόμαστε τη νέα δημιουργία – ποίηση της Μαρίας Καλογεράκη. Μας συγκίνησε ιδιαίτερα, γιατί στην αφιέρωση του βιβλίου στο πρόσωπό μας, τη συνδέει με τις καλύτερες αναμνήσεις που η ίδια έχει από τη σχολική της ζωή και το προσφέρει στο δάσκαλό της μ’ αυτά τα συναισθήματα. Όταν ο μαθητής αναγνωρίζει και τιμά το δάσκαλο ύστερα από μερικές δεκαετίες, είναι όχι μόνο συγκινητικό αλλά και συγκλονιστικό, γιατί το σχολείο γέννησε, καλλιέργησε και διατήρησε αυτή την ιερή σχέση, υπερτελή αμοιβή για τον δάσκαλο, να τον θυμούνται και να τον τιμούν οι μαθητές του. Ευχές θερμές και πολλές για τη Μαρία Καλογεράκη να έχει χρόνους πολλούς μπροστά της, να συνεχίζει την ποιητική της, χαρισματική δημιουργία, μάλιστα ως ανταποκρινόμενη στη βουλή του Δημιουργού του σύμπαντος κόσμου περί «του φυλάσσειν, εργάζεσθαι και αυξάνειν» την ποίηση, τη δημιουργία. Να έχει πλούσιο το έλεος του Θεού στο πρόσωπο και τη ζωή της, να ζει και να πορεύεται ποιητικά, δημιουργικά, ευχαριστιακά και ευχαριστημένα, έτσι όπως τη γνωρίζουμε από τα μαθητικά της χρόνια και όπως συνεχίζει μέχρι και σήμερα. Πολυχρόνια, εποικοδομητική, ομιλητική, χαριτωμένη και υπερευλογημένη από το Θεό γυναίκα. Κλείνοντας αυτό το μικρό σημείωμα με μια αφιέρωση που μου αφιέρωσαν πριν πολλά χρόνια δύο διακεκριμένοι ριμαδόροι και άρχοντες της κρητικής παράδοσης, σε ώρες καλές της ζωής μου. Ο ένας ήταν ο Γεώργιος Διγαλής από το Δραπανιά Κισσάμου που λέει: «Να ζήσεις χρόνους εκατό και να τσοι ξεπεράσεις κι από τσοι εκατό κι οκτώ ν’ αρχίσεις να γεράσεις». Ο άλλος ήταν ο Χαρίλαος Φαντάκης από τα Κοτσιανά Κισσάμου, που λέει τραγουδιστά: «Σ’ αγίους που κάνουν θαύματα δεν προσκυνώ ποτέ μου στους ερημίτες των βουνών κάνω τσι προσευχές μου». Αγάπη για τη ζωή, για το παρόν και μέλλον, με αυτογνωσία, ταπείνωση, λεβεντιά και αρχοντιά, αυτά σημαίνουν ΚΡΗΤΗ. Με ευχές και αγάπη Χριστού που γεννάται στη γη για να μπορούμε εμείς ν’ ανεβαίνουμε στους ουρανούς.