Το 2022 έκλεισαν εκατό χρόνια από τη γέννηση του συνθέτη Θόδωρου ∆ερβενιώτη, ενώ το 2024 είκοσι χρόνια από τον θάνατό του. Επέτειοι-αφορµή για να ξετυλιχτεί το νήµα µιας σηµαδιακής εποχής της ελληνικής δισκογραφίας, ζωντανεύοντας παράλληλα το «ταπεινό µεγαλείο» που ήταν ο Θόδωρος ∆ερβενιώτης, µέσα από το βιβλίο που έγραψε ο γιος του Σπύρος µε τίτλο «Πάρε τα χνάρια που άφησα» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Τόπος».
Το βιβλίο είναι η πλήρης βιογραφία του λαϊκού συνθέτη, γραµµένη µε µυθιστορηµατικό τρόπο από τον γιο του, µε όχηµα τις αναµνήσεις, τα βιώµατά του αλλά και ίχνη που άφησε ο πατέρας του στις προφορικές και γραπτές αφηγήσεις του.
Μέσα στις σελίδες του βιβλίου, µεταξύ άλλων, βρίσκουµε και την ιστορία που κρύβεται πίσω από την θρυλική «Μαντουµπάλα», το τραγούδι της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου και του Θόδωρου ∆ερβενιώτη που ερµήνευσε ο Στέλιος Καζαντζίδης:
«Ο Θόδωρος ∆ερβενιώτης υπέφερε και στα 355 χιλιόµετρα της διαδροµής µέχρι τη Λάρισα. Ήξερε ότι ήταν κακή ιδέα να πάει µε τη Μερσεντές του Στέλιου,αλλά ο φίλος και συνεργάτης του ήταν ανένδοτος. “Εµείς θα πάµε µαζί”.
Οι διαµετρικά αντίθετοι χαρακτήρες των δύο φίλων και συνεργατών, ο θερµόαιµος αυθορµητισµός του Στέλιου και η δωρική σοβαρότητα του ∆ερβενιώτη ερχότανε σε µία τριβή που πέταγε σπίθες σχεδόν κάθε φορά που υποχρεωνόταν να µοιραστούν τέσσερις ρόδες.
Ένα βράδυ, αφού είχαν τελειώσει την κοινή εµφάνισή τους σε κέντρο, µπήκαν σε ένα ταξί.
Ο Στέλιος και η Μαρινέλλα ήθελαν να συνεχίσουν τη βραδιά στη Μαγκάλα όπου τραγουδούσε ο Μανώλης Αγγελόπουλος. Ο ∆ερβενιώτης ήθελα απλά να πάει σπίτι του να ξεκουραστεί. Ο Στέλιος διέταξε τον οδηγό του ταξί να αγνοήσει τις επίµονες εκκλήσεις του ∆ερβενιώτη και να συνεχίσει προς τον µεταµεσονύχτιο προορισµό τους. Ο ∆ερβενιώτης ούρλιαξε “Σταµατήστε αµέσως και αφήστε µε εδώ, αλλιώς ανοίγω την πόρτα και πετάγοµαι στο δρόµο και θα µε πληρώνετε µια ζωή επίδοµα αναπηρίας.
Το ταξί κοκάλωσε. Ο ∆ερβενιώτης όρµησε έξω πριν ο Στέλιος ανακτήσει και πάλι τον έλεγχο της κατάστασης.
Το αυτοκίνητο αποµακρύνθηκε σπινιάροντας και ο ∆ερβενιώτης έµεινε να αναρωτιέται “που στο διάολο είµαι”, στη νεκρική σιγή του Αθηναϊκού πουθενά µε ένα δυσοίωνο χιονόνερο να τον πιτσιλάει – το τίµηµα της απελευθέρωσής του.
Στη διαδροµή για τη Λάρισα δεν έπεφτε χιονόνερο, αλλά ένα πυκνό χιόνι που έκανε απαγορευτική την ανάπτυξη ταχύτητας, κάνοντας το ταξίδι ακόµα πιο µακρύ.
Θ.∆.: σε όλο το δρόµο µε ζαλίσανε “λαλα λαλα λααααα λα” (µιµείται τη µελωδία ενός Ινδικού τραγουδιού).
Έλεγα “Τι είναι αυτά ρε παιδιά”, “θα ακούσεις, θα ακούσεις” απαντούσε γελώντας ο Καζαντζίδης. Τέλος πάντων, πήγαµε στη Λάρισα, γυρίσαµε και κάποια στιγµή φέρνει λόγια που τα ρεφρέν τους ήταν κολληµένα πάνω στις δύο µουσικές αυτές.
Το ένα ήταν η “Μαντουµπάλα” και το άλλο το “Είσαι η ζωή µου”, κι ερχόταν δήθεν σε εµένα να καθίσει να το φτιάξει. ∆εν µπορούσε να φτιάξει τίποτα, έπαιρνε µία κιθάρα, γκρούγκου- γκρούγκου, µία ώρα, δύο ώρες, τρεις ώρες και από τη δουλειά µε καθυστερούσε και µε νευρίαζε και αναγκαζόµουν και του έλεγα “Φεύγα, άστα”.
Η Μαρινέλλα ζει, ας µε διαψεύσει γι αυτό που θα πω.
Τους είπα µια µέρα να έρθουν, όχι πρωί πρωί, κατά τις 11, και µου ήρθαν 8µιση η ώρα το πρωί και χτυπούσαν την πόρτα.
Εγώ ήµουν εργένης τότε, δεν είχα σηκωθεί ακόµα. ∆εν τους απάντησα, άκουσα την οµιλία τους και νευρίασα. Ντύθηκα, πλύθηκα, πήγα στην τουαλέτα, δεν τους είπα ούτε καληµέρα, άνοιξα, µπήκαν µέσα. Πήγα παρήγγειλα τον καφέ µου, το κολατσιό µου, λέω “Τέτοιοι είσαστε; Θα δείτε”.
Ήπια τον καφέ µου, άναψα κι ένα τσιγάρο, γιατί κάπνιζα τότε και αναγκάστηκε η Μαρινέλλα λοιπόν, µε τα γυαλιά χαµηλά χαµηλά “Θόδωρε, έφτιαξες τίποτα;”.
Λέω “Θα ακούσεις”.
Και µόλις παίρνω το µπουζούκι και το παίζω και ακούει την εισαγωγή, σηκώθηκε πάνω και λέει “Θόδωρε, αυτό δεν είναι τραγούδι! Είναι έργο”.
Καλές ακροάσεις µέχρι την επόµενη ιστορία µε ρεφρέν!
