Καλοί μου φίλοι,
καλό Σαββατοκύριακο!
Τρία συν ένα ποιήματα της, και, καλής μου φίλης, ξεχωριστής πνευματικής δημιουργού και τόπου μας, Μαρίας Βογιατζάκη – Ντούζα στον σημερινό Παιδότοπο. Σχετικά με τον Ιούλιο, διανθισμένα με τέσσερα “Ιουλιανά” εικονοποιήματα, τα πρώτα, αυτοβιογραφικό το τελευταίο. Τιμή μου και χαρά μου η φιλοξενία, γι’ άλλη μια φορά σ’ αυτή την σελίδα που απευθύνεται και σε όλους που αισθάνονται παιδιά ανεξαρτήτως ηλικίας κάποιων απ’ τα υπέροχα έργα της που είναι-όπως όλα τα δημιουργήματα της άλλωστε- προϊόντα σοφίας και έχουν κύρια χαρακτηριστικά τους την απλότητα και την αμεσότητα. Και στην έκδοση των δύο έτοιμων, όπως λες, βιβλίων σου με το καλό, Μαρία!
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
δάσκαλος
Κάποιους Ιούλιους μακρινούς…
Ανασκαλίζω ανάμνησες στου νου μου το συρτάρι,
π’ ακόμα δεν κατάφερε ο χρόνος να μου πάρει
Έγιν’ αιτία κι αφορμή το πρώτο τζιτζικάκι,
που φώναξε τραγουδιστά “ήρθε καλοκαιράκι”
Αυτό μου ξαναθύμισε τα παιδικά μου χρόνια,
τότε που δεν το ήξερα, πως δε θα ζει αιώνια
Δεν ήξερα “το κύκνειο το άσμα” του, πως λέει,
ούτε πως αποχαιρετά κι αιτία έχει να κλαίει
Γιατί αν το γνώριζα, ΠΟΤΕ δε θα το κυνηγούσα,
ούτε τα διάφανα φτερά δε θα του τα στερούσα
Μα τότε, τα παιχνίδια μας ήτανε μετρημένα
και τα τζιτζίκια γίνονταν θύματα τα καημένα
Ψυχούλα αν έχουν και γρικούν, συγνώμη τους ζητάω
και τη γενιά τους-όσο ζω-πάντοτε θ’ αγαπάω
Θυμάμαι, πως πολλές βραδιές, που η ζέστη ήταν μεγάλη,
συνέχιζαν να τραγουδούν κι ας βγήκε το φεγγάρι
Τα γειτονόπουλα κι εγώ, στήναμε μια αυλαία
εις του σπιτιού μου την αυλή και νιώθαμε σπουδαία
Παράσταση θα δίναμε, -νομίζαμε-μεγάλη
κι ας ήτανε οι θεατές μόνο δυο-τρεις μεγάλοι
Τη μουσική επένδυση έκαναν τα τζιτζίκια
κι εμείς απολαμβάναμε όλα τα συχαρίκια
Αυτά τα λίγα και απλά,
συγκίνηση μου φέρνουν
κι όλο το βάρος της ζωής,
από τους ώμους παίρνουν
Και τώρα το τραγούδι τους ,
με την ψυχή μου σμίγει
και μου θυμίζει “η ζωή
πρόσκαιρη είν’ και λήγει”
Παγκόσμια Ημέρα Φιλίας (30 Ιουλίου)
Όταν μας ρίχνει η ζωή ,στους ώμους ένα βάρος,
στέλνει τους φίλους ο Θεός, για να μας δίνουν θάρρος
Γιατί ο φίλος ο καλός, είναι πάντα κοντά μας,
λυπάται με τον πόνο μας, χαίρεται στη χαρά μας
Είναι λιμάνι απάνεμο, στήριγμα και παρέα,
της μοναξιάς το γιατρικό,παρηγοριά ωραία
Ποτέ ο φίλος ο καλός στα δύσκολα δε φεύγει
και πάντα είναι έτοιμος ,για να σε προστατεύει
Τέτοια φιλία αν θα βρεις, ποτέ μην την αφήσεις,
μόνο κοντά σου φρόντισε, πάντα να την κρατήσεις
Κι εγώ έχω φίλους όμορφους, λίγους αλλά καλούς,
που για να είναι πλάι μου, δεν θέλουν οβολούς
Είτε κοντά μου βρίσκονται ή σε τόπο μακρινό,
σαν τ’ αστέρια πάντοτε φέγγουν στον ουρανό
Νοιώθω το χέρι μου κρατούν, μου κάνουν συντροφιά
και αυτή είναι της φιλίας όλη η ομορφιά
Φίλοι που μας βρεθήκανε και σε χαρά και λύπη,
έδωσαν χρώμα στη ζωή, σαν ανθισμένοι κήποι
Κι αν η φιλία των λαών, σε πρώτο πλάνο μπαίνει,
πόλεμοι δεν θα γίνονται ποτέ στην οικουμένη
Ο Άγιος Παντελεήμονας
Χριστιανός μα και γιατρός ήταν ο Παντελέων
και με την πίστη στον Χριστό ήταν θεράπων νέων
και γέρων ασθενών, φτωχών, μικρών, μεγάλων,
χωρίς ποτέ του χρήματα να πάρει ή να ζητήσει
και πάντα εθεράπευε με τη μεγάλη πίστη,
που είχε στον Δημιουργό Πατέρα και Θεό του,
πίστη που τον οδήγησε σε αποκεφαλισμό του,
ύστερα από μαρτύρια αμέτρητα, μεγάλα,
μα απ’ το λαιμό του έτρεξε αντί για αίμα, γάλα
Το ότι εθεράπευσε τυφλό, έγινε αιτία
να οργιστεί ο βασιλιάς γι’ αυτή τη θεραπεία
Του ζήτησε να αρνηθεί την πίστη στον Θεό του
κι η άρνησή του έφερε αποκεφαλισμό του
Φωνή ουράνια ακούστηκε, π’ έλεγε τ’ όνομά του
και το σπαθί του δήμιου ελύγισε μπροστά του
Εκούσια παραδόθηκε σε μαρτυρίου θέση
και καρποφόρησε η ελιά, όπου τον είχαν δέσει
“Πάντα ελεήμων” ήτανε, σε όσους του ζητούσαν
τη γιατρειά και το ψωμί κι όλοι τον αγαπούσαν
Οι αρτοποιοί τον έκαναν προστάτη Άγιο τους
και σ’ όσους υποφέρουνε είναι το γιατρικό τους
Είθε ν’ ακουστούν τα λόγια της δικής μας προσευχής
και γιατρειά να μας χαρίζει σώματος τε και ψυχής
Το βιογραφικό μου
Σ’ ένα χωριό γεννήθηκα, στης Κίσσαμος τα μέρη,
π’ είναι μικρό, μα όμορφο χειμώνα-καλοκαίρι
Βουλγάρω τ’ ονομάζουνε και στο Δημοτικό του,
τα πρώτα γράμματα έμαθα
κι είχα γονείς περήφανους ,του μόχθου και του κόπου
Πέρασα Φιλοσοφική, στων Αθηνών την πόλη
και όταν αποφοίτησα, στη Χίο διορίστηκα
κι οι μαθητές μου ακόμα εκεί, μ’ αναστορούνται όλοι
Ύστερα ήρθα στα Χανιά, για αρκετά χρονάκια,
μια κόρη μου ‘δωσε ο Θεός κι εγγόνια διδυμάκια
Μου έδωσε κι ένα γαμπρό πολύ αγαπημένο,
ευγενικό, εργατικό και καλαναθραμμένο
Το γράψιμο μού άρεσε απ’ τα φοιτητικά μου
και έχω δύο συλλογές-ανέκδοτες-κοντά μου
Όταν το ταίρι μου έχασα, τα συναισθήματα μου,
τα ‘γραφα όλα συνεχώς, εις τα ποιήματα μου
Μα είναι και οι στίχοι μου, οι μελοποιημένοι
-μπαλάντες- περισσότερο, για χάρη του γραμμένοι
Μια “Συλλογή Ποιητική”, στόχος μου να εκδώσω
κι “Εμμετρο Αγιολόγιο”, π’ έτοιμο ήδη το ‘χω
Ως μέλος της”ογοτεχνικής Παρέας των Χανίων”
και των “Πνευματικών Δημιουργών”, για χρόνια διανύω
Βραβεία σε διαγωνισμούς, έχω πολλά παρμένα,
μα το βραβείο της γιαγιάς, με συναρπάζει εμένα.
Μαρία Βογιατζάκη Ντούζα
Φιλόλογος
