Μαρκόπουλο και “αξιοποίηση”

Λίγα ακούστηκαν προεκλογικά για το στρατόπεδο Μαρκοπούλου. Ο πρώην δήμαρχος που υπερηφανευόταν ότι το πήρε ο Δήμος έχοντας όμως σχέδια τσιμεντοποίησης, κάποιοι παλιοί συναγωνιστές που υπερηφανευόντουσαν ότι το παραχώρησε η κυβέρνηση, κάποιοι υποψήφιοι γιατί έπρεπε να απαντήσουν, όταν τους ρωτούσαν. Σε όλες όμως τις περιπτώσεις υπήρχε το άγχος της πρότασης για το τι θα γίνει στο χώρο, που εκφραζόταν με τη λέξη «αξιοποίηση».
Είναι η μαγική λέξη που πρέπει να συνοδεύει κάθε σύγχρονη πρόταση. Δεν μπορείς δηλ. να πας στο βουνό στη φύση, στην εξοχή για βόλτα βρε αδερφέ χωρίς λόγο, αλλά θα πρέπει να μαζέψεις και χόρτα, ή να καταλήξεις σε μία ταβέρνα για φαΐ, να πεις ότι έκανες και κάτι, χωρίς να καταλαβαίνεις ότι και μόνο η επαφή σου με τη φύση, έχει κάνει ήδη πολλά στον εαυτό σου, χωρίς να το καταλαβαίνεις.
Αυτή η κατάρα της σύγχρονης «αξιοποίησης», που προφανώς έχει να κάνει με την αλαζονική αύξηση των ανθρώπινων απαιτήσεων, αποσκοπώντας κυρίως στο πώς θα βγάζουμε περισσότερο οικονομικό όφελος, έχει περάσει μέσα στις φλέβες μας, έχει γίνει κομμάτι του είναι μας, το έχουμε μεταδώσει και στα παιδιά μας.
Όταν πήγα πρώτη φορά στη Σχολή Αρχιτεκτόνων Χανίων πριν πολλά χρόνια (στην αρχή του αγώνα για τη δημιουργία πάρκου στο στρατόπεδο Μαρκοπούλου), οι εκκολαπτόμενοι αρχιτέκτονες δεν διανοούνταν ότι μία έκταση γης σε μια πόλη θα μπορούσε να μείνει αδόμητη, έπρεπε κάτι να γίνει «σαν φυσική συνέχεια της πόλης, κάτι που να θυμίζει τους υφιστάμενους όγκους και να εντάσσεται αρμονικά στο οικιστικό περιβάλλον…». Η αλήθεια είναι ότι ο καθένας ήθελε να κάνει το έργο του μέσα στο χώρο για να λέει μετά «κοίτα τι ωραίο αρχιτεκτόνημα έκανα!». Είχε ήδη μολυνθεί το μυαλό τους από την «αξιοποίηση».
Η αλήθεια είναι ότι και το κενό παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην πόλη, πως δεν πρέπει να έχουν συνέχεια μόνο οι οικοδομικοί όγκοι αλλά και τα πάρκα, που είναι οι ανάσες της πόλης. Τι πιο ωραίο θα ήταν από έναν πεζοδρομικό-ποδηλατικό περίπατο που θα διασχίζει με ασφάλεια όλη την πόλη και θα περνά μέσα από τα πάρκα της, Μαρκόπουλο, Ειρήνης και Φιλίας, Δημοτικός Κήπος, για να καταλήγει στους Αγίους Αποστόλους…
Δεν υπάρχει λόγος να αραδιάσω επιστημονικούς πίνακες με το πόσο διοξείδιο του άνθρακα δεσμεύουν τα δέντρα για να αποδώσουν οξυγόνο στον αέρα, ούτε να μετρήσω πόσο πέφτει η θερμοκρασία γύρω από τα πάρκα το καλοκαίρι. Επίσης δεν χρειάζεται να αναφέρω πόσα τετραγωνικά μέτρα πρασίνου ανά κάτοικο έχουν τα Χανιά, (που απέχουν παρασάγγας από τα πολεοδομικά πρότυπα που ισχύουν στις σύγχρονες πόλεις) ούτε πόσους χώρους άθλησης έχουν ανάγκη οι πολίτες (που προφανώς πρέπει να εντάσσονται στα πάρκα). Αυτά είναι γνωστά. Παρ’ όλα αυτά πάντα θα υπάρχει κάποιος για να πει: «μα είναι πολύ μεγάλο, να χτίσουμε και κάτι, ένα δημόσιο κτίριο, ένα πολυχώρο, ένα γκαράζ, κάτι προς… αξιοποίηση βρε παιδί μου».
Ας είναι η 5η Ιουνίου, η παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος (αφιερωμένη φέτος στο αγώνα κατά της ατμοσφαιρικής ρύπανσης), το ερέθισμα να ξανασκεφτούμε ότι θα πρέπει να γίνει διαφορετική προσέγγιση για την αξιοποίηση του στρατοπέδου, με αξίες όμως όπως η ανθρώπινη ζωή, η υγεία, ο αθλητισμός, η υγιής ψυχαγωγία.
Με ήπιες παρεμβάσεις πρασίνου, αθλητισμού και αναψυχής χωρίς φαραωνικά σχέδια. Αυτές τις αξίες έχει ανάγκη η πόλη μας. Ας ευχηθούμε ότι η νέα δημοτική αρχή θα πορευτεί προς αυτή την κατεύθυνση.