Η λαϊκή παροιμία «ακόμα δεν τον είδαμε… Γιάννη τον βαπτίσαμε» έρχεται στο μυαλό μας, λίγες ημέρες μετά την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Χανίων να κάνει δεκτή την πρόταση του Υπ. Εθνικής Aμυνας για παραχώρηση του Στρατοπέδου Μαρκοπούλου στον Δήμο Χανίων για 99 χρόνια με ετήσια οικονομική αποζημίωση. Φορείς, επίσημοι και ανεπίσημοι, απλοί πολίτες, σε θεσμικά όργανα αλλά και σε συζητήσεις του πεζοδρομίου, όλοι έχουν να καταθέσουν τις προτάσεις τους. Τι έχουμε ακούσει αυτές τις ημέρες ως προτάσεις για το Στρατόπεδο Μαρκοπούλου, πλην του γνωστού πράσινο και ένα σχολείο;
• Αξιοποίησή του για το συνεδριακό τουρισμό(!).
• Δημιουργία ανοικτού θεάτρου.
• Κατασκευή νηπιαγωγείου.
• Παραχώρηση ενός εκ των κτηρίων για τη στέγαση των πολιτιστικών ομάδων των Χανίων.
• Λειτουργία ανοικτού υπέργειου χώρου στάθμευσης.
• Αξιοποίηση των υπαρχόντων κτηρίων για τη μετεγκατάσταση υπηρεσιών του Δήμου.
• Κατασκευή γηπέδων(!).
• Δημιουργία πάρκου στα πρότυπα των Αγ. Αποστόλων, μεγάλη φύτευση, ήπιες δράσεις κ.ά.
Σίγουρα όσο περνάει ο χρόνος θα υπάρξουν ακόμα περισσότερες προτάσεις, δείγμα του ότι και η πόλη έχει πολλές ανάγκες να καλύψει. Σίγουρο επίσης ότι αν γίνουν δεκτές οι… μισές από αυτές δεν μας φτάνουν 100 στρατόπεδα Μαρκοπούλου όχι 1!
Ωστόσο αυτό κάπου πρέπει να σταματήσει. Ο Δήμος να ανοίξει ένα διάλογο για το πώς θα θέλει να λειτουργήσει το πάρκο σε βάθος χρόνου, έχοντας πάντα κατά νου ότι η πόλη έχει ανάγκη όσο τίποτα ένα πράσινο πνεύμονα για να αναπνέει και τα επόμενα χρόνια
Οι πολίτες διεκδίκησαν όλα αυτά τα χρόνια το στρατόπεδο κυρίως για να αξιοποιηθεί ως χώρος ξεκούρασης και αναψυχής και για ήπιες κοινωφελείς δραστηριότητες. Αν η τοπική κοινωνία ήθελε να ξεφυτρώσει στο στρατόπεδο… άλλη μια πόλη θα είχε κάνει δεκτές τις προτάσεις πολεοδόμησης πριν από μια 10ετία που προέβλεπαν ουκ ολίγες πολυκατοικίες και μεγάλα κτήρια.
