Στις 14 του φετινού Μάρτη, συµπληρώθηκαν 141 χρόνια από το θάνατο του Καρλ Μαρξ. Οι ιδέες και οι αρχές του έχουν επηρεάσει σηµαντικά την πολιτική, την ιστορική και την ιδεολογική εξέλιξη του πλανήτη µας.
Εν είδει «µνηµοσύνου» θα παραθέσουµε µέρος των σχετικών µε το µαρξισµό σκέψεών µας.
Ο µαρξισµός αφορά, όπως όλοι ξέρουµε, τις έννοιες του επιστηµονικού σοσιαλισµού που περιέγραψαν θεωρητικά οι Καρλ Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς. Και µε αυτές το εν λόγω δίδυµο και ιδίως ο Μαρξ άσκησε αξιοπρόσεκτη επιρροή θετική και αρνητική σε αρκετούς στοχαστές και πολιτικούς, αλλά και ανθρώπους των Γραµµάτων στο πέρασµα των χρόνων.
Ο παραδοσιακός µαρξισµός διατείνεται ότι ο άνθρωπος αντλεί ολόκληρη την πνευµατική, διανοητική και ηθική ζωή του από το κοινωνικό του περιβάλλον και η οικονοµική ζωή και η εργασία του «βαρύνουν καταλυτικά» σε κάθε άλλη πτυχή της καθηµερινότητάς του εντός και εκτός σπιτιού. Το βλέπουµε παντού, όπου κι αν στραφεί η µατιά µας, ακόµη και σήµερα κάθε στιγµή, στο σπίτι και στη δουλειά µας και στο ευρύτερο κοινωνικό µας περίγυρο, ακόµη κι αν και το εργασιακό περιβάλλον και ό,τι σχετίζεται µε την εργασία (µισθοί, δικαιώµατα, ωράριο π.χ.) και την οικονοµική ζωή (π.χ. άµεσοι και έµµεσοι φόροι) έχουν αλλάξει σε µεγάλο βαθµό και αλλάζουν διαρκώς, εφόσον ο καπιταλισµός έχει ανέκαθεν την ευελιξία να προσαρµόζεται στις εκάστοτε συνθήκες.
Ο µαρξισµός, όπως είναι γνωστό, επίσης, αποδίδει σηµασία και κατευθύνει την προσοχή µας στις κοινωνικές συγκρούσεις, εστιάζοντας ως επί το πλείστον στη διαδικασία συσσώρευσης κεφαλαίου και τους ανταγωνιστικούς ταξικούς αγώνες, στην παροδική φύση των κοινωνικών µορφών και την διαλεκτική αίσθηση της κίνησης µέσω της σύγκρουσης και της αντίφασης.
Οι καπιταλιστές και οι φασίστες, όµως, που είναι διαχρονικά οι κυριότεροι πολέµιοι του µαρξισµού και της κοινοβουλευτικής δηµοκρατίας, έχουν επινοήσει, µε την αρωγή της παγκοσµιοποίησης, τα τελευταία χρόνια επίσης µιαν (άκρατη και αστήρικτη) «συνθηµατολογία», για να αποµακρύνουν τους πολίτες από το µαρξισµό και τα δηµοκρατικά ιδεώδη.
Φορώντας το µανδύα της «ανανέωσης του πολιτικού σκηνικού» και του «εκσυγχρονισµού των θεσµών», παραµυθιάζουν αφενός τον κόσµο ότι η δηµοκρατία και ο σοσιαλισµός φταίνε αποκλειστικά για τη «σήψη» της κοινωνίας και ότι έχουν τελείως «χρεοκοπήσει» και διακηρύττουν αφετέρου πως ο µαρξισµός και «παρωχηµένος» είναι και ότι έχει την ίδια στιγµή διαλύσει όλες τις βασικές δοµές της κοινωνίας µας, την οικογενειακή ζωή, την παιδεία και την οικονοµία.
Αλλά από τους αντιµαρξιστικούς ισχυρισµούς των φασιστών και των κεφαλαιοκρατών και τα αντιδηµοκρατικά κηρύγµατά τους δεν υπάρχει χειρότερη µάστιγα στην κοινωνία των ηµερών µας, καθώς φέρνουν στην απόλυτη άρνηση της ανθρώπινης ελευθερίας, στην πνευµατική φίµωση και στον πλήρη έλεγχο της κάθε κοινωνικοπολιτικής και οικονοµικής δραστηριότητας των ανθρώπων και ουσιαστικά καταλήγουν στην σκλαβιά της ανθρωπότητας από κάθε λογής προς ίδιον συµφέρον πολιτικοοικονοµικούς δυνάστες, οδηγώντας συνάµα και ανεπιστρεπτί στο «δίκαιο της γροθιάς» µε το οποίο επιβάλλουν ανέκαθεν τη θέληση και τη βούληση και το « εν τάξει καθεστώς» τους οι ∆υνατοί στους ασθενέστερους.
Για το λόγο αυτό, θα καταλήξουµε µε την πρόταση οι φορείς των διαφόρων σύγχρονων «ερµηνειών» του µαρξισµού στην εποχή µας, καθώς συµπληρώνεται το πρώτο τέταρτο πια του 21ου αιώνα, να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι, να ψάξουν να βρουν τα κοινά τους σηµεία και να βγαίνουν, µε αυτά ως εφόδια, στους δρόµους και να υπερασπίζουν τα βαλλόµενα υφιστάµενα κοινωνικά και ατοµικά δικαιώµατα των πολιτών, µα και να διεκδικήσουν ακόµη καλύτερη ζωή για όλους. Αυτό, θαρρώ, θάναι η καλύτερη απόδοση τιµών στη µνήµη του Καρλ Μαρξ…
