Κύριε διευθυντά,
αυτό το διάστηµα, µε την ευκαιρία του νοµοσχεδίου που ετοιµάζει η κυβέρνηση για τους γάµους των οµόφυλων ζευγαριών και τις τεκνοθεσίες, ζούµε κωµικοτραγικές καταστάσεις.
Κατ’ αρχήν µε τη λέξη γάµος δεν πρέπει να χαρακτηρίζεται οποιαδήποτε σύναψη σχέσης δύο οµόφυλων. Η λέξη γάµος περιγράφει τη γενετήσια ένωση δύο ετερόφυλων ατόµων που οδηγεί στη δηµιουργία οικογένειας.
Το χρόνιο αλλά και ευαίσθητο κοινωνικά θέµα των οµόφυλων ζευγαριών, των δικαιωµάτων τους και των απαιτήσεων τους πρέπει µε προσοχή η πολιτεία και οι κοινωνικοί φορείς να το αντιµετωπίσουν.
Το νοµοσχέδιο που σε λίγες µέρες θα φέρει η κυβέρνηση στη Βουλή δεν είναι ένα σαν όλα τα άλλα. Ο νόµος που απ’ αυτό θα προκύψει, θα δροµολογήσει νέα κοινωνικά δεδοµένα, θα λύσει προβλήµατα, αλλά θα δηµιουργήσει ίσως και άλλα, θα επηρεάσει σταθερά και µόνιµα τη δοµή της κοινωνίας. Οι όποιες αρνητικές συνέπειες του δεν θα µπορεί να ανακληθούν, να διορθωθούν από έναν άλλο νόµο που η ίδια ή µια άλλη κυβέρνηση θα ψηφίσει.
Παρ’ όλα αυτά, βλέπουµε τη δεξιά κυβέρνηση που στο κόµµα της στεγάζεται το µεγαλύτερο µέρος του συντηρητικού κόσµου, βιαστικά να θέλει να ψηφίσει τον νόµο που θα φέρει ταραχή στα «ιερά» και «όσια» που έχει στο DNA της. Είναι σαν να έχει υπογράψει γραµµάτια προς κάποιους, που αυτές τις µέρες λήγουν. Είναι τόση η βιασύνη της, που κακήν κακώς τα γραφεία της στην Πειραιώς τα µετέτρεψε σε αναµορφωτήριο των υπουργών και βουλευτών της.
Οι κατά τα άλλα άξιοι αντιπρόσωποι του έθνους, ξαφνικά κρίθηκαν ανάξιοι, πεπαλαιωµένων ιδεών, ώστε άµεσα να χρειάζονται φροντιστήριο και µασάζ για να φωτιστούν τα “σκοτάδια” τους. Επειδή παρά ταύτα δεν θα λείψουν οι ανεπίδεκτοι αναµόρφωσης, οι σκληροί, σ’ αυτούς ο πρωθυπουργός συστήνει να κρυφτούν τη µέρα της ψηφοφορίας. Τη σύσταση βέβαια αυτή την κάνει µε το δεδοµένο πως αρκετοί βουλευτές της αντιπολίτευσης, µείζονος και ελάσσονος, θα υπερψηφίσουν το νοµοσχέδιο.
Συγχρόνως, το µασάζ που χρειάζεται ο λαός, το έχουν αναλάβει εργολαβικά τα ΜΜΕ µε πρωταγωνιστές τα τηλεοπτικά κανάλια. Με το λέγε-λέγε και τις επαναλαµβανόµενες εικόνες σιροπιαστών οµόφυλων επαφών και οι πιο δύσκολοι, πού θα πάει, θα µαλακώσουν. Ξαφνικά εξαφανίστηκαν από τα κανάλια οι συχνά έως τώρα προσκαλούµενοι τσεκουράτοι ιεράρχες.
Η αξιωµατική αντιπολίτευση, το «ναι σε όλα» για γάµους οµόφυλων και τεκνοθεσίες το στηρίζει, επικαλούµενη την πλήρη ισότητα που πρέπει να έχουν τα άτοµα. Μα ο γάµος και η τεκνοθεσία δεν είναι εργασιακό δικαίωµα, ούτε δικαίωµα στην αµοιβή, στην ιδιοκτησία, στην υγεία, στην παιδεία, ή όποιο άλλο δικαίωµα έχει βάση θεσµούς δηµιουργηµένους ή και κατακτηµένους µε αγώνες από τις κοινωνίες. Είναι δικαιώµατα που έχουν βάση τους θεµελιακούς θεσµούς της φύσης, κατ’ άλλους της δηµιουργίας, τους βιολογικούς θεσµούς της πατρότητας και της µητρότητας.
Το επιχείρηµα της ισότητας των ατόµων, εδώ µοιάζει ισοπεδωτικό και αληθοφανές. Πάνω σ’ αυτό πατώντας ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, άστραψε και βρόντηξε στην κοινοβουλευτική του οµάδα, µη ανεχόµενος τη διαφορετική άποψη, ούτε σ’ ένα βουλευτή µε το ευτελιστικό για την οµάδα «ποιος από εσάς διαφωνεί µε… να σηκωθεί όρθιος και να το δηλώσει».
Ούτε δάσκαλος να ήταν άλλης εποχής µε τη βίτσα µπροστά σε άτακτους µαθητές!
Η µητσοτακική φούρια και η κασσελακική φοβέρα δεν πρέπει να µας οδηγήσουν σε σκέψεις άλλες για συντονισµένη εξυπηρέτηση κάποιων στόχων και σκοπών;
Στο κοντινό παρελθόν ο συντηρητικός χώρος θεώρησε χαλασµό κόσµου τον πολιτικό γάµο, τις χωρίς αναγραφή θρησκεύµατος αστυνοµικές ταυτότητες, το σύµφωνο συµβίωσης.
Οι εκπρόσωποι του στη Βουλή και στην κυβέρνηση ξαφνικά φωτίστηκαν και έγιναν µοντέρνοι;
Μέσα σε όλα αυτά τα αλλοπρόσαλλα εµπλέκεται και η Εκκλησία µε τις θέσεις της, τον δογµατισµό της και τη θέληση της να επηρεάσει αποφάσεις, αξιοποιώντας τη δύναµη που της δίνει ο σφιχτός εναγκαλισµός της µε το κράτος και την εξουσία.
Για ακόµα µία φορά αποδεικνύεται περίτρανα η ανάγκη για τον χωρισµό της Εκκλησίας και του Κράτους. Η διάχυση του ενός χώρου στον άλλον µόνο προβλήµατα δηµιουργεί στον τόπο. Με τον χωρισµό, κάθε χώρος θα λειτουργεί αυτόνοµα, θα αναγνωρίζει και θα επιλύει µε καθαρό τρόπο τα διακριτά του προβλήµατα.
Φυσικά η Εκκλησία πρέπει να έχει θέση απέναντι στα κοινωνικά προβλήµατα, όχι όµως και να απαιτεί επιρροή ή συµµετοχή σε αποφάσεις της πολιτείας. Μακάρι οι ιεράρχες να λύνουν τα εσωτερικά τους προβλήµατα και µε τη σεµνότητα που πρέπει να τους διακρίνει να καθοδηγούν και να βοηθούν τους πιστούς.
Μέσα σε αυτό το µπερδεµένο τοπίο Κράτους – Εκκλησίας, ο πρωθυπουργός για να καθησυχάσει τους πιστούς, υποσχέθηκε πως οι οµόφυλοι δεν θα κάνουν θρησκευτικό γάµο. ∆ηλαδή, αν ήθελε, θα µπορούσε ο επερχόµενος νόµος να επιβάλει στην εκκλησία να τελεί γάµους οµόφυλων;
Τόση υποτίµηση της νοηµοσύνης µας! Ο γράφων δεν ισχυρίζεται πως γνωρίζει ποια είναι η σωστή αντιµετώπιση για το µεγάλο κοινωνικό πρόβληµα που επιζητεί λύση.
Το πρόβληµα αυτό χρόνια τώρα κινείται στο περιθώριο και συντηρεί παράνοµες δράσεις, κύκλωµα των εκµεταλλευτών.
Η λύση του πρέπει να προκύψει από µελέτη σε βάθος από ειδικούς επιστήµονες κοινωνιολόγους, νοµικούς, ψυχολόγους, γιατρούς, εκπαιδευτικούς, φωτισµένους εκπροσώπους της Εκκλησίας.
Η µελέτη αυτή να αποτελέσει τη βάση του νοµοσχεδίου που θα κατατεθεί στη Βουλή και θα ψηφιστεί ελεύθερα από τους βουλευτές. Ένας τέτοιος νόµος, τη Βουλή και τους πολιτικούς µας θα τιµά.
Όχι αυτός που θα ψηφιστεί από αναµορφωµένους, φοβισµένους ή απειληµένους από ιεράρχες βουλευτές.
Γιώργος Μυλωνάκης
εκπαιδευτικός
