ο πολιτικo σύστημα της χώρας εμφανίζει μια όψη γροτέσκο. Αυτοί που νομοθετούν, εργάζονται στις παρυφές της περιφρόνησης των κοινωνικών ομάδων, αυτοί που αντιδρούν… στήνουν προεκλογικό “μπαλκόνι” στη Βουλή, αποχωρούν για να επιστρέψουν λίγο μετά.
Σε αυτh τη ρευστοποίηση τυχεροί δεν στέκονται ούτε στα μικρότερα κόμματα, αφού στην ψηφοφορία της προηγούμενης Κυριακής αναταράξεις βίωσε και η ΔΗΜ.ΑΡ.
Αναρωτιeμαι αν η εικόνα της Βουλής, ήταν η εικόνα της Βουλής μιας κανονικής χώρας; Υποψιάζομαι ότι τέτοιο κοινοβουλευτικό κομφούζιο δεν γνωρίζει ούτε η Πορτογαλία, ούτε η Κύπρος.
Η Βουλή των Ελλήνων, ξέρετε, δεν είναι η… Πλατεία Συντάγματος. Εξ ορισμού πρέπει να διακρίνεται από σοβαρότητα και ευθύνη. Και για την κυβέρνηση και για την αντιπολίτευση.
Αν κaποιοι (συνήθως οι ίδιοι πάντα) πιστεύουν ότι κερδίζουν κάτι με ακραίες πολιτικές ή ακραίες ρητορικές ας μελετήσουν καλύτερα τις δημοσκοπήσεις.
Ούτε το 40% της προτίμησης του ελληνικού λαού δεν συγκεντρώνουν τα δύο “μεγάλα” κόμματα.
Το βeβαιον είναι ότι μετά τις διπλές εκλογές του Μαΐου, οι πολιτικές εξελίξεις θα επιταχυνθούν και τα δεδομένα ίσως αλλάξουν.
