Bεβαίως! Εμείς… Αλλά κι η άγνωστη κυρία που έφθασε πίσω μας στο ταμείο του σουπερμάρκετ σκουντουφλώντας και παραπατώντας! Ομοιοπαθείς… Κοιταχτήκαμε κατάματα και συνεννοηθήκαμε χωρίς να πούμε κουβέντα. Όταν βέβαια με κόπο φθάσαμε στην έξοδο και βρεθήκαμε στο πεζοδρόμιο, τότε βρήκαμε την ευκαιρία να γκρινιάξουμε η μια στην άλλη με την ψυχή μας! Πολλαπλές βλέπεις, οι δυσκολίες του πράγματος!
Το έχουμε εξάλλου από μέρες αντιληφθεί ότι η μάσκα σώζει ζωές, αλλά μπορεί και να… πάρει! Ένα αθώο κομμάτι πανί είναι, που όχι μόνο σου κόβει την ανάσα -ειδικά της ζεστές ημέρες- αλλά και περιορίζει το πεδίο ολόγυρα. Με αποτέλεσμα δύσκολα να παίρνεις είδηση τα μικρά εμπόδια που βρίσκονται στον δρόμο σου! Καφάσι είναι, καλάθι είναι; Λακκούβα του δρόμου, ανάχωμα, είναι; Ορατότης μηδέν από ένα σημείο και κάτω!
Την ίδια δυσκολία αντιμετωπίζεις στα δεξιά και στ’ αριστερά σου, όπου μόνο με συνεχές στρίψιμο του κεφαλιού κατιτί μπορεί να προσλάβεις. Αν προλάβεις… Τώρα αν πέσει πάνω μας κανείς απρόσεκτος, κανένα αυτοκίνητο ή τρακάρουμε με ποδήλατο -απ΄ αυτά που φουριόζικα κόβουν δρόμο απ’ τα πεζοδρόμια- θα φταίει ο μασκοφόρος οδηγός; Ο απρόσεκτος; Ο βιαστικός ποδηλάτης; Ή οι μασκοφόροι εμείς;
ΑΠΑΤΗΛΕΣ ΜΠΟΥΓΑΔΕΣ;
Κοινό θέαμα απ’ την ανοιχτή πόρτα ή το παράθυρο της κουζίνας μας. Παραδεχτείτε το πώς όλοι μας σε στιγμές ανίας έχουμε αφήσει το βλέμμα να σταθεί στα φρεσκοπλυμένα ρούχα των γειτόνων μας. Ειδικά αυτών που δεν γνωρίζουμε καλά. Αυτών που βλέπουμε καθημερινά σαν σκιές πίσω από μισάνοικτα παραθύρια και πόρτες και λογικό είναι να έχουμε και μια μικρή περιέργεια για τη ζωή τους. Έστω για το τι φοράνε.
Δεν μπορεί! Σε κάποιο συμπέρασμα θα μας οδηγήσει η γκαρνταρόμπα τους που στεγνώνει στο πρωινό αεράκι. Να ας πούμε, η καθηγήτρια με το μαζεμένο μαλλί, που μόλις διακρίνουμε το χέρι της τριάντα χρόνια τώρα να κόβει που και που κανένα κλαδάκι από μια πελώρια μπουκαμβίλια που την κρύβει ολότελα, εξακολουθεί να δείχνει συντηρητική και καλά οργανωμένη. Κρέμασε μαζεμένες τρεις βαμβακερές μάσκες.
Ο νεαρός -μηχανόβιος;- της διπλανής πολυκατοικίας, με τις μαύρες μπλούζες επιμένει στο ίδιο, σκούρο χρώμα. Μάλλον δεν πολυφοράει μάσκα, γιατί πλένει πού και πού μία! Η ελληνοαμερικανίδα του τρίτου έχει άλλη άποψη. Μπόλικες μάσκες πάντα πολύχρωμες και χαρωπές. Οι δυο γέροντες του ρετιρέ δεν μπουγαδιάζουν μάσκες! Πιθανότατα δεν το κουνάνε απ’ τη βολή της βεράντας τους. Εμείς τι εντυπώσεις να προκαλούμε άραγε που πλένουμε μανιωδώς, και τις κρεμάμε νύχτα, καλά αραδιασμένες και ταχτοποιημένες στο σκοινί; Να νομίζουν όλοι, όταν μας κατασκοπεύουν τα πρωινά, πως είναι πάντα οι ίδιες που ποτέ δεν τις μαζεύουμε;
ΑΣΤΡΟ ΛΑΜΠΡΟ ΤΟΥΣ ΟΔΗΓΕΙ…
Λαμπρό όταν σκάσει! Θα προσφέρει μάλιστα εξαίσιο θέαμα, καθώς θα λάμπει μερικά μερόνυχτα στον ουρανό μας! Προς το παρόν βέβαια βράζει, φυσάει, ξεφυσάει, εξαπολύει στον περίγυρο μπόλικη σκόνη και διάφορα άλλα στοιχεία. Πρόκειται για ένα κοντινό μας -σε απόσταση μόνο μερικών χιλιάδων ετών φωτός από τη γη!- αστέρα, που πεθαίνει εδώ και… καιρό! Το ξεψύχισμά του παρακολουθούν δεκάδες ενθουσιώδεις επιστήμονες απ’ τα πιο σπουδαία αστεροσκοπεία του κόσμου. Κατασκοπεύουν τον μελλοθάνατο με τηλεσκόπια προηγμένης τεχνολογίας, τον έχουν φωτογραφήσει σε διάφορες φάσεις κι είναι πλέον του… χεριού τους και χωρίς μυστικά. Έχουν μάλιστα έτοιμη και την τηλεδιάσκεψη που θα λάβει χώρα μόλις στείλει ενδείξεις πως σύντομα θα κάνει το μεγάλο “μπουμ”! Μικρό το κακό, αν σκεφτεί κανείς πως κάθε δευτερόλεπτο ένα παρόμοιο αστέρι εκρήγνυται κάπου στο αχανές σύμπαν. Παρακολουθούμε σε ντοκιμαντέρ το χρονικό του “προαγγελθέντος αυτού θανάτου” κι ακούμε ανυπόμονους αστρονόμους να μας διαβεβαιώνουν πως ευτυχώς δεν είμαστε στο πεδίο βολής του! Τώρα ηρεμήσαμε… Καταλαβαίνουμε ωστόσο, ότι για να φτάσουμε στη μέρα εκείνη, τη χαρμόσυνη, ίσως χρειαστούν μερικές δεκάδες ή κι εκατοντάδες χρονάκια ακόμα! Αλλά γιατί ν΄ ανησυχούμε και γι’ αυτό! Εκεί ψηλά που θα είμαστε όλοι μας -ειδικοί και μη- σίγουρα θα το χαρούμε με την ψυχή μας…
ΤΟ ΨΗΛΟ ΤΟ ΚΥΜΑ…
Και νάτο το ξαφνικό, ψηλό… κύμα που μας χτυπούσε σαν τσουνάμι τις προάλλες και μας έστειλε ταχύτατα στους βυθούς των αναμνήσεων. Τι να κάνουμε κι εμείς, οι καημένοι, οι άνω των… δευτέρων «…ήντα»; Τώρα που μεγαλώνουμε και βλέπουμε τα χρονάκια τα πολλά να μας αφήνουν πίσω, κάθε κύμα -μικρό ή μεγάλο- μπορεί να μας… πνίξει. Στη… συγκίνηση εννοούμε! Διότι εδώ έχουμε να κάνουμε με “Το νέο κύμα”, που ο θάνατος ενός σεμνού τραγουδιστή της εποχής εκείνης έφερε ξανά στο προσκήνιο κι έδωσε το έναυσμα ν’ ανασύρουμε απ’ τα βάθη των χρόνων πολλές και διάφορες, παλιές ιστορίες των νιάτων μας. Υποθέσεις μικρές ή μεγάλες, κυρίως ερωτικές, που μας βασάνισαν ή αντιθέτως μας ανέβασαν στους ουρανούς! Επιστροφή στο παρελθόν λοιπόν, κι όλοι σχεδόν οι συνομήλικοι -κι εμείς μαζί- βυθισμένοι σε μια… πλημμυρίδα μελωδικών, νοσταλγικών, αναρτήσεων στο “βιβλίο των προσώπων”. Ακούσαμε και ξανακούσαμε, τραγουδήσαμε και ξανατραγουδήσαμε τις γνωστές του επιτυχίες με συγκίνηση μεγάλη. ‘Όπως και πολλές άλλες των καιρών εκείνων… “Νέο κύμα” είν’ αυτό! Δεν ξεπερνιέται! Με την παραμικρή ευκαιρία θα ξαναγυρίσει και θα κουβαλά μαζί του τόσα και τόσα…
«ΕΚΑΝΑ ΚΑΛΑ;»
Συχνά ανασήκωνε το κεφάλι απ’ τα γαλλικά βιβλία, που διάβαζε με τις ώρες για να ξεχνά τους καημούς και τα βάσανά του τα περασμένα, σε κοίταζε κατάματα και ρωτούσε: «Έκανα καλά που σας πήγα τότε στο χωριό;» «Μα ναι πατέρα!» απαντούσε η κόρη, γυρίζοντας πίσω στη χρονιά εκείνη που ο πατέρας έφερε την οικογένεια στο πατρικό χωριό, και παρά τη μόρφωση και τα πολλά προσόντα του έγινε ένας κανονικός αγρότης. Είχε πάρει τότε την απόφαση που θεωρούσε πιο σωστή, αλλά ως φαίνεται στα κατοπινά χρόνια είχε τις αμφιβολίες του. Μα αν είχε αποδεχτεί την οποιαδήποτε καλή θέση στο Δημόσιο ή άλλου, θα τους είχε ολότελα αποστερήσει τον… “πλούτο της ψυχής τους”! Το προνόμιο να ζεις σε μια σφιχτοδεμένη, αυτάρκη κοινωνία. Την άμεση επαφή με το βουνό και την καθάρια θάλασσα των χρόνων εκείνων.
Την θαλπωρή του τζακιού τις κρύες νύχτες του χειμώνα, τα νυχτέρια σε κήπους και περιβόλια, τα καλοκαιρινά ξενύχτια κάτω από έναστρους ουρανούς, τις ατέλειωτες βαρκάδες, τις επεισοδιακές αναρριχήσεις στο πευκόδασος προς αναζήτηση μανιταριών… Προπαντός τη συνεχή φροντίδα από θείους, θείες, παππούδες, γιαγιάδες, εξαδέλφες και καλές γειτόνισσες.
Όπως και την ελευθερία που χρειάζεται ένα παιδί να παίζει ελεύθερο έξω απ’ την πόρτα του σπιτιού του!
Αυτά κι άλλα πολλά… Δώρα δικά του! Τον ευχαριστούμε!!
