«Κάποιες γυναίκες με μωρά στην αγκαλιά, έτρεχαν αλαφιασμένες. Επικράτησε απίστευτος πανικός. Δεν μπορούσαμε να πάρουμε ανάσα από τον καπνό, δεν βλέπαμε μπροστά μας. Φοβηθήκαμε ότι έρχεται το τέλος».
Από αθηναϊκή εφημερίδα
…«Αγιο μύρο και λιβάνι, ποιος αγάπησε να γιάνει…»*
Να γιάνει;; Εκείνο το πληγωμένο χώμα του “μυροβόλου νησιού” θέλει χρόνια, πολλά χρόνια να “γιάνει” και να ξαναδώσει, αλλά και αν…
…Ο απόηχος δεν καταλάγιασε ακόμη, από τη φοβερή ζημιά, τις ζημιές! Στην Αιγιοπελαγίτικη νήσο, τη Χίο, την ευλογημένη και τραγουδισμένη και χαρισματική!
Η φωτιά που κατάκαψε το ζωτικό της πράσινο, ακόμη φοβίζει “αναζωπυρωτικά” τα μυρωτάτα σχοίνα.
Τα προικισμένα με το πολύτιμο άγιο μύρο, το δάκρυ και το λιβάνι, ιαματικό, γευστικό και “οικεία παρηγοριά” των καθημερινών αναγκών!
Για τον αγροτικό κόσμο του τόπου· Ενός τόπου, που συνθήκες άνωθεν “ομονόησαν” εμπνευστικά εκ Θεού και Μοίρας, ώστε μόνο σ’ αυτόν να ευδοκιμεί.
Η μαστίχη της ζωής, της παραγωγής, της εντόπιας προοπτικής!
Δεμένη με τα ήθη, τον πρωτογενή πολιτισμό, το τουριστικό ενδιαφέρον! Που… πληγώνει ο ντόπιος αγρότης την καρδιά του σχοίνου, τον κορμό του, μ’ ασημένιο “κεντητήρι” και κείνος σεμνός, σιωπηλός πιστός και πρόσφορος, απρόσκοπα δίνει, το δάκρυ της μυρωδιάς και των ιαματικών ιδιωμάτων του!
…Σήμερα, οι καταστροφές, ξανά και πάλι από το 2012, αποτιμούνται με θλίψη, σε ιλιγγιώδεις αριθμούς! Το 90% των δέντρων καμένο… Εκτός από τις ελιές εννοείται κι άλλα πράσινα θύματα πολλών, πάρα πολλών χιλιάδων!…
Εφτά χρόνια τουλάχιστον, χρειάζονται λέει για να ξαναγίνουν αποδοτικά. “Αιφνίδιος θάνατος” του βιοπορισμού, για εκατοντάδες παραγωγών, αλλά το πιο πικρό…
Το χώμα που επλήγη, ΔΕΝ μπορεί να αναπληρώσει τα συστατικά του, για να θρέψει τη λατρεμένη “Χιώτικη αποκλειστικότητα” γης…
…Πριν από λίγο καιρό, πανευτυχείς οι Χιώτες, εγκαινίασαν με σέμνωμα το Μουσείο τους, για τη μαστίχα τους… Κι οι λάμψεις της δημοσιότητας του γεγονότος, από αυτό το ωραίο “ενδημικό διάδημα” διαχύθηκαν σ’ όλη τη χώρα, και όχι μόνο…
…Βέσσα, Λιθί, Ελάνα, Άγιος Γεώργιος Συκουσίου, Ολύμποι, είναι τα χωριά στα νοτιοδυτικά Χιώτικα, που αγίασαν οι πληγωματιές!
Εκεί, ακουμπούμε το σεβασμό και τη συγκίνησή μας, μ’ ευχές για το καλύτερο δυνατόν της επόμενης ημέρας.
Ιδωμεν.
*Στίχος ιδιαίτερης ευαισθησίας, του αείμνηστου Ηλία Κατσούλη, στον οποίο στίχο, έδωσε “λυρική πνοή” ο Ορφέας Περίδης.
