Τώρα που το έμαθα είναι κάπως αργά. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Προλαβαίνω να ξεμάθω και να ξαναμάθω τώρα… στα 40 μου.
Αυτά μου είπε η Ξανθούλα, αποφασισμένη και με μια δόση θλίψης. Την άφησα να βγάλει τα εσώψυχα της, χωρίς να τη διακόψω.
Ένας μονόλογος… εξομολόγηση.
Διαπίστωσα ότι συνειδητοποίησε πλέον τι έκανε, τι δεν έκανε και τι ήθελε να κάνει στο εξής, τώρα στα σαράντα της.
Μιλούσε και δάκρυζε. Μιλούσε άλλοτε με σκυμμένο κεφάλι σαν να νιωθε ενοχή.
Σηκωνόταν απότομα κι έκοβε νευρικά βόλτες.
– Όχι όπως τα ήξερες στη μάνα σου, αλλά όπως τα βρήκες στην πεθερά σου, μου έλεγε η πεθερά μου. Χρυσή γυναίκα. Αλλά εγώ δεν είχα μυαλό να κάτσω να τη χαρώ, να την απολαύσω και να ωφεληθώ.
Ο γάμος μου κράτησε μόνο έναν χρόνο. Εγώ φταίω, εγώ. Ήμουν κακομαθημένη, παραχαϊδεμένη λόγω θέσης… μοναχοκόρη, και λόγω φύσης ξεροκέφαλη, αδιάλλακτη, αμετακίνητη.
Πρέπει να μάθεις να μαθαίνεις καινούργια πράγματα, διαφορετικά, καλύτερα, μου λεγε. Και ξέρεις που φαίνεται ο χαρακτήρας του κάθε ανθρώπου; Στα απλά, στα καθημερινά. Στον τρόπο σκέψης και στη συμπεριφορά του.
Εγώ ούτε συγκροτημένη σκέψη είχα ούτε συμπεριφορά. Το διαφορετικό και το άγνωστο τα απέρριπτα, τα θεωρούσα λάθος. Για να σου δώσω να καταλάβεις κάτι απλό. Στον τρόπο μαγειρέματος. Είχα το θράσος να της λέω δεν μου αρέσει. Η μαμά μου δεν το έκανε έτσι, ούτε η γιαγιά μου. Εγώ κολλημένη σ’ αυτά τα ελάχιστα που ήξερα.
Άσε τις σχέσεις μου. Δεν αναρωτιόμουν ποτέ, τι έχει και τι μπορεί να μου δώσει κάποιος. Αν δεν μου έδινε ακριβώς αυτό που ήθελα εγώ, όπως και όταν το ήθελα, τον απέρριπτα. Στεκόμουν σε κάθε ασήμαντη ως γελοία λεπτομέρεια.
Όταν κοντινοί μου άνθρωποι ή σε παρέες μου λέγανε διάφορα, από αγάπη και ενδιαφέρον για το καλό μου, εγώ τους έλεγα “μωρέ δεν με παρατάτε με τις φιλοσοφίες σας”. Μου λέγανε, ας πούμε, ότι η συμπεριφορά είναι το κλειδί που σου ανοίγονται όλες οι πόρτες. Στη δουλειά, στις φιλίες και στις ιδιαίτερες σχέσεις.
Υπήρχαν φωτισμένα άτομα στην παρέα μου, αλλά εγώ δεν ήθελα να μάθω. Βλέπεις, η γνώση απαιτεί υπευθυνότητα κι εγώ βολευόμουν να είμαι ανεύθυνη.
Για να μη στα πολυλογώ… δεν στέριωσα δουλειά και σχέση. Γιατί δεν έμαθα να διαχειρίζομαι τον εαυτό μου. Ήμουν άγαρμπη και επιθετική ακόμα και σε άτομα που έπρεπε να σέβομαι, ακόμα και στους γονείς μου. Η προσαρμοστικότητα και η ευελιξία μου ήταν άγνωστες λέξεις.
– Καλά, πάρε μια ανάσα. Κάτσε κάτω, πιες καφεδάκι κι αν μου επιτρέπεις θα σε ρωτήσω με σαφήνεια και θα μου απαντήσεις με ειλικρίνεια.
– Ρώτα με φιλενάδα, μάλωσε με κιόλας το χρειάζομαι και το αξίζω. Βοήθησε με.
– Δεν θα σε μαλώσω, απλά θα σε βάλω να το σκεφτείς σοβαρά. Είσαι στ’ αλήθεια συνειδητοποιημένη;
Είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου; Είσαι αποφασισμένη να αλλάξεις; Ή μήπως φοβάσαι τη μοναξιά τώρα που μεγαλώνεις; Μήπως πάνω στον πανικό σου τα λες όλα αυτά;
– Τώρα που το λες… δεν ξέρω… μπορεί… Όμως πρέπει να μάθω να μαθαίνω. Πρέπει να ξεμάθω και να διαγράψω όλα όσα ήξερα και που μόνο κακό μου έκαναν. Πρέπει να ξεμάθω αυτά που προσπέρασα εξ απαλών ονύχων. Απλά δεν ξέρω πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι.
– Μωρέ φιλενάδα, έχω μια απορία. Ο άνθρωπος γεννιέται ή γίνεται;
– Να σου απαντήσω. Οι άνθρωποι γεννιούνται με κάποια στοιχεία. Αυτό που λέμε, ή το ‘χεις ή δεν το ‘χεις.
Και γίνονται. Αυτό που λέμε εξελίσσεται, βελτιώνεται ο άνθρωπος αν θέλει. Κατάλαβες;
– Απολύτως. Τώρα ηρέμησα. Χαλαρώνω και αρχίζω δουλειά. Το ξέρω ότι δεν είναι εύκολο, αλλά είμαι αποφασισμένη να κερδίσω τον χαμένο μου χρόνο. Αρχίζω τώρα!
Τώρα αλλάζω, τώρα αλλάζω. Θα το λέω φωναχτά 21 φορές την ημέρα να το ακούω μέχρι να το εμπεδώσω.
Χαμογελάει, τα μάτια της βγάζουν σπίθες. Παίρνει το τηλέφωνο και σχηματίζει νούμερο. Την ακούω να μιλάει με άλλο χρώμα στη φωνή της.
– Έλα Στάθη… Σταθάκο μου… συγγνώμη καρδιά μου. Συγγνώμη που σου μίλησα έτσι. Χίλια συγγνώμη, αλλά δεν τα εννοούσα αυτά που σου έλεγα, έτσι… επιθετικά και αγενέστατα. Θα με συγχωρήσεις ψυχή μου; Τι; Πότε; Σήμερα; Σε πόση ώρα; Πού; Θα είμαι εκεί στις 6 ακριβώς.
Αχ φιλενάδα έπιασε! Με συγχώρεσε! Με περιμένει στις 6… Τέλεια! Έφυγα, πάω να φτιαχτώ. Έφυγα. Φεύγοντας και χοροπηδώντας έλεγε…
Εγώ να ζητήσω συγγνώμη; εγώ να παραδεχτώ τα λάθη μου; Ποτέ! Όμως τώρα αλλάζω. Φεύγω τώρα κι αν δεν σε κουράζω θα σε συμβουλεύομαι. Η γνώμη σου έχει βαρύτητα για μενα. Σ’ αγαπώ! Πρέπει να μάθω να λέω τη μαγική λέξη στους σημαντικούς για μένα ανθρώπους. Αναθεωρώ τώρα! Εκτιμώ! Σέβομαι! Είμαι ευγνώμων. Ευχαριστώ! Πάω… φιλάκια.
– Προχώρα! Σε καλό δρόμο είσαι. Κι εγώ δίπλα σου. Και μάθε πρώτα να προσαρμόζεσαι, να αποδέχεσαι, να βρίσκεις εναλλακτικές λύσεις.
Καλό εσωτερικό ταξίδι. Απόλαυσε το.
Και να θυμάσαι.
Το όμοιο έλκει το όμοιο! Νομοτελειακά!
