Πολλές φορές νιώθουμε την απογοήτευση να τυλίγει την ψυχή μας σαν μαύρο πανί, ασφυκτικά, διακόπτοντας την ροή των ονείρων μας, γιατί σε κάποια έντονη προσπάθεια μας ώστε να πετύχουμε κάτι αξιόλογο αποτύχαμε. Τότε βλέπουμε με τα μάτια της ψυχής μας το ποτάμι της απελπισίας, να παρασέρνει όλα τα όσα πετύχαμε μέχρι κείνη τη στιγμή, ρίχνοντάς τα στο απύθμενο πέλαγος της.
Μας κόβετε η όρεξη για κάθε άλλη προσπάθεια λέγοντας: ‘’γιατί να προσπαθήσω ξανά; Τόσο πολύ πάλεψα να γίνει το όνειρα μου πραγματικότητα και απέτυχα. Γιατί να απογοητευτώ για δεύτερη φορά;’’ Άλλες φορές πάλι λέμε: ‘’άμα δεν σε θέλει… δεν σε θέλει’’. Τότε ακριβώς, κείνες τις απογοητευτικές στιγμές, χρειάζεται το πείσμα για επιτυχία. Τότε ακριβώς χρειάζεται να βροντοφωνάξουμε: ‘’όχι, δεν το βάζω κάτω. Θα παλέψω και θα πετύχω!’’ Τότε πρέπει να ριζώσει η θέληση μέσα μας και να πούμε: ‘’όπως έρχεται η αποτυχία έτσι θα έρθει και η επιτυχία’’.
Δεν πρέπει να ζούμε έχοντας στην ρίζα της σκέψης μας φωλιασμένη την σκιά της αποτυχίας. Αν αφήσουμε την αποτυχία να γίνει μόνιμος κάτοικος στο νου μας, ποτέ δεν θα φθάσουμε στην βίγλα που ονειρευόμαστε και ν’ αγναντέψουμε τον κόσμο από ψηλά. Βέβαια, καλύτερα θα είναι στην όποια αποτυχία μας να βρούμε κατανόηση από τους γύρω μας, από τους οικείους μας ή από τους γείτονές μας κλπ. Πολλές φορές όμως, ακόμα και οι δικοί μας άνθρωποι στην αποτυχία μας δεν μας συμπαραστέκονται. Αντίθετα μας απογοητεύουν πολύ περισσότερο ρίχνοντας στην φωτιά της απογοήτευσης όλα τα όνειρα και τα δικά μας αλλά και τα όνειρα που εκείνοι έκαναν για μας. Τέτοιου είδους αψυχολόγητες ενέργειες όχι μόνο λυγίζουν τη θέλησή μας και δεν μπορούμε να συνεχίσουμε, αλλά μας οδηγούν πολλές φορές και σε μη αναστρέψιμες καταστάσεις.
Τώρα, επί παραδείγματι, ένας συγγραφέας πιστεύει ότι είναι ο καλύτερος και ονειρεύεται να κρατήσει στα χέρια του το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Όταν δεν το πετυχαίνει αυτό, παρά τις επίμονες προσπάθειες του, όχι μόνο απογοητεύεται αλλά νιώθει μειονεκτικά απέναντι στον συνάδελφό του που το απέκτησε, λέγοντας πολλές φορές:
«Είναι δυνατόν! Εγώ, καθηγητής της φιλοσοφίας στο ‘’τάδε’’ Πανεπιστήμιο, να δω το όνομά μου στον κατάλογο των επιτυχόντων γραμμένο στο τελευταίο σκαλί της πυραμίδας;»
Άλλος πάλι λέει:
«Είναι δυνατόν! Πως να το αποδεχτώ το γεγονός ότι ο γιος μου, που πολλά έχω επενδύσει στην επιτυχία του ξοδεύοντας πολλά χρήματα στα φροντιστήρια κι όχι μόνο, παιδί στρατηγού ή μεγαλογιατρού, να μην περάσει στις Πανελλήνιες και να περάσει ο γιος της καθαρίστριας;»
Τον τυραννά ο εγωισμός και όχι μόνο απογοητεύει το παιδί αλλά απογοητεύεται και ο ίδιος και αν μη τι άλλο αναστατώνει την ήρεμη ζωή της οικογένειας του, που μέχρι κείνη τη στιγμή βίωνε.
Εδώ πρέπει να τονίσω ότι πολλοί ποιητές συγγραφείς ζωγράφοι κ.λ.π. ανέβηκαν τα σκαλοπάτια της πυραμίδας αρχίζοντας τον αγώνα εκ του μηδενός, γλιστρώντας πολλές φορές στην ανηφόρα της. Η θέληση τους όμως ν’ ανεβούν θέριευε αντί να μαραίνεται και στον μεγάλο αγώνα τους πέτυχαν. Εγώ πιστεύω ότι από τις αποτυχίες τους έπαιρναν θάρρος γι αυτό πέτυχαν. Πολλοί άλλοι, βλέποντας ότι απέτυχαν ν’ ανέβουν τα σκαλοπάτια της επιτυχίας, λοξοδρόμησαν και προσπάθησαν ν’ αναρριχηθούν έρποντας σαν τον σαλίγκαρο και δεν είναι λίγοι εκείνοι που ακολουθούν λάθος τακτική. Εδώ έχω να προσθέσω, που και άλλες φορές το έχω γράψει, ότι, τα σκαλοπάτια στην πυραμίδα της ψεύτικης δόξας μην προσπαθήσεις να τα δρασκελίσεις ποτέ. Κάποτε θα καταρρεύσουν από το βάρος της αλήθειας.
Τελειώνοντας το σημερινό μου άρθρο θέλω ν’ απευθυνθώ προς τους νέους, λέγοντας τους τα πιο κάτω:
«Νέε, μάθε να παλεύεις και μην απογοητεύεσαι με την όποια αποτυχία σου. Όμως στηρίξου στις δικές σου δυνάμεις και όχι σε ξένες. Μην ακούς τους άλλους τι λένε για την αποτυχία σου. Εσύ πλάθε όνειρα για τις ερχόμενες επιτυχίες σου κι αν δεν ήρθαν μέχρι τούτη τη στιγμή κάποτε να ανατείλει η ροδόπεπλη αυγούλα που καρτεράς. Και να ξέρεις ότι το φως της επιτυχίας είναι πολύ ζεστό. Μοιάζει με την ζεστασιά που προσφέρει η αγκαλιά της καλής μανούλας. Τα μονοπάτια της επιτυχίας – πρέπει να το ξέρεις αυτό – είναι δύσβατα και πολύ ανηφορικά. Στο τέλος τους όμως η δικαίωση σε καρτερά. Μην θέλεις απ’ τη μια στιγμή στην άλλη να προφτάσεις και στην κορυφή που λαχταράς αμέσως ν’ ανεβείς. Το φως που οραματίζεσαι και θες ν’ απολαύσεις για να το δεις πρέπει πολλά εμπόδια να διαβείς!
*Ο Δημήτρης Κ. Τυραϊδής είναι συγγραφέας – ποιητής, μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών, μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
