Φίλε αναγνώστη γεια χαρά!!
Εύχομαι να σε διακόπτω από την καθημερινότητα σου.
Έχω να σου πω τα νέα.
Ναι τα νέα, όχι αυτά που διαβάζεις κάθε μέρα από το κινητό ή ακούς στις ειδήσεις.
Τα άλλα νέα έχω να σου πω, αυτά που τα ξέρεις ήδη αλλά κάνεις πως δεν τα γνωρίζεις.
Κι αυτό συμβαίνει γιατί σε κάνουν να ξυπνάς το βράδυ ιδρωμένος. Να πίνεις τον καφέ σου το πρωί αγχωμένος, να πηγαίνεις στη δουλειά σου κατσούφης, να τρως το μεσημεριανό σου άκεφος και να φτάνεις στο βραδινό ύπνο κατηφής…
Εδώ δεν πιάνουν οι κατάρες δεν πιάνουν οι ευχές, λέει ο Αγγελάκας. Και πώς να πιάσουν, αφού όλοι είμαστε βολεμένοι.
Αφού όλοι έχουμε μάθει να κάνουμε αυτό που θέλουμε με τους γνωστούς και φίλους πολιτικούς ή μη.
Γιατί η διαφάνεια και η αλήθεια υπάρχουν όσο υπάρχει η πολιτική κάλυψη και η πολιτική ορθότητα.
Μόλις αυτά χαθούν, εμφανίζεται μια ανησυχία, μια ενοχή απροσδιόριστη, τρομερή, τόσο τρομερή που μας στριμώχνει στη γωνία και μας χτυπά σαν τον Τζίμη Λόντο.
(Μην ανησυχείς αγάπη μου θα πάρουμε αύριο τηλέφωνο τον βουλευτή μας και θα το διευθετήσουμε, κοιμήσου τώρα..)
Γιατί το να συμβεί κάτι έξω από τα γραφεία των διοικούντων, χαλάει τη μαγιά. Οι πάνσοφοι δεν ξέρουν και ξέρει η γειτονιά; Οι πολίτες;
Πιο συγκεκριμένα:
Στο 3ο Δημοτικό σχολείο υπάρχει πρόβλημα με μια αίθουσα, Stop.
Να τη φτιάξουμε όσο γίνεται πιο γρήγορα, ως οφείλουμε για να καλυφθούν οι ανάγκες δε γίνεται λόγω γραφειοκρατίας, Stop.
Ποιες είναι οι ανάγκες; Οι μαθητές στοιβάζονται σε αίθουσες των 15 τ.μ., Stop.
Και τι κάνουμε; Πονάει χέρι, κόψει χέρι. Γιατί; Γιατί έτσι μάθαμε, γιατί έτσι προχωράμε μπροστά με ενθουσιασμό για την πρόοδο, Stop.
Μα είναι παιδιά, μα έχει βρεθεί πιο δίκαιη λύση, μήπως να το ξανασκεφτούμε; Stop. Όχι μωρέ, σιγά το πράγμα.
Θα πάνε 13 οικογένειες λίγο πιο μακριά και τι έγινε; Stop.
Πονάει το χέρι, πονάνε οι δάσκαλοι, πονάνε οι γονείς, πονάνε τα παιδιά, πονάει η γειτονιά. Stop.
Δεν μας νοιάζει. Εμείς έχουμε το μαχαίρι, εμείς και το καρπούζι. Εξάλλου θα μάθουν τα παιδιά από τώρα να υπακούουν. Stop.
Μα…, Stop.
ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΑ… Stop.
Μα οι ψυχολόγοι λένε… Stop.
Δεν υπάρχουν ψυχολόγοι, βασικά δεν υπάρχει ψυχή, μόνο τεχνοκράτες, ντουβαρια, αίθουσες, τετραγωνικά μέτρα, Stop.
Μα υπάρχει και το συναίσθημα, η αλληλεγγύη, ένα λουλούδι που ανθίζει, μια θάλασσα μικρή του Σαββόπουλου…, Stop.
Δεν υπάρχει τίποτα από αυτά.
Μόνο η πρόοδος της πατρίδας και του έθνους… Stop.
Σσσσς…
Καληνύχτα παιδί μου.
Δεν είναι τίποτα μη φοβάσαι μ’ ακούς;
Ένας εφιάλτης μόνο είναι, θα περάσει και θα φύγει γρήγορα σαν τον άνεμο.. Σήκω και ντύσου τώρα να πάμε στο σχολείο να μάθεις γράμματα…
Στο όμορο σχολείο…
Χανιά
07-04-2022
Με εκτίμηση
Μανώλης Ανδρουλάκης
φυσικός – μουσικός – αγρότης – πολίτης αυτής της πόλης
