Μάθε παιδί μου να ψαρεύεις!

Ακούμε καθημερνά στα ΜΜΕ ότι υπάρχει μεγάλο πρόβλημα ανεύρεσης σπιτιού για τους φοιτητές.
Οι τιμές κυμαίνονται, από το ελάχιστο 350-400 ευρώ η γκαρσονιέρα, έως τα 600 ανάλογα με την περιοχή, και πολλοί γονείς δεν θα στείλουν τα παιδιά τους για σπουδές όπως λένε.
Να πούμε σ’ αυτούς τους γονείς και τα παιδιά που τα λένε, ότι όταν σπουδάζαμε εμείς τέλη δεκαετίας του ΄70-αρχές ΄80, δεν περιμέναμε από τους γονείς μας να μας βρουν σπίτι, αυτοί μας έδιδαν ό,τι μπορούσαν ανά μήνα και τα άλλα ήταν δική μας υπόθεση.
Θυμούμαι στο Ηράκλειο που σπούδασα ότι πήγα κατευθείαν σε ένα σπίτι γνωστών παιδιών φοιτητών, που έμεναν σ΄ ένα διαμέρισμα, τρία άτομα μαζί, με εμένα έγιναν τέσσερις, και σε λίγες μέρες άλλος ένας γνωστός του γνωστού που ήρθε, γίναμε πέντε. Και το νοίκι, ρεύμα νερό, δια πέντε.
Είχε δυο υπνοδωμάτια, μεγάλο σαλόνι, κουζίνα, λουτρό. Κι όλοι βολευτήκαμε μια χαρά σαν μια μεγάλη οικογένεια, σαν πέντε καλά αδερφάκια.
Από φαγητό όταν δεν ψήναμε κάνα αυγό με τηγανιστές πατάτες, τη βγάζαμε με τα φοιτητικά κουπόνια σε εστιατόρια και ταβέρνες, που ήταν συμβεβλημένα ,κι είχαμε μάθει να παραγγέλλουμε και μία φασόλες με ολίγη παρακαλώ, ξέροντας ότι ως φοιτητές το ολίγο μας το έκαναν συνήθως πολύ.
Μια φορά είπαμε στο γκαρσόν μια ολίγο πιλάφι δίχως κρέας, έτσι για να κάνουμε και λίγο πλάκα, και μας έφερε ξετρουλιαστά τα πιάτα μας πιλάφι και στην κορφή ένα κομμάτι κρέας, προσφορά του μαγατζιού.
Στο ίδιο μαγαζί εξαργυρώναμε τα κουπόνια με το 80% της αξίας τους, όταν μέναμε από μετρητά για καφέ… όπως γίνεται σήμερα με τα μετρητά του Market Pass… κι αύριο είχε ο θεός.
Μια άλλη φορά σε περίοδο ισχνών αγελάδων, πήγαμε σε ένα γάμο ακάλεστοι, στο γνωστό κέντρο ¨Κάστρο¨, κάτσαμε σε μια γωνιά που είχε κενά καθίσματα, μας σέρβιραν κανονικά, την κάναμε τόπι, και φεύγοντας μας ρώτησε κάποιος στην πόρτα από ποιους είμαστε καλεσμένοι και γιατί φεύγουμε τόσο νωρίς. Από κανένα του είπαμε, απλώς περνούσαμε απ’ έξω ε ίμαστε φοιτητές, και μπήκαμε κι εμείς να δούμε τον κρητικό γάμο.
Ο άνθρωπος καταχάρηκε που είχε στον γάμο του γιου του και φοιτητές, μας ξαναπήγε μέσα, και μας έφεραν και το γλυκό.
Τέτοια εποχή πήγαμε στην Κεντρική ένωση Ηρακλείου, εγώ κι ο Αντώνης Α, ως επαγγελματίες φορτο εκφορτωτές -τρομάρα μας- ερχόμενοι τάχα από το σωματείο Αθηνών, όπως τους είπαμε, για να ξεφορτώνουμε σταφύλια..
Δεν μας είδαν με καλό μάτι έτσι αμάλαγοι που είμαστε, αλλά κατόπιν πίεσης μας προσέλαβαν και επιβάλαμε και τους όρους μας, ότι θα ξεφορτώναμε ένα ένα τα τελαράκια από τα φορτηγά, κι όχι δυο δύο όπως μας είπαν, αλλιώς θα το καταγγείλουμε στο συνδικάτο και θα βρουν μπελά.
Σε 5-6 μέρες μας άλλαξαν και μας έβαλαν να κουβαλούμε τα τελάρα με το κλάρκ στο συσκευαστήριο. Ο Αντώνης που ήθελε να το παίξει καμικάζι, πήρε τη στροφή απότομα, έπεσαν τα τελάρα χάμες και άδειασαν στο πάτωμα τα Α΄ ποιότητας σουλτανίνας… Δεν το άντεξε ο κ. Διευθυντής και μας σιχτίρισε κακήν κακώς… Άντε πάρτε δρόμο, να μην σας τα χρεώσω κιόλας είπε..
Εμείς έτσι κι αλλιώς, για λίγες μέρες πήγαμε, μετά είχαμε εξεταστική.
Τα Χριστούγεννα πήγαμε και τους γυρεύαμε και το ανάλογο δώρο για τα μεροκάματα, δεν μας έβρισκαν πουθενά γραμμένους, βάλλαμε τις φωνές, για άγρια εκμετάλλευση των σκληρά εργαζόμενων νέων, και για να μας ξεφορτωθούν μας έδωσαν 2-3 μεροκάματα για δώρο στον καθένα.
Δεν καταλαβαίναμε θεό. Κι όταν ερχόμαστε για Χανιά Σαββατοκύριακο, πηγαίναμε στον ΒΟΑΚ, βάζαμε μια κοπελιά μπροστινή να κάνει ωτοστόπ, σταμάταγε ο οδηγός και μετά πετιόμαστε κι εμείς με κάτι μούσια να, μέσα από τσοι σφάκες να μπουκάρομε μέσα… Αν ήταν κάνα καμάκι ο οδηγός την έκανε σφαίρα, αλλά όλο και κάποιος καλός άνθρωπος βρισκόταν να μας πάρει…
Να πούμε λοιπόν τελειώνοντας, στα καλομαθημένα παιδιά μας, να πάρουν τις σπουδές στα χέρια τους, να ψαχτούν κι αυτά για συγκατοίκηση με άλλα, να βρουν και κάνα δουλιδάκι του ποδαριού για χαρτζιλίκι, να κόψουν και τα πολλά πολλά εξοδα…γιατί δεν φτάνουν τα μιστά του μπαμπά… Ούτε τα Market Pass και Youth Pass του Κυριάκου
Ένας σοφός Κινέζος είπε κάποτε: Αν θες να χορτάσεις έναν άνθρωπο για μία μέρα, δώσ’του ένα ψάρι. Αν θες να τον χορτάσεις για μια ζωή, μάθε του να ψαρεύει.
Ευκαιρία να μάθετε να ψαρεύετε κι εσείς παιδιά, για να τρώτε μια ζωή..!!!