Μάθε παιδί μου…. ανθρωπιά

«Μάθε παιδί μου γράμματα» συνήθιζαν να λένε οι παππούδες μας στους γονείς μας «μάθε παιδί μου γράμματα, να μην μείνεις “κούτσουρο” στην ζωή σου. Να προκόψεις. Να γίνεις κάποιος». Κουβέντες καθημερινές, από ανθρώπους που δεν είχαν την ευκαιρία να μορφωθούν και να πάνε σε κάποιο σχολείο ή πανεπιστήμιο. Κι όμως, εκείνοι οι άνθρωποι, είχαν τη μεγαλύτερη μόρφωση που μπορεί να πάρει ένας άνθρωπος. Την κοινωνική.
Aνθρωποι ανοιχτοί, συμπονετικοί, φιλόξενοι, εργατικοί, ειλικρινείς και περήφανοι, με τα όποια ελαττώματά τους κατάφεραν να επιβιώσουν σε δύσκολους καιρούς.
Έμαθαν μέσα από τη ζωή τα πιο σημαντικά πράγματα.
Και αν αναρωτιέστε πως προέκυψαν όλα αυτά, η απάντηση βρίσκεται σε μία καθημερινή στιγμή από αυτές που συμβαίνουν στον δρόμο.
Ενας ηλικιωμένος άντρας κάθεται σε παγκάκι πλατείας, όταν βλέπει μια άγνωστη έγκυο γυναίκα να κοντοστέκεται και να βαριανασαίνει. «Κάθισε παιδί» μου της λέει «να πάρεις μια ανάσα. Μήπως θέλεις να σου φέρω νερό;».
«Ευχαριστώ, να είστε καλά», απαντά η άγνωστη γυναίκα και καθίζει στο ίδιο παγκάκι. «Μην λες ευχαριστώ» της απαντά ο ηλικιωμένος άντρας και συνεχίζει «μόνο η ανθρωπιά μας έμεινε. Αν την χάσουμε και αυτή, πραγματικά καταστραφήκαμε».
Νομίζω λοιπόν, ότι σε αυτούς τους ανθρώπους, αξίζει λίγος σεβασμός παραπάνω από το να περιμένουν σε ουρές για να πάρουν μία πενιχρή σύνταξη, από το να ταλαιπωρούνται για να γράψουν τα φάρμακά τους και να κάνουν τις εξετάσεις τους.