Μάθε παιδί μου γράμματα

Tούτες τις μέρες που άνοιξαν τα σκολειά θυμίζουμε… ότι πριν 50 χρόνια και βάλε, με έγραψε ο πατέρας μου στην πρώτη τάξη του Γυμνασίου Βάμου.
-Πού το πας μωρέ το κοπέλι σύντεκνε Καπρή να πουτανέψει κι αυτό και δεν το αφήνεις να σου λαλεί τα οζά… τού ’πε ο αγροφύλακας της περιοχής πού συναντήσαμε στον δρόμο…
Αυτός όμως ήθελε το Γιωργιό να μάθει πέντε αράδες γράμματα..
Κοντό πατελονάκι, κοντό μαλλάκι, μια πάνινη σάκα στον ώμο… κι αέρα στα πανιά μας.
Καθημερινή πεζοπορία Αρμένοι – Βάμος 18 χιλιομέτρων, και με βροχή και με ήλιο και με δυνατούς αέρηδες…
Ούτε κινητά, ούτε σταθερά, ούτε υπολογιστές, ούτε Ιντερνέθια, ούτε ηλεκτρικό ρεύμα… μόνο λάμπες και λύχνοι.
Ούτε πολλά – πολλά παρακάλια για να το φας το φαΐ σου…
Εντηνε μικιό τη φρύσα, θέλεις φάε, θέλεις φύσα.
Με μια λαδόφετα το πρωί για κολατσιό… κανένας μαθητής δεν λιποθύμησε τότε από την πείνα… κι όλοι πηγαίναμε μπάλα…
Αξέχαστα χρόνια..!