Παράνομες διαγραφές, με “φανφάρες” και ψεύδη από την Ενωση Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων Πελοποννήσου – Ηπείρου – Νήσων (ΕΣΗΕΠΗΝ) για τρεις δημοσιογράφους των “Χ.Ν.”.
Κατανοητό ότι κάπως πρέπει και η ΕΣΗΕΠΗΝ να δικαιολογήσει την ύπαρξή της. Οταν έχεις χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα, όταν η αντίληψή σου για τα τεκταινόμενα στον χώρο του Τύπου περιορίζεται σε περιστασιακές εξάρσεις και παρουσίες, κάπως βρε αδερφέ πρέπει να δείξεις και ’συ πως υπάρχεις.
Με ποιον τρόπο όμως; Ως ένα δημοσιογραφικό όργανο που επιχειρεί -κατά τον κώδικα δεοντολογίας που επικαλείται- «να κατοχυρώσει την ελευθερία της πληροφόρησης και της έκφρασης, την αυτονομία και αξιοπρέπεια του δημοσιογράφου και να θωρακίσει την ελευθεροτυπία επ’ αγαθώ της δημοκρατίας και της κοινωνίας»;
Εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται πως ο στόχος της ΕΣΗΕΠΗΝ δεν είναι αυτός.
Δεν την ενδιαφέρει ούτε η “ελευθεροτυπία”, ούτε η “πληροφόρηση”. Το μόνο στο οποίο συνεισφέρει, ηθελημένα ή αθέλητα, είναι το επικείμενο κλείσιμο εφημερίδων ή η υποβάθμιση της ποιότητας της δημοσιογραφικής δουλειάς και η αύξηση του αριθμού των ανέργων δημοσιογράφων. Γιατί το αναχρονιστικό συνδικαλιστικό μοντέλο στο οποίο θέλουν να κρατούν εγκλωβισμένους χιλιάδες εργαζομένους δημοσιογράφους μπορεί να επιβιώσει μόνο μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Απλά για να υπάρχει και να διατυμπανίζει κούφια λόγια, ασυναρτησίες και μικροκομματικά στερεότυπα.
Είναι ανούσιο να ανοίξεις διάλογο με το “Πειθαρχικό” της ΕΣΗΕΠΗΝ και να εξηγήσεις ότι τις ημέρες για τις οποίες στήνονται στο “απόσπασμα” οι εργαζόμενοι των “Χ.Ν.” το μόνο που έκαναν ήταν να προασπίσουν τα εργασιακά δικαιώματα συναδέλφων τους εργαζομένων στην ΕΡΤ.
Δεν είναι άλλωστε για το “συνδικαλιστικό” όργανο αυτό το ζητούμενο. Αδιαφορούν για τις απολύσεις. Αδιαφορούν για το “μαύρο” στην ΕΡΤ. Το μόνο που τους ένοιαξε στην προκειμένη περίπτωση, είναι ότι τους χάλασε η “μανέστρα” του αποφασίζομεν και διατάσσομεν. Τους πλήγωσε που μια επαρχιακή εφημερίδα δεν έμεινε κλειστή για 4 ημέρες. Τους “πείραξε” που τα “Χ.Ν.” έσπασαν το ολιγοπώλιο της ενημέρωσης τις ημέρες εκείνες. Τους πείραξε που η φωνή του ραδιομεγάρου της ΕΡΤ μεταφερόταν στη Δυτική Κρήτη μέσα από τις σελίδες και την ιστοσελίδα των “Χ.Ν.”.
Εχασαν τον κόσμο κάτω από τα πόδια τους οι κύριοι “συνδικαλιστές”, όταν είδαν ότι -όχι μόνον στα “Χ.Ν.”- οι εξελίξεις τους προλάβαιναν.
Ο κόσμος, ευτυχώς, έχει μάτια, βλέπει και κρίνει. Και για κάθε δημοσιογράφο κριτήριο μοναδικό πρέπει να αποτελεί το αναγνωστικό κοινό και η συνείδησή του. Τα Χανιά, η Κρήτη, αλλά και ολόκληρη η Ελλάδα, γνωρίζουν πολύ καλά ποιοι είναι οι δημοσιογράφοι των “Χ.Ν.” που στοχοποιεί η ΕΣΗΕΠΗΝ. Γνωρίζουν ποιος είναι ο Γιώργος Δρακάκης, ο Γιώργος Κώνστας, ο Γιάννης Λυβιάκης, η Γιάννα Μαρουλοσηφάκη. Και κυρίως γνωρίζουν τι είναι τα “Χανιώτικα νέα”. Τα “Χ.Ν.” γνωρίζουν εξίσου καλά τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζονται. Μαζί με τους οποίους μοχθούν κάθε μέρα να κρατήσουν ζωντανή αυτή την εφημερίδα. Για να υπηρετήσουν την Ενημέρωση, Ανεξάρτητα, με τη μέγιστη δυνατή αντικειμενικότητα. Με ανθρώπους που υπηρετούν το δημοσιογραφικό λειτούργημα.
Επιλογή σας, λοιπόν, κ.κ. της ΕΣΗΕΠΗΝ να εκδιώξετε αυτούς τους ανθρώπους από το “συνδικαλιστικό” σας όργανο. Επιλογή σας να ακολουθείτε πιστά τις καταγγελίες ανθρώπων που σας υποδεικνύουν τους μη αρεστούς.
Οταν πάρετε στα σοβαρά τον ρόλο σας, ίσως τότε να ασχοληθείτε και με τα ουσιώδη ζητήματα για τα οποία δεν έχετε ασχοληθεί ποτέ, με συνέχεια και συνέπεια. Για τους διπλοθεσίτες συνδαιτυμόνες σας και για τη μαύρη εργασία στον χώρο των Μ.Μ.Ε. και στα γραφεία Τύπου, κατάσταση η οποία οδηγεί χιλιάδες νέους δημοσιογράφους στην ανεργία. Με αυτά και πολλά άλλα προβλήματα του Επαρχιακού Τύπου για τα οποία δεν έχετε ιδέα, για τα οποία ποτέ δεν ενδιαφερθήκατε ουσιαστικά, πειστικά. Γιατί πολύ απλά δεν σας προσφέρουν κάτι. Δεν ικανοποιούν την εσωτερική σας ανάγκη για άσκηση εξουσίας.
Για το τέλος, μια ματιά στον “Κώδικα Δεοντολογίας”, που, απ’ ό,τι φαίνεται, μόνο διακοσμητικός είναι για το “συνδικαλιστικό” όργανο της ΕΣΗΕΠΗΝ.
«Το δικαίωμα του ανθρώπου και του πολίτη να πληροφορεί και να πληροφορείται ελεύθερα είναι αναφαίρετο. Η πληροφόρηση είναι κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα ή μέσο προπαγάνδας».
Αυτά τα λέτε εσείς. Μέχρι να το θυμηθείτε αυτό, συνεχίστε τα μαθήματα… πειθαρχίας.
Υ.Γ. Αλλά μια και στοχοποιείτε τα “Χανιώτικα νέα” να σας φρεσκάρουμε… λίγο τη μνήμη σας.
– Τα “Χανιώτικα νέα” είναι η εφημερίδα που εδώ και σαράντα πέντε χρόνια σέβεται τους εργαζομένους και εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της προς αυτούς στο ακέραιο.
Ακόμη και σήμερα, σε περίοδο γενικότερης κρίσης στον Τύπο, ίσως είναι το μοναδικό Μέσο Ενημέρωσης που προσπαθεί να κρατήσει σε υψηλό επίπεδο αξιοπρέπειας τις σχέσεις του με τους εργαζομένους.
– Σαράντα πέντε χρόνια χωρίς καμιά καθυστέρηση, αναβολή, ρυθμίσεις σε μισθούς, ασφαλιστικά ταμεία, πάσης φύσεως εργοδοτικές εισφορές.
– Ο ιδρυτής της Γιάννης Γαρεδάκης, ως πρόεδρος του ΣΗΠΕ, αγωνίστηκε και επέβαλε σε σχετικό Νομοσχέδιο, την αναγκαστική ύπαρξη δημοσιογράφων στον Περιφερειακό Τύπο, εισπράττοντας την αγανάκτηση και πολλές φορές οργή, συναδέλφων του εκδοτών. Πότε; Οταν οι κύριοι της ΕΣΗΕΠΗΝ ουδέποτε είχαν ξεσηκωθεί, είχαν καταγγείλει επώνυμα -και όχι με γενικούς αφορισμούς- τους κακοπληρωτές – εκμεταλλευτές εκδότες, όταν ουδέποτε είχαν κηρύξει μία απεργία για την άθλια συμπεριφορά των εκάστοτε κυβερνήσεων απέναντι στον επαρχιακό Τύπο, για την απώλεια εκατομμυρίων δραχμών και ευρώ, από την υποκλοπή διαφημιστικών προγραμμάτων.
Απώλεια μνήμης πλήρης…
Και σήμερα, πέραν από τις διαγραφές τριών δημοσιογράφων της εφημερίδας, απειλούν ότι στο μέλλον δεν θα εγγράφονται ως μέλη της Ενωσης νέοι δημοσιογράφοι που εργάζονται στα “Χανιώτικα νέα”.
Τι είναι ρε… η Ενωση;
Τσιφλίκι σας και θ’ “αποφασίζετε και διατάζετε” για να δηλώνετε απλά και μόνο “παρών”;
Αγαπητοί συνάδελφοι,
είστε από εκείνους στους οποίους δικαιωματικά μπορεί να αφιερωθεί το: “συμφωνώ να επαναφέρουμε τη βίτσα, αλλά μεταξύ συναινούντων -ενίοτε- ενηλίκων”.
